Piotr Kazimierski

Był synem Tomasza Kazimierskiego i Barbary z Gołuchowskich. Urodził się ok. 1540 r. Poświęcił życie karierze wojskowej. Brał udział w pierwszej wojnie północnej. W 1562 r. uczestniczył w zwycięskiej bitwie pod Białym Kamieniem, zaś dwa lata później w bitwie nad Ułą. Około 1562 r. król Zygmunt August oddał Piotrowi Kazimierskiemu w dożywotnią posesję Pokaniewo. W 1567 r. brał udział w wyprawie radoszkowickiej. Dwa lata później walcząc w oddziale Aleksandra Połubińskiego zdobył Izborsk, gdzie pochwycono doradcę carskiego Afanasjewa Naszczokina. Kazimierski wraz z małą załogą bronił następnie Izborska przed armią moskiewską. Dostał się wtedy do niewoli. Car Iwan IV Groźny wysłał go niedługo potem jako posła z żądaniem uwolnienia Naszczokina. Po wypełnieniu poselstwa Kazimierski wrócił do carskiej niewoli. Został z niej zwolniony w ramach wymiany jeńców. W 1570 r. powrócił do kraju. Za zasługi wojenne otrzymał od Stefana Batorego dożywotni dochód z myta kowieńskiego. W kolejnych latach włączył się, w stopniu porucznika chorągwi husarskiej, w kampanie wojskowe Batorego przeciwko Moskwie. Po trzeciej wolnej elekcji walczył po stronie zwolenników Zygmunta Wazy pod Byczyną. Był trzecim mężem Katarzyny Niemirzanki, córki Stanisława Niemiry. Jej pierwszym mężem był Bartłomiej Żychorski, dworzanin Zygmunta Augusta i Barbary Radziwiłłówny, wójt drohicki i stolnik podlaski, właściciel dóbr w Pokaniewie, Żarczycach i Sytkach. Zmarł w 1570 r. Kolejnym mężem Katarzyny był Hrehory (Grzegorz) Baka, pokojowiec Zygmunta Augusta. Od dóbr wniesionych przez małżonkę pisał się Pokaniewski. W 1551 r. był komornikiem królewskim, później, przynajmniej od 1556 r. był starostą rochaczewskim. W roku 1576: Hrehory Baka starosta rohaczewski z imion swych oddał pobór z Pakaniewa, z Żerczyc, z włók osiadłych 21 ½ po gr 20, a od ogrodników 2 rolnych po gr 4, od młyna dorocznego od 2 kół gr 24, od młyna w Żerczycach gr 12, od karczmy gr 1. W 1580 r. Grzegorz Baka już nie żył, a pobór opłacił urzędnik Katarzyny Niemirzanki Hrehorowej Baczynej: Z Pokaniewa i z włók osiadłych 16 po gr 30, z pustych włók 3 po gr 10, od kół dorocznych 2, po gr 12, od rzemieślników 2, po gr 4, od ogrodników rolnych 3 po gr 6. Po 1585 r. Piotr Kazimierski i Katarzyna Niemierzanka mieli w zastawie tenutę Szyce (Szyce, Dzwonowice, Sierbowice) trzymaną wcześniej przez Jana Kmitę. Na sejmiku województwa krakowskiego w 1589 r. został wybrany rotmistrzem jazdy i oddany pod rozkazy Jana Zamoyskiego. Był arianinem zaangażowanym w działalność różnowierczą. W 1586 r. brał udział w zjeździe ariańskim w Lublinie. W 1598 r. w Pokaniewie przyjmował Jana Liciniusa Namysłowskiego – znanego działacza ariańskiego. Żył jeszcze w 1601 r. Zmarł jako rotmistrz wojsk królewskich. Wdowa po Kazimierskim władała Pokaniewem jeszcze w 1602 r., kiedy to rewizorzy królewscy stwierdziwszy, że pani Katarzyna Kazimierska trzyma dobra króla, które nigdy nie były rewidowane, postanowili dokonać ich lustracji. Do lustracji jednak wtedy nie doszło gdyż: pani Kazimierska lustracyjej dopuścić nie chciała, powiadając iż te dobra za prawem od króla Zygmunta Augusta ś. pamięci przez lat czterdzieści trzymano a nigdy nic z nich nie płaciła. Zainteresowanie lustratorów królewskich sytuacją prawną Pokaniewa spowodowało, że posesorzy rozpoczęli starania o królewskie przywileje dożywotnicze na jego użytkowanie. W 1603 r. prawdopodobnie po śmierci Katarzyny Niemirzanki i przejściu majętności na jej bratanka Niemirę, kancelaria królewska wystawiła dokument Advitalitas super villam Pokoniowo et agros in villis Rzeczyce et Sytki, regulujący prawo do dysponowania majętnością. Po śmierci Piotra Kazimierskiego Szyce znalazły się w rękach syna  -Stefana i jego żony Anny Czernej.