Wiktor Dobrzycki

Wiktor Dobrzycki urodził się l marca 1878r. w Wielkich Osieczach pow. pułtuski jako syn rzemieślnika Ludwika. Ukończył szkołę miejską i rzemieślnicza. Od 1893r. pracował jako tokarz i ślusarz w papierni Moesa w gubernii kieleckiej. W 1atach 1901-1907 był tokarzem w szeregu zakładów metalurgicznych Zagłębia Dąbrowskiego. W 1901 r. za agitację strajkową w zakładach Fitzner i Gamper był przez pół roku więziony. od 1904 r. był członkiem SDKPiL. Działał pod pseudonimami „Hiszpan" i „Rudolf". Współorganizator strajku w hucie „Katarzyna" w marcu 1905r. W grudniu 1905 r. współdziałał w organizowaniu „Republiki Zagłębiowskiej". Na wieść o manifeście cara Mikołaja II z 30 października 1905 r., zapowiadającym ustanowienie w Rosji monarchii konstytucyjnej 31 października 1905 r. w Sosnowcu stanęły wszystkie fabryki i kopalnie. Pochód, składający się z kilku tysięcy robotników, ruszył w kierunku Będzina z zamiarem uwolnienia z tamtejszego więzienia więźniów politycznych. Pod Środulą na pochód uderzyli kozacy, którzy rozpędzili demonstrację. Wieczorem w teatrze w Sosnowcu odbył się wiec, na którym podarto manifestcarski i ogłoszono strajk powszechny. 1 listopada przywódcy strajku zwrócili się do naczelnika powiatu będzińskiego Mirbacha z żądaniem przekazania władzy. Naczelnik zgodził się na usunięcie posterunków policyjnych i powstrzymanie kozaków od napadów na demonstrantów. Władza na terenie Zagłębia Dąbrowskiego przeszła w ręce rewolucjonistów. Rozpoczęto tworzenie instytucji samorządowych i powoływanie sądów obywatelskich w ramach Republiki Zagłębiowskiej. Po 10 dniach władze carskie zaczęły przywracać stary porządek. W 1906 r. Dobrzycki został członkiem Komitetu Zagłębiowskiego SDKPiL. W 1906 organizował socjaldemokratycznego zw. zaw. robotników przemysłu metalurgicznego w Zagłębiu, którym kierował do maja tego roku. Wziął udział w V Zjeździe SDKPiL [1906] jako delegat kartelu zagłębiowskiego socjaldemokratycznych związków zawodowych. Za agitację rewololucyjną wśród żołnierzy został uwieziony w 1906 r. Uczestniczył w V Zjeździe SDPRR [1907]. Aresztowany 8 V 1908 około roku przebywał w więzieniu a następnie na zesłaniu w Kraju Narymskim. W latach 1910—1915 był majstrem w szkole rzemieślniczej w Ciechanowie. W 1atach 1915—1917 był majstrem w Piotrogrodzie [obecnie Petersburg] w fabryce Djumo a następnie w zakładach Zimina i Zielenowa. Za udział w komitecie strajkowym w styczniu i lutym 1917 był więziony w Krestach. Po Rewolucji Lutowej został sekretarzem komitetu fabrycznego zakładów Zimina, członkiem Nowoderewieńskiej Uprawy i Dumy miejskiej oraz współorganizatorem oddziałów Czerwonej Gwardii w swej fabryce. Po objęciu władzy przez Lenina Czerwona Gwardia została przekształcona w Armię Czerwoną. W 1918 r. czestniczył w walkach rewolucjonistów z oddziałami generała Krasnowa. W tym samym roku był organizatorem i kierownikiem Wydziału Nieruchomości dzielnicy Rożdiestwieńskiej w Piotrogrodzie. W nastepnym roku został członkiem Kolegium Piotrogrodzkiego Centralnego Wydziału Nieruchomości. Kiedy na początku roku Estonia chcąc uniknąć wkroczenia armii bolszewickiej na swoje terytorium i uniknąć otwartego opowiedzenia się po którejś ze stron, oznajmiła białogwardzistom, że nie mogą dłużej stacjonować w Estonii i jeśli się z niej nioe ewakuują zostaną przez armię estońską rozbrojeni i wydani bolszewikom gen.Judenicz postawił wszystko na jedną kartę i zorganizował atak na Piotrogród i Psków. Dzięki zaskoczeniu był bliski zdobycia obu miast jednak na skutek olbrzymiej przewagi liczebnej rewolucjonistów atakujący zostali odrzuceni. Od masakry uratowała ich brytyjska flota, która przewiozła niedobitki armii w bezpieczne miejsce. W czasie ofensywy Judenicza Dobrzycki był zastępca naczelnika bazy samochodowej Sztabu Obrony I Dzielnicy Miejskiej. Przez kilka kadencji był członkiem Kolegium Wydziału Opałowego w Piotrogrodzie. W sierpniu 1920r. został przewodniczącym Kolegium d/s Leśnictwa w okręgu białostockim a następnie przewodniczącym Rady Gospodarki Narodowej w Lidzie. Podczas wojny polsko-rosyjskiej został wzięty do niewoli przez oddziały polskie. na pocztku 1921 r. udało mu się zbiec. Został zastępcą przewodniczącego Wydz. Gospodarki Komunalnej w Witebsku a nastepnie pełnomocnikiem Rosyjskiego Czerwonego Krzyża i ekspertem strony rosyjsko-ukraińskiej w rosyjsko-ukraińsko-polskiej komisji mieszanej d/s repatriacji. W 1921r. był członkiem Biura Polskiego Piotrogrodzkiego Gubernialnego Komitetu RKP(b). Uczestnik IV Gubernialnej Konferencji Komunistów-Polaków w Piotrogrodzie w listopadzie1921. Kierownik zarządu domów Piotrogrodzkiego Gubernialnego Wydziału Gospodarki Komunalnej w 1923. Do 1927r. był przewodniczącym Komisji Rady Gospodarki Narodowej d/s Rewizji Trustów. W 1932 r. pracował w Głównym Urzędzie Miar i Wag w Moskwie.