Wojciech Miklaszewski herbu Ostoja.

Być może początki tego rodu wywodzą od Macieja Miklaszewskiego, którego Zygmunt August Król za heroiczne jego dzieła w expedyci na Moskwę, osobliwie pod Połockiem (1581), Ułą (1564) i indziej, między synów koronnych, swoim przywilejem policzył i herb Ostoja nadał. Wojciech Miklaszewski ur. się ok. 1582r. W r. 1623 za męstwo okazane w wojnie z Moskwą Paweł, Stanisław i Wojciech Miklaszewscy uzyskali nobilitację i herb Ostoja. Wojciech: służył ks. Zbaraskiemu i walczył przeciwko Turkom i Tatarom...gorliwy i cnotliwy katolik a przy tem dzielny rycerz w wojnach z Turkami i Moskwa, mąż w różnych okazych doświadczony. W r. 1629 Wojciech Mikluszowski trzymał sołectwo we wsi królewskiej Szyce, dzierżawionej przez księcia Jerzego Zbaraskiego. W 1630 r. Miklaszewski zawarł układ z Erazmem Dembińskim i jego żoną Ewą z Brzezia, wdową po Sewerynie Witkowskim, chorążym zatorskim, oraz Stanisławem i Pawłem Witkowskimi. Układ dotyczy rozliczeń majatkowych gdyż żona Miklaszewskiego, Eleonora (Leonora z Rudułtowic, Rudułtowska ), chorążanka zatorska, pochodziła z Witkowskich. Wojciech Miklaszewski nabył w 1631 r. grunta we wsi Szczerbowice. Z Eleonorą miał synów: Franciszka, Jana, Stanisława, Teodora i Wojciecha. Żona z dwoma synami wystawiła w kościele w Pilicy nagrobek mężowi, który zmarł 1 maja 1637 r., mając 55 lat. Powiązany rodzinnie z Wojciechem Adam Miklaszewski był kustoszem pilickiej kolegiaty (1633) i plebanem szczuciński (1643). W 1650 r. synowie Wojciecha:Franciszek, Jan, Stanisław, Teodor i Wojciech występują w dokumencie z stryjem Adamem. Z jego inicjatywy ok.1660 zaczęto budowę nowego kościoła w Szczucinie murowanego z cegły i kamienia pińczowskiego. Po jego śmierci w 1660 r. budowę kościoła realizował jego bratanek ks. proboszcz Seweryn Miklaszewski kanonik tarnowski, kustosz pilecki, pleban szczuciński (1666). Na budowę utworzył fundacje z własnego kapitału w wysokości 6.600 florenów polskich i ulokował je na dobrach Laskówki z rocznym procentem 426 florenów polskich.

Z lewej stara odmiana  herbu, z prawej-nowa

Herb Ostoja zmienił się od XVI wieku za sprawą Bartosza Paprockiego, autora „Herbów rycerstwa polskiego” i „Gniazda cnoty” który na rysunku w swoim herbarzu pokazał jeszcze pierwotny krzyż ćwiekowy jednak w opisie przedstawił go jako miecz. Za Paprockim poszli inni ówczesni heraldycy. Z czasem krzyż ćwiekowy rysowany był w sposób coraz bardziej przypominający miecz – z coraz dłuższym i ostrzejszym dolnym ramieniem.