o.Feliks Wójcik

Urodził się 13 grudnia 1915 r. w Kętach z ro­dziców Karola i Teresy z domu Szatanik. Szkołę średnią rozpoczął w Bielsku-Białej, a ukończył u oo. Kapucynów już po wstąpieniu w 1935 r. do franciszkanów-reformatów. Studia filozoficzno-teologiczne zaczął u oo. Kapucynów, a sfinalizował we własnym seminarium zakonnym w Wieliczce. Święcenia kapłańskie przyjął dnia 30 maja 1942 r. Przez rok pracował w kościele w Krakowie na Azorach. Potem został przenie­siony do Pilicy, gdzie został mianowany wikariuszem klasztoru z prawami proboszcza. W ogrodzie zostały wybudowane cieplarnie. 21.6.1945 został gwardianem pilickiego klasztoru. Do 1949 r. był jednocześnie proboszczem parafii przy kościele zakonnym.W związku ze zbliżającym się 200-leciem klasztoru rozpoczął trwający do roku 1949 remont obiektu. Zlikwidował szpecącą klasztor przybudówkę z roku 1859. Poświęcone zostały nowe organy, które za kwotę 150 000 zł zakupiono w Krakowie w firmie „Biernacki" . Wznowiono prowadzone wcześniej od roku 1915 do 1939, dni skupienia dla księży dekanatu pilickiego i wolbromskiego oraz zebrania dekanalne. Przewodniczył im zwykle miejscowy gwardian. 24 grudnia prymas Polski kardynał August Hlond udzielił reformatom pozwolenia na przyjęcie parafii. 10 lutego 1946 o. prowincjał Anatol Pytlik otworzył na nowo nowicjat w pilickim klasztorze, który rozpoczęło czterech braci pod kierownictwem o.Grzegorza Kaduli. Odnowiony został fronton kościoła i zabudowania klasztorne. Na Wielkanoc poświęcono drugą połowę organów z czterema głosami. Od 24 lipca do 31 lipca trwały misje będące przygotowaniem do zbliżających się uroczystości rocznicowych. Dnia 8 grudnia bp Czesław Kaczmarek erygował parafię Pilica-Biskupice powstałą z odłączonych od parafii św. Jana Chrzciciela części wsi Biskupice położonej po tej samej stronie drogi co klasztor oraz Engliszówkę, Dzwonowice, Sierbowice, Szyce i Szypowice. Parafia otrzymała wezwanie Najświętszego Imienia Jezus, patrona św. Stanisława biskupa i męczennika. W dniu 12 grudnia 1946 r. jej wikariuszem z prawami proboszcza został mianowany o. Feliks Wójcik. Proboszcz nowej parafii od lutego 1947 r., rozpoczął regularne odprawianie mszy św. w kaplicach św.Izydora w Sierbowicach, św.Rodziny w Dzwonowicach i Matki Bożej Częstochowskiej w Szycach,w których dotychczas msze św. odprawiano tylko w czasie poświęcenia pól. Przed parafią stanął problem budowy nowego kościoła co było życzeniem bpa Czesława Kaczmarka. Każda z wsi chciała mieć nowy kościół u siebie. Ostatecznie świątynię zlokalizowano na wzgórzu między wsiami Dzwonowice i Sierbowice, w miejsce zwanym Górką. Plany nowego kościoła opracował inż. arch. Mieczysław Śliwiński z Krakowa. O.Feliks Wójcik zwrócił się do Urzędu Konserwatorskiego w Krakowie o zgodę na rozebranie ruin kościoła Marków na Zarzeczu w celu pozyskania materiału do budowy. Odpowiedź urzędu była negatywna. W lutym 1947 r. rozpoczęto gromadzenie materiałów a w czerwcu tegoż roku rozpoczęły się prace budowlane. w dniu 20 lipca prowincjał o.Anatol Pytlik dokonał poświęcenia kamienia węgielnego. W czerwcu rozpoczęto prace budowlane a poświęcenia kamienia węgielnego w dniu 20 lipca dokonał prowincjał Anatol Pytlik. W kwietniu 1948 reformaci objęli rekolekcjami miasto Grudziądz, a w jednej z parafii prowadzili je o.Feliks Wójcik i Mieczysław Kierzkowski. W dniu 10 lipca 1948 r. o. Feliks Wójcik zawiadomił kurię biskupią w Kielcach, że kościół na Górce jest już gotowy. Od lipca proboszcz i gwardian Feliks Wójcik został mianowany dziekanem dekanatu pilickiego. 8 sierpnia bp ordynariusz Czesław Kaczmarek dokonał poświęcenia kościoła pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego. W latach 1948-1952 o. Feliks wcho­dził w skład Zarządu Prowincja jako definitor. W 1949 roku wystawiono plebanię. Piliccy gwardianie przez wiele lat łączyli funkcję przełożonego klasztoru z probostwem w kościele na Górce. Pierwszym proboszczem został o.Feliks Wójcik. W czerwcu 1949 r. o.Feliks został przeniesiony do Warszawy gdzie objał nadzór nad odbudową tamtejszego klasztoru. Do robót w warszawie przystąpiono już l lipca 1949 r., jeszcze przed faktycznym przejęciem placówki przez zakon. Latem 1950 r. o. Feliks mógł już zamieszkać w odbudowanym klasztorze, a jesienią uczynili to pozostali zakonnicy.Urząd proboszcza parafii w Biskupicach objął o. Walerian Michułka ale o. Feliks z Warszawy nadał kierował pracami w Dzwono-Sierbowicach.

Był przełożonym warszawskiego klasztoru do 1959 r. z przerwą w latach 1957—1960. Obowiązki proboszcza parafii św. Antonie­go sprawował nieprzerwanie przez 20 lat. W listopadzie 1949r. rozpoczął nauczanie religii w Zasadniczej Szkole Zawodowej mieszczącej się w baraku w Ogrodzie Saskim. W 1950r.,w Wielkim Poście prowadził rekolekcje w Józefowie. Do 1951 r. prowadził bractwo św.Antoniego. W roku szkolnym 1951/52 uczył religii w Zasadniczej Szkole Zwodowej przy ul.Miodowej. W 1952r. prowadził rekolekcje w Piastowie i Wilanowie, w 1953 w parafii św.Jana Kantego w Warszawie, w 1954 w Tarchominie, Płudach, Grójcu i na Bródnie. W 1955r. prowadził rekolekcje w parafi św. Wojciecha w Kielcach, w parafii św.Bonifacego na Czerniakowie oraz powtórnie w parafii Jana Kantego w Warszawie. W 1956 przeprowadził rekolekcje w parafii Narodzeniania Najświętszej Marii Panny na Lesznie. W roku 1957 rozpoczął odtwarzanie biblioteki klasztornej i jako definitor wszedł w skład zarządu prowincji franciszkańskiej. W roku akademickim 1957/58 był prefektem w Szkole Baletowej. W tym samym roku wyjechał na pracę duszpaster­ską do polskich emigrantów w Belgii gdzie pracował w największym skupisku polonijnym w Limburgii przeprowadając misje w Zwarberg i Waterschei. Rekolekcje wielkopostne głosił w 1959 r. w Winterslag, Eisden i Hanthalen. Rekolekcje były poprzedzone wyświe­tlaniem filmu o Polsce nakręconego w 1958 r. przez o. Justyniana Vannuta, franciszkanina flamandzkiego, duszpasterza Polaków w Waterschei. Film pokazywał Częstochowę, Warszawę, Oświęcim, Kraków i uroczysto­ści pogrzebu Matki Bożej w Kalwarii Zebrzydowskiej. Przez cały maj 1959 r. o. Feliks przeprowadzał ślubowania jasnogórskie w parafiach zamieszkałych przez Polaków. Ponadto wygłosił rekolekcje dla Bractw Żywego Różańca i Św. Barbary. Głosił także kazania podczas triduum dla chorych Polaków w największym sanktuarium maryjnym Dziewicy Ubogich w Banneux. W kwietniu 1959 -r. odprawił Mszę św. i wygłosił kazanie dla Polaków zamieszkałych w Aachen (Niemcy). W latach 1958-1959 zorganizował kolonie dla biednych dzieci ze swojej parafii, W 1959 roku trzydzieści dzieci odpoczywało w Dzwonowicach-Sierbowicach. W tym samym roku przysłał z Belgii paczki dla pięćdziesięciu biednych dzieci.W 1960 r. prowadził rekolekcje w parafii św.Augustyna w Warszawie,w Łomiankach oraz w Zawierciu.W 1962 r przez 4 miesiące przebywał we Francji głosząc rekolekcje w sku­piskach polskiej emigracji w Lotaryngii a w 1964 przez sześć tygodni przebywał w polonijnych skupiskach w Belgii. W 1963 roku prowadził rekolekcje u franciszkanów w Jarosławiu. W 1965 w parafii św.Barbary w Warszawie przeprowadził rekolekcje wspólnie z z o.Teofilem Deją (był gwardianem w Pilicy wokresie 16 lipca 1984-19 lipca 1988) i z o.Bazylim Ciesielskim (pełnił tymczasowo obowiązki gwardiana w Pilicy po śmierci o.Teofila Dei a po śmierci o.Feliksa do 1 lipca 1990 r. pełnił obowiązki proboszcza w Dzwono-Sierbowicach). W 1967 prowadził rekolekcje w Milanówku a w 1968 misje w Bronowicach Wielkich przed nawiedzeniem Obrazu Matki Bożej. W Warszawie był spowiednikiem sióstr loretanek-benedyktynek z klasztoru na Pradze. W 1969 r.gdy odchodził z Warszawy, 18 sierpnia otrzymał pismo z podziękowaniem za pracę na stanowisku proboszcza parafii św. Anto­niego, w którym kardynał Stefan Wyszyński pisał:

Pełniłeś je przez lat dwadzieścia z całym oddaniem, głęboką troską otaczając zarówno lud wierny jak i zabytkową świątynię, którą doprowadziłeś do dawnej świe­tności. Wyrażamy Ci nasze szczere uznanie za Twą pracę i serdeczne podziękowanie. Jednocześnie przesyłamy Ci arcypasterskie błogosławień­stwo prymasowskie na Twe dalsze poczynania kapłańskie.

Będąc w Warszawie o. Feliks nadzorował rozbudowę kościoła w Dzwono-Sierbowicach. Poświęcał temu większość swoich urlopów. W sierpniu 1969 r. powrócił na Górkę i objął stanowisko samodzielnego wikariusza. W 1971 r. został prezesem OSP Dzwono-Sierbowice. W latach 1972—1975 po raz kolejny pełnił funkcje definitora prowincji. 1 lipca 1973 r.bp Jan Jaroszewicz, ordynariusz kielecki dokonał konsekracji kościoła w Dzwono-Sierbowicach.W 1983r., na pamiątkę II Pielgrzymki Jana Pawła II wzniesiono przed kościołem jeden z pierwszych w Polsce pomników papieża . Z inicjatywy o. Feliksa w 1973 r. przy parafia powstała Młodzieżowa Orkiestra Dęta.  Zespół, liczący początkowo 12 członków, zadebiutował w 1973 roku podczas uroczystości Świąt Wielkanocnych. 10 czerwca 1975 roku młodzieżowa orkiestra została objęta patronatem Ochotniczej Straży Pożarnej. Jednym z najważniejszych wydarzeń w artystycznej działalności orkiestry z Dzwono-Sierbowic był wyjazd w 1976 roku do Włoch i spotkanie z papieżem Janem Pawłem II,dla którego zagrano krótki koncert. W 1977 roku orkiestra rozpoczęła aktywność na polu zmagań konkursowych. Z tego też względu o. Feliks zakupił dla orkiestry samochod marki Nysa. W roku 1983 zespół osiągnął imponującą liczbę 135 członków. Dzięki inicjatywie o.Feliksa w Dzwono-Sierbowicach zbudowno studnię głębinową i wodociąg oraz rozpoczęto w 1985 r. budowę budynku domu kultury ukończonego już po jego śmierci z przeznaczeniem na szkołę podstawową.  W kwietniu 1988 r. orkiestra wraz z założycielem była gościem Telewizji Katowice. Ojciec Feliks Wójcik zmarł 15 listopada 1989 r. 18 listopada 1989r., podczas uroczystości żałobnych na cmentarzu parafialnym w Dzwono-Sierbowicach, o.Feliksa żegnali mieszkańcy, członkowie Młodziezowej Orkiestry Dętej, ojcowie franciszkanie z całego kraju, księża dekanatu pilickiego oraz delegacje: Zarządu Wojewódzkiego OSP w Katowicach, Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Katowicach i Urzędu Gminy z Pilicy. Obecnie o.Feliks pochowany jest przy kościele w Dzwono-Sierbowicach.

Folder wydany z okazji 30-lecia MOD

Temat powiązany:

Kościół w Dzwono-Sierbowicach