Łuczyccy herbu Nowina

O Pilicy » Właściciele » Inni właściciele » Łuczyccy herbu Nowina

Michał Łuczycki.Urodził się w 1745 r.Był synem Ignacego, który w tym roku był właścicielem Dąbrowicy. Ok.1791 właścicielem Dąbrowicy był już Michał Łuczycki. Z pierwszą żoną Michał miał córkę (ur.1780 ) a w drugim związku -z Małgorzatą Piotrowską (1776) – urodzili się czterej synowie (NN ur.1800, NN ur.1803, Florian ur.1805/1806, NN ur.1816) oraz dwie córki (NN ur.1804, NN ur.1806). W 1827 rejent Oleszkiewicz ogłosił w Pilicy licytację 3-letniej dzierżawy Siadczy. Właścicielem dóbr w Siadczy został w tym okresie Michał Łuczycki. Zmarł 11 marca 1829 w Irządzach. Syn Michała i Małgorzaty Piotrowskiej (ur.ok.1776), Florian Jan Nepomucen Łuczycki, urodził się w Szczekocinach. Był właścicielem dóbr w Siadczy oraz w Dobrakowie. Był również dzierżawcą dóbr Witowice w powiecie miechowskim. 1 listopada  1837, w Męce (obecnie dzielnica Sieradza), poślubił Bronisławę Stawiską de Godziątowy, herbu Gozdawa (ur.1808 - zm.1855 w Dreznie). Ze związku tego urodzili się: Bronisław (ur.1838- zm.5 stycznia 1894), Anna (ur.1840 -zm.1918) Stefania (ur.1841- zm.1903) i Zofia (ur.1845 -zm.1906). Florian, z synem Bronisławem, został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie w 1839 r. Zmarł 9 czerwca 1846 w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.

Stanisław Łuczycki. Urodził się w 1780 roku. Był synem Michała i Tekli Malczewskiej. 2 stycznia 1812 poślubił Salomeę Dobińską z Dobni, herbu Rola, z którą miał syna Ildefonsa (ur.1814) i córkę, Franciszkę (1818-1838). W 1823 roku Stanisław Łuczycki mieszkał w Siadczy. Zachowały sięAkta indagocyjne p-ko Stanisławowi Łuczyckiemu wójtowi gminy Siadczy i Kidowa o nadużycie swej władzy, obejmujące lata 1818-1826.

OBWIESZCZENIE. Dnia 21 i następnych Kwietnia 1823 r. od godziny 9. zrana w lesie do wsi Kompiołki należącym WW.Franciszka i Zofii Łempickich tamże w Kompiołkch zamieszkałych własnym, na ich wyraźne ządanie na rzecz WW Stanisława i Salomei Łuczyckich w wsi Siadcza zamieszkałych, przez licytacja publiczną, drzewa w wiekszey jodłowego, a w mniejszej części sosnowego na pniu stoiącego sztuk 4449. rożnej grubości za gotowe pieniądze w różnych częściach, lub w ogóle sprzedane będzie, i przedaż ta zancznie się od ceny następuiącej: 1.Sztuka grubości łokci 2. Złp, 2.- 2.Sztuka grubości łokci 1 i ½ Złp. 1. gr.15 – 3.Sztuka grubości łokci 1 i ¼ Złp. 1. gr.7 ½ 4. Sztuka grubości łokci 1. gr.18.; życzący sobie rzeczone drzewo kupić, zechca w terminie i mieyscu wyżej oznaczonym w domu Leśnego Mikołaia Drąga w pieniądze gotowe zaopatrzeni, znaydować , gdzie warunki licytacyi onymże wykazane będą. Pilica dn. 21. Marca 1823 roku. Mikołaj Chodakowski, Komornik.

Łuczyccy próbowali ratować zadłużony majątek o czym świadczy obwieszczenie spadkowe z 1848 r. Podaje się do publicznej wiadomości, że z powodu śmierci następujących osób, jako to: 1. Cecylii z Cieszkowskich Dobieckiej, dnia 6 Kwietnia bieżącego 1848 r. zmarłej, właścicielki 1/4 części dóbr Łopuszna z przyległościami Jaśnień, Wielebnów, Barycz, Eustachów, Antoninów, Olszewka, Józefinów, Zasłońce, w Okręgu Kieleckimi Gubernii Radomskiej położonych, i wierzycielki summy 3000O rs. hypotecznie na dobrach Siadcza okręgu Pilickiego ubezpieczonej [...]

W 1850 zadłużony majątek Dąbrowica przeszedł na własność skarbu państwa i został oddany w dzierżawę Teodorowi Łęskiemu. Siadczę i Dobraków przejęli Olszowscy. W tym samym roku r. Ildefons Łuczycki poślubił Mariannę Florentynę Tomaszewską, primo voto Olszowską (ur.1824 - zm. 23 marca 1892. Pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie). W 1859 roku Ildefons mieszkał w Dąbrowicy i był członkiem pilickiego oddziału Towarzystwa Rolniczego. Zmarł 10 maja 1867. Pochowany został w Warszawie na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 46, rząd 5, miejsce 25,26)

 

Pieniądz dominalny1 o wartości 20 groszy, bez daty emisji, bez numeracji i podpisów, używany w majątku Dąbrowica około 1860-1865 r. J.Łuczycki - dziedzic dóbr to prawdopodobnie Ildefons Łuczycki.

 

 

1Pieniądz zastępczy to znaki pieniężne emitowane przez kogoś innego niż oficjalne instytucje państwowe. Może on pełnić w ograniczonym zakresie pełnić rolę pieniądza oficjalnego. Jednym z rodzajów pieniądza zastępczego jest tzw. pieniądz dominialny. Był on emitowany i wykorzystywany na terenie majątku do rozliczeń między właścicielem a pracownikami. Służył jako potwierdzenie wykonanej pracy, czasami bezpośrednio jako wynagrodzenie za pracę. Można go było użyć w miejscowej karczmie lub wymienić na wynagrodzenie w pieniądzu państwowym. Pieniądz dominialny pojawił sie ok. XVI - XVII wieku i funkcjonował aż po lata pięćdziesiąte wieku XX, kiedy tej formy płatności używano jeszcze w wielkopolskich PGR-ach. Pieniądz zastępczy przybierał różne formy pod względem kształtu, materiału i napisów. Najstarsze pieniądze dominialne to tzw. znaki umowne nienominalne -pozbawione konkretnej wartości liczbowej, wyciskane w skórze, wypalane w drewnie, odciskane w szkle lub tłoczone w metalu. Wraz z rozwojem folwarku pańszczyźnianego w wiekach XVII i XVIII znaczną rolę w uzyskiwaniu dochodów odgrywać zaczęły monopole dworskie -propinacja, przymus mlewa i obowiązkowy wykup przez chłopów nabytych wcześniej przez dwór towarów. Pieniądz wewnętrzny w majątkach ziemskich zapewniał zamknięcie obiegu pieniężnego wewnątrz majątku, co pomagało w egzekwowaniu przymusu propinacyjnego -obowiązku picia przez poddanych, w pańskiej karczmie, wódki pochodzącej z pańskiej gorzelni. Karczma pełniła również funkcje sklepu spożywczego, gdzie za pomocą pieniądza dominialnego można było dokonać zakupów. Dodatkowo utrudniał on zbiegostwa chłopom, których oszczędności ulokowane w pieniądzu dominialnym były niemal bezwartościowe poza macierzystym majątkiem. W XVIII stuleciu jako pieniądz dominialny używano wycofane z obiegu monety państwowe wycofane z obiegu, z wybitymi na nich dodatkowymi znakami. Jednostką były np. szefle (równowartość 50 kilogramów ziemniaków), cydle (o zbliżonej do szefli równowartości) albo korce zebranych płodów rolnych. Znaczki te wymieniany mógły być później na wynagrodzenie lub używane jako lokalny środek płatniczy. Można je było również przeliczyć na walutę państwową przy uwzględnieniu cen na produkty rolne a wypłata mogła się odbywać w pieniądzu obiegowym, bez przymusu zostawiania zarobków w miejscu pracy. Pieniądze dominialne często posiadały nominał jednak rzadko określona była waluta obrachunkowa. Jeżeli nominał wyrażony był w walucie była to moneta. Gdy nominał był wyrażony w szeflach, cydlach lub korcach był to żeton rozliczeniowy. Innym rodzajem emisji dominialnych były żetony deputatowe, dotyczące przeważnie artykułów spożywczych, wypuszczane przez majątki ziemskie dla służby pałacowej. Po zniesieniu pańszczyzny zmieniła się rola pieniądza dominialnego. Folwark, zatrudniający robotników stałych i sezonowych, wydawał znaczki potwierdzające wykonanie robocizny. Najstarsze znane dominialne bony papierowe pochodzą z ok. 1780 r. Szczyt ich popularności przypada na ostatni etap zniesienia pańszczyzny -lata 60. XIX w.