Książę Antoni Lubomirski

Z Lubomirskich herbu Szreniawa bez Krzyża. Książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego*. Urodził się w roku 1718. Był synem Józefa Lubomirskiego, wojewody czernihowskiego i Teresy Mniszchówny. Brat Stanisława, marszałka wielkiego koronnego. Od 1746 r.-generał major. W latach 1748–1752 strażnik wielki koronny. Od roku 1752 marszałek dworu królewicza Karola, wojewoda lubelski (do 1778) i generał-lejtnant wojsk koronnych. Starostą medyckim został w roku 1772. W latach 1778-1779, Lubomirski, będąc wojewodą krakowskim, jako uposażenie miał Dobraków. Kiedy w roku 1778 starał się o stołek wojewody krakowskiego, jego konkurentem był Stanisław Kostka Dembiński, który 18 grudnia 1779 r. został jego następcą na tym stanowisku, również otrzymując jako uposażenie Dobraków. W latach 1779-1792 Lubomirski był kasztelanem krakowskim. Był również starostą jasielskim i opatowskim. Za panowania Augusta III Sasa był członkiem frakcji dworskiej stronnictwa starorepublikańskiego (hetmańskiego). Był nim również Teodor Wessel. 7 maja 1764 roku podpisał manifest, uznający odbywający się w obecności wojsk rosyjskich sejm konwokacyjny za nielegalny. W czasie ostatniego bezkrólewia zwalczał Stanisława Augusta Poniatowskiego, potem pozostawał w kontakcie z konfederacją barską. Kawaler bawarskiego Orderu Świętego Huberta [1737]. W roku 1750 został odznaczony Orderem Orła Białego. Właściciel Przeworska. Był mężem Apolonii Ustrzyckiej, a po rozwodzie, w 1754 r. poślubił Zofię z Korwin-Krasińskich, wdowę po Janie Tarło. 12 marca 1768 r. wraz z małżonką, ufundował kościół Matki Bożej Śnieżnej w Przeworsku oraz klasztor ss. szarytek. Zmarł 8 marca 1782 r.

Antoni Lubomirski

Zofia Lubomirska

*tytuł feudalny i arystokratyczny, będący wyższą formą księcia (Fürst), występujący w Świętym Cesarstwie Rzymskim.