prof.Alfred Szyszko-Bohusz

O Pilicy » Żyli wśród nas » Goście » prof.Alfred Szyszko-Bohusz

Urodził się 1 września 1883 w Narwie.W latach 1902-1909 studiował w Sankt Petersburgu i ukończył Akademię Sztuk Pięknych. Podczas studiów towarzyszył Zygmuntowi Glogerowi w jego podróży po kraju wykonując szkice dokumentacyjne zabytków budownictwa drewnianego. O podróży tej wspomina Gloger w liście z 24listopada 1904 do Tymoteusza Łuniewskiego.

 

Byłem w tych czasach ciągle w drodze... z Ostrowca przez Opatów, Szumsk, Łagów, Raków, Szydłów, Stopnicę, Zborów, Solec, Korczyn, Rogów, Wiślicę, Szkalbmierz, Miechów, Pilicę, Ogrodzieniec do Zawiercia i Warszawy. Wycieczkę z Ostrowca do Zawiercia zygzakiem mil 48 zrobiłem końmi samych znajomych i życzliwych ludzi, w towarzystwie 2-ch studentów (jeden prześlicznie fotografował, drugi, Szyszko z wydziału budowniczego Akademii Petersburskiej znakomicie wszystko odrysował). Wogóle plony do budownictwa drewnianego zebrałem obfite.

 

Była to jedna z wielu podróży podczas których Gloger zbierał materiały do wspomnianej wyżej obszernej pracy o budownictwie drewnianym w Polsce. Adolf Szyszko-Bohusz uzupełniał później wykształcenie w Austrii, Czechach i Niemczech. W latach 1910-1912 był wykładowcą na UJ i na krakowskiej ASP. W 1912 wyjechał do Lwowa, gdzie do 1916r. pracował jako profesor Politechniki Lwowskiej. Po powrocie do Krakowa otrzymał stanowisko kierownika prac renowacyjnych na Zamku Królewskim na Wawelu. Na stanowisku tym pozostał do wybuchu II wojny światowej. Jako konserwator Wawelu dokonał odkrycia i rekonstrukcji Rotundy Najświętszej Marii Panny, badał Kryptę św. Leonarda oraz wczesnogotyckie systemy obronne Wzgórza Wawelskiego. Jego dziełem jest odnowienie większości wnętrz zamkowych, Brama Herbowa na Wawelu (1921), powiększenie krypty Wieszczów i sarkofag Juliusza Słowackiego (1927-1928) oraz urządzenie krypty Marszałka Józefa Piłsudskiego wraz z nowym zejściem do podziemi katedry z baldachimem (1936-1938). W 1920 został powołany na stanowisko kierownika Katedry Architektury Zabytkowej na ASP w Krakowie, będąc jednocześnie w latach 1922-1927 rektorem tej uczelni. W latach 1932-1939 był także profesorem Politechniki Warszawskiej kierując Katedrą Projektowania Monumentalnego Wydziału Architektury. Po wybuchu II wojny światowej, sprzeciwił się stanowczo wywiezieniu skarbów z Krakowa, argumentując, że ewakuacja narazi je na pełną niebezpieczeństw wędrówkę bombardowanymi i zatłoczonymi drogami lub liniami kolejowymi. Ostatecznie zmienił jednak zdanie pod wpływem argumentacji przedstawionej przez kustosza muzeum dra Stanisława Świerz-Zaleskiego i kierownika administracji zamku dra Stanisława Taszakowskiego.W czasie wojny pracował jako rysownik w prywatnym biurze niemieckim na Wawelu i działał w tajnym Komitecie Wawelskim. W 1945 powrócił na przedwojenne stanowisko na Wawelu, piastując je do 1946. W 1945 uczestniczył w organizowaniu Wydziału Architektury na AGH zostając jego pierwszym dziekanem. Jako architekt był specjalistą od obiektów użyteczności publicznej. Zaprojektował również pensjonaty i hotele w miejscowościach uzdrowiskowych oraz Zamek Prezydenta RP w Wiśle (1929-1930). Zmarł 1 października 1948 w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.