Tadeusz Piotrowski

Urodził się 7 kwietnia 1906 r. w Warszawie jako syn Heleny Marii Broniewskiej i Czesława Wincentego Piotrowskiego. Rodzina była związana z papiernią w Wierbce, gdzie urodził się młodszy o rok brat Tadeusza -Antoni. Talenty artystyczne drzemały w tej rodzinie -siostra matki, Janina (1886-1947), była rzeźbiarką*. 12 czerwca 1925 r. Tadeusz zdał maturę w Gimnazjum Męskim Zgromadzenia XX Marianów na Bielanach. 7 października 1929 r. rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u prof. Tadeusza Pruszkowskiego, ale 31 stycznia 1930 r. został skreślony z listy studentów z powodu absencji. Studiował również grafikę u prof. Władysława Skoczylasa. W 1931 r. otrzymał stypendium w Akademii Fur und Angewandte Kunst w Berlinie. Potem przebywał w Czechosłowacji, a następnie zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej w Afryce. Po powrocie do Warszawy zajął się grafiką użytkową. Od 1934 r. był członkiem, powstałego na przełomie 1933/34, Koła Artystów Grafików Reklamowych**. W 1937 r. został wybrany sekretarzem zarządu. Wystawiał w latach 1929, 1934, 1936 w Instytucie Propagandy Sztuki***. W 1937 r. w Paryżu jego projektu plakat dla Raperswilu nagrodzono Złotym Medalem. W 1939 r. wykonał 12 paneli dekoracyjnych do Pawilonu Polskiego na Wystawie Światowej w Nowym Jorku, za które otrzymał pierwszą nagrodę.**** Był autorem paneli dekoracyjnych dla transatlantyka M/S Chrobry. W czasie II wojny światowej dostał się do niewoli radzieckiej. Po agresji hitlerowskiej na ZSRR dołączył do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, z którą przeszedł całą kampanię afrykańską. W latach 1953-55 leczył się w szpitalu psychiatrycznym w Mabledon Park, gdzie współpracował ze Stanisławem Gliwą, który wydał w wersji polskiej i angielskiej tekę 17 linorytów. Projektował afisze i grafikę do czasopisma szpitalnego. Pracował dla Oficyny Poetów i Malarzy*****. Zmarł w 1976 r. w Londynie.

O twórcach grafiki użytkowej: Ich propozycje zachwycają bezpretensjonalną prostotą, nienaganną kompozycją i wysmakowaną kolorystyką. Niekiedy dzieła te przywodzą na myśl "kameralne poematy graficzne", stroniące od natręctwa i krzykliwości formy. Uwaga ta dotyczy zwłaszcza prac tandemu Nowicki - Sandecka, które cechuje wysoka kultura plastyczna. Skłaniają one niekiedy bardziej do nastrojowej zadumy, unikając jednocześnie pompatycznej retoryki. […] Podobne zjawisko obserwujemy w pracach Tadeusza Piotrowskiego,  których wysublimowana forma magnetyzuje wzrok. Większość tych dzieł stosuje metodę subtelnej perswazji.   Ich działanie zmierza w kierunku intrygowania wyobraźni i wrażliwości widza. Wpisane w finezyjne kształty, pojawiają się często groteska i humor. Nie brak w nich niekiedy frywolności i hedonistycznych akcentów, nieodłącznych dla tego czasu. [Muzeum Plakatu w Wilanowie.]

Prace Tadeusza Piotrowskiego znajdują się również w Muzeum Uniwersyteckim w Toruniu. [http://www.muzeum.umk.pl]

Muzeum Plakatu w Wilanowie. [http://www.postermuseum.pl]

 Pawilon Polski na Wystawie Światowej w Nowym Jorku

Chata wuja Toma. Wyd. Gebethner i Wolff. Wyd w. 1943 r.

Pismo Brygady Strzelców Karpackich

 * skończyła Szkołę Sztuk Pięknych w Warszawie, w Krakowie studiowała prywatnie rzeźbę u Ksawerego Dunikowskiego, a następnie wyjechała do Paryża gdzie studiowała u wybitnego rzeźbiarza E. A. Bourdelle'a. W 1914 r. przyjechała do Polski i rozwinęła bogatą twórczość rzeźbiarską, pracując w różnych materiałach (brąz, drewno, gips).

**grupa artystów powstała 1933 w Warszawie. Koło dążyło do podniesienia poziomu artystycznego grafiki użytkowej w Polsce poprzez organizację konkursów i wystaw. W roku 1937 weszło w skład Polskiego Związku Reklamowego.

***instytucja kultury działająca w latach 1930–1939 w Warszawie, utworzona z inicjatywy artystów i historyków sztuki w celu propagowania polskiej sztuki nowoczesnej. Stanowił opozycję wobec konserwatywnego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych

**** W Pawilonie Polskim wystawiały m.in. zawierciańska huta szkła i olkuska Emalia.

***** wydawnictwo oraz tłocznia artystyczna założone około 1950 roku w Londynie, kierowane przez Krystynę i Czesława Bednarczyków. W latach 1950-2005 oficyna opublikowała około 700 książek czołowych polskich autorów. W latach 1966-1980 Bednarczykowie redagowali Oficynę Poetów, kwartalnik literacko-artystyczny. W 2012 r. archiwum Oficyny zostało przekazane testamentem Uniwersytetowi Jagiellońskiemu.