Adam Ignacy Komorowski

Urodził się 24 maja 1699 r. Był synem stolnika nowogródzkiego Jana oraz Konstancji z Sulimirskich. Uczył się teologii oraz filozofii w jezuickich kolegiach Krakowa i Wrocławia. W1713 r. wyjechał na studia do Rzymu. Ukończył je zakończone w 1723 r. uzyskując tytułu doktora obojga praw. W 1724 r. otrzymał święcenia kapłańskie i jeszcze w tym samym roku objął prepozyturę kolegiacką w Pilicy oraz kanonię tarnowską. Wkrótce został kanclerzem kapituły krakowskiej. W 173ó r. został prepozytem katedralnym krakowskim. Dwa lata później otrzymał urząd opata klasztoru w Lubiniu, który zamienił w 1739 r, na prepozyturę św. Michała w Krakowie. Wtym samym roku objął administrację opactwa miechowskiego. Z polecenia królewskiego nominowano go biskupem inflanckim, jednak w 1740 r. odrzucił tę godność. Wkrótce otrzymał kolejne nominacje: na koadiutora klasztoru w Jędrzejowie (1746) oraz koadiutora biskupa kijowskiego (1747). W 1739 wydał w Warszawie dzieło Obrona stanu duchownego przeciw zarzutom stanu świeckiego. W listopadzie 1747 r. odwiedził Pilicę jakowizytator z ramienia bpa Andrzeja Załuskiego. W 1748 został arcybiskupem gnieźnieńskim, co wywołało powszechne oburzenie i sprzeciw szlachty, która słała protesty do Stolicy Apostolskiej. Promocję otrzymał kilkanaście godzin po śmierci starego prymasa. Miał wówczas zaledwie 49 lat i nie był nawet biskupem. Mówiono, że król August wyświadczył Komorowskiemu tę łaskę za przysługę wydaniem ze skarbu krakowskiego niezbednych do koronacji koron , których był wówczas kustoszem. Papież Benedykt XIV najpierw pozwolił mu administrować dobrami arcybiskupimi, a później w przeciągu dziesięciu dni, na przełomie października i listopada 1749 roku, Komorowski przyjął sakrę biskupią, odebrał paliusz i objął rządy w archidiecezji gnieźnieńskiej. Zawdzięczał to poparciu Augusta III Sasa oraz magnackiej familii Czartoryskich, która stanowiła trzon stronnictwa dworskiego. W następnym roku otrzymał Order Orła Białego. 30 września 1749 r.papież udzielił nowemu prymasowi i jego następcom przywileju noszenia purpury kardynalskiej co udało się sfinalizować dzięki poparciu króla i 200 000 złotych wydanych na ten przywilej przez Komorowskiego. Diecezję objął 6 listopada 1749 r. a uroczysty ingres odbyt 24 czerwca 1751 r. Pomimo kontrowersji wokół nominacji Adam Komorowski okazał się sprawnym arcybiskupem i prymasem. Zamieszkał w Skierniewicach. Zajął się sprawami archidiecezji gnieźnieńskiej, zaprowadzając w niej wzorową administrację. Z jego polecenia wydano dwie książki: „Sposób katechizowania dla archidiecezji gnieźnieńskiej” oraz „Regestr SS. Ewangelii na niedziele i święta doroczne do kazań”. Odbudował zniszczoną rezydencję w Skierniewicach, wyremontował warszawską siedzibę prymasów i ofiarował katedrze gnieźnieńskiej hojne dary. Aktywnie uczestniczył w życiu politycznym kraju, wykazywał się jednak małą samodzielnością i łatwo ulegał wpływom dworu oraz Czartoryskich. Na sejmie 1752 występował za zwiększeniem liczby wojska, proponował zwiększenie dochodów skarbu państwowego przez sprzedaż urzędów, wprowadzenie cła generalnego 3% od szlachty i 6% od mieszczaństwa, zwiększenie opodatkowania Żydów, reformę mennicy. Kiedy w 1756 August III został uwięziony przez Prusaków podczas wojny siedmioletniej, wyjednał jego uwolnienie. Z czasem oddalił się od obozu Augusta III i wspierał działania wymierzone w monarchę. Był deputatem na Trybunał koronny w latach: 1727, 1731, 1736, 1737 i 1744 r. Słynął z wytwornych kazań Wspomagał także działalność zakonu pijarów, którego prowincjałem był jego brat Cyprian. Zmarł niespodziewanie 2 marca 1759 roku na skutek gangreny, która rozwinęła się na skaleczonej przypadkowo nodze. Zgodnie z ostatnim życzeniem został pochowany w kolegiacie łowickiej przed ołtarzem Świętego Krzyża. W miejscu tym zbudowano później wspaniałą kaplicę, w której umieszczono pomnik prymasa.