o.Antoni Konrad Piramowicz

Urodził się w Komorowie k. Stopnicy w roku 1817. Pochodził ze szlacheckiej rodziny o korzeniach ormiańskich. W 1833 r. Wstąpił do zakonu w Solcu nad Wisłą otrzymując imię zakonne Konrad. Studia filozoficzne odbył w seminariach w Sandomierzu, w Kazimierzu nad Wisłą i w Chełmie Lubelskim. Święcenia otrzymał w 1840r. w Lublinie i trafił jako lektor retoryki i został przeniesiony do klasztoru reformatów w Pilicy gdzie przebywał w latach 1841-42. Potem często zmieniał miejsca pobytu miedzy innymi ucząc religii po dworach. Wśród jego uczennic była Józefa Karska późniejsza założycielka Niepokalanek, która dzieciństwo spędziła w majątkach rodzinnych - w Olchowcu koło Lublina i w Jakubowicach.Napisał  "Dwuletnie kazania świąteczne i passyonalne z dodatkiem kilku mów przygodnych napisane oryginalnie przez księdza Antoniego Konrada Piramowicza zgromadzenia księży reformatów,kaznodzieję katedralnego w Sandomierzu" , których dwa tomy zostały wydane w latach 1850-51. Był głównym autorem uchwalonego na kapitule prowincjonalnej w 1854 r. nowego programu studiów. Byt już wówczas cenionym kaznodzieją co zaowocowało otrzymaniem takiego stanowiska w katedrze Sandomierskiej. W 1857 został wybrany prowincjałem. Próbował wówczas zreformować zakon dostosowując go do nowych czasów,podnieść wykształcenie zakonników i odnowić karność zakonną. Około połowy XIX w. zaczęło się odnawiać tercjarstwo, podupadłe pod koniec XVIII w. W roku 1859 o. Konrad Piramowicz wydał szczegółowe dyrektywy dotyczące prowadzenia Trzeciego Zakonu. Opracował w tym czasie wydany w Krakowie w 1860 r. "Porządek nabożeństwa w kościołach XX. Reformatów Prowincji NPM Anielskiej w Polsce" oraz przetłumaczył z francuskiego wydany w tym samym roku w Warszawie ''Katechizm zawierający w krótkich odpowiedziach wykład całej nauki rzymsko-katolickiej". W 1860 r., nie bez zakulisowego wpływu tych spośród franciszkanów,którym nie odpowiadały próby radykalnych zmian w zakonnej tradycji, w poczucie krzywdy odszedł z urzędu prowincjała. Zrezygnował wówczas z oferowanego stanowiska z-cy prowincjała i gwardiana klasztoru w Krakowie. Objął probostwo w Chrzanowie,a potem w Kolbuszowej. Wkrótce skorzystał z zaproszenia Władysława Czartoryskiego i wyjechał nad Bosfor, gdzie opiekował się polskimi emigrantami w Adampolu i Konstantynopolu. W 1862 r. przybył do Paryża gdzie w Hotelu Lambert uzyskał urzędową misję do Adampolu. Pojechał tam przez Rzym gdzie przebywał z okazji wyboru na definitora generalnego. W Rzymie dostał zgodę na założenie dwóch hospicjów. W Adampolu przebywał do 1863 r. a po wstrzymaniu funduszy przeniósł się do Konstantynopola, gdzie zamieszkał w klasztorze w Perze. Z Turcji udał się do Palestyny, by opiekować się polskimi pielgrzymami. Przez krótki czas pracował w Kustodii Ziemi Świętej. Hotel Lambert planował wówczas wysłać go z polska wyprawa na Kaukaz. Po powtórnym przyznaniu wstrzymanej subwencji z Palestyny powrócił do Turcji i założył komitet wspierania ubogich emigrantów. Organizował wówczas msze w intencji trwającego wówczas powstania. W 1864 r. został zawezwany do Rzymu gdyż będąc definitorem generalnym, był zobowiązany stale rezydować przy generale zakonu. Był wówczas spowiednikiem polskich bazylianek. W połowie 1865 r. wyjechał do Bukaresztu gdzie został proboszczem parafii złożonej głównie z obcokrajowców. Przez trzy lata był spowiednikiem księcia Karola Hohenzollerna, późniejszego króla Rumunii. W 1881 r. chciał wrócić do kraju. Przybył do Wiednia gdzie oczekiwał na zgody na osiedlenie się w Warszawie. Po odmowie pozostał w Wiedniu. W latach 1883 i 1886 był wizytatorem generalnym prowincji siedmiogrodzkiej, a w 1887r. galicyjskiej. Po raz kolejny popierał wówczas próby odnowienia życia zakonnego. Wspierał starania brata Augustyna Zeytza o założenie klasztoru polskich reformatów w USA. W 1886 r. wrócił do Bukaresztu i został proboszczem w mieście Braila. Kilka kolejnych spędził w Wiedniu,.Pod koniec życia powrócił do Bukaresztu gdzie zmarł w 1896 r. Wydał wiele książek, wśród których znalazły się jego kazania, pięć tomów mów pogrzebowych i rozmyślań. Wiele jego kazań pozostało w rękopisach.