Kazimierz Stamirowski

Brat Jerzego. Urodzł się 6 lutego 1884 w Cieciułowie koło Wielunia jako syn powstańca styczniowego Feliksa i Walerii z d.Siarczyńskiej. W 1902 ukończył Szkołę Realną Jana Trejdosiewicza i Kursy Handlowe Stefana Regulskiego w Warszawie. Studiował w Akademii Handlowej w Hamburgu, gdzie odbył praktykę. Był sympatykiem PPS. Po powrocie uczestniczył w rewolucji 1905-1907, na przełomie 1905/1906 został aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Po zwolnieniu wyjechał do Lwowa. Pracował w Centralnym Towarzystwie Kółek Rolniczych. Przed wstąpienie do Legionów był buchalterem i handlowcem. Około roku 1913 był zastępcą członka komisji rewizyjnej Galicyjskiej Spółce Zbytu Jaj i Drobiu „Ovum”. Działał w Polskiej Partii Socjalistycznej – Lewicy, w której był przewodniczącym sekcji lwowskiej. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Oddziału Sokołów Konnych Tadeusza Ścibor - Rylskiego. W dokumentach legionowych jako miejsce zamieszkania zanotowano Pilicę. W tym czasie w sławniowskiej papierni Moesów pracował jego brat Jerzy. 16 sierpnia 1914r. w raz z oddziałem Ścibor-Rylskiego wszedł w skład 1 szwadronu Władysława Beliny - Prażmowskiego gdzie jako kapral dowodził patrolem w 5.plutonie. Służył potem w 2.szwadronie (od 12 listopada 1914). Następnie był dowódcą 2.plutonu w 4.szwadronie a od 20 listopada 1915 r. został dowódcą plutonu. Awansował do stopnia wachmistrza (w lipcu 1915 ), chorążego (16 kwietnia 1916r.) i podporucznika (1 XI 1916 ). Za agitacje na rzecz odmowy przysięgi został aresztowany przez Niemców i sadzony w więzieniu przy ulicy Dzikiej w Warszawie a nastepnie internowany w Beniaminowie (22 VII 1917). Po zwolnieniu (30 czerwca 1918) działał w POW. 10 listopada 1918 witał Piłsudskiego na dworcu wiedeńskim w Warszawie. 17 grudnia 1918 awansował na porucznika kawalerii. Podczas zamachu 4/5 I 1919 4 stycznia 1919 roku podczas zamachu stanu płk. Mariana Żegoty – Januszajtisa, pełnił służbę w Belwederze i rozbroił oficerów, którzy mieli aresztować Piłsudskiego. W lutym 1919 został mianowany komisarzem rządowym w Okręgu Będzińskim. 7 lutego został odwołany z tej funkcji z powodu samowolnie zarządzonego poboru do wojska rocznika 1898 r. Od 15 czerwca do 15 listopada 1919 uczestniczył w I kursie Szkoły Sztabu Generalnego, po którym został skierowany do służby w II Oddziale Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. 1 grudnia 1919 został mianowany rotmistrzem kawalerii.Otrzymał przydział do Sekcji E/5 w Oddziale II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego jako referenta ds. politycznych i wojskowych Rosji i Ukrainy. 15 lutego 1920 roku został szefem ekspozytury Oddziału II dowództwa Frontu Litewsko – Białoruskiego w Mińsku. Był członkiem polskiej delegacji w rozmowach z Radą Białoruską (20 – 24 marca), celem uzyskania jej poparcia dla stanowiska Polski w rokowaniach z Rosjanami. 15 lipca 1920 roku otrzymał awans na majora kawalerii (ze starszeństwem od 1 kwietnia), stanowisko szefa Oddziału II 4.Armii WP i przejściowo to samo stanowisko we froncie gen. Stanisława Szeptyckiego. 28 lipca 1920 r. został członkiem delegacji na rokowania z bolszewikami w Mińsku. Od 28 lipca do 12 września był jednym z delegatów Naczelnego Dowództwa, podczas pertraktacji pokojowych z przedstawicielami dowództwa rosyjskiego. W czasie odwrotu z Mińska zorganizował oddział w sile baonu, na czele którego walczył z nieprzyjacielem. 12 września 1920 wyznaczony został szefem Oddziału II 2.Armii WP. Wyróżnił się podczas bitwy niemeńskiej.Od 17 stycznia 1921 służył w O.II NDWP. Od 15 marca do l listopada 1921 był oficerem łącznikowym przy Ministerstwie Spraw Wojskowych a następnie został przydzielony do Adiutantury Generalnej. 31 stycznia 1922 objął stanowisko szefa Oddziału II Biura Ścisłej Rady Wojennej. W czerwcu tego roku został przeniesiony do Oddziału II Sztabu Generalnego. W grudniu 1922 został zastępcą szefa tego oddziału. Od 15 sierpnia do 30 listopada 1923 roku był szefem sztabu 28 Dywizji Piechoty. 30 listopada 1923 został przeniesiony w stan nieczynny. Od 30 kwietnia 1924 roku powróciłdo służby i został przydzielony do gabinetu ministra spraw wojskowych. 15 sierpnia 1924 roku otrzymał awans na podpułkownika kawalerii. Od l listopada 1924 do l października 1925 studiował w WSWoj. którą ukończył z pierwszą lokatą i otrzymał awans do stopnia ppłk dypl.kawalerii ze starszeństwem z 15 VIII 1924. Od 15 października 1925 do 25 października 1926 był zastępcą dowódcy i p.o. dowódcy 7.pułku ułanów, który ochroniał willę Piłsudskiego w Sulejówku. Podczas przewrotu majowego w 1926 roku stojąc na czele pułku czynnie opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. 25 października 1926 został mianowany szefem sztabu DOK IX w Brześciu nad Bugiem. Następnie do 21 marca 1929 pełnił obowiązki dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich, po czym został przeniesiony w stan nieczynny. Do 6 grudnia 1930 roku był dyrektorem Departamentu Politycznego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.W 1931r. został awansowany do stopnia płk. rez. Do 17 listopada 1931 roku podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych - następnie przez dwa tygodnie podsekretarzem Rady Ministrów. Z dniem 30 listopada 1931 roku przeszedł ze stanu nieczynnego do rezerwy. W 1932 roku został powołany do Komisji Uzdrowienia Gospodarki Komunalnej utworzonej przez premiera Aleksandra Prystora. Od kwietnia 1932 pracował w Państwowym Banku Rolnym w Warszawie. Od czerwca 1933 roku został jego wiceprezesem oraz wiceprezesem Banku Akceptującego. Był członkiem – założycielem Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej w Warszawie (czerwiec 1933 r.), prezesem Rady Naczelnej Polskiego Związku Zachodniego (od 1934 r.) oraz prezesem Koła 7 Pułku Ułanów Lubelskich. Od marca 1938 roku był prezesem Państwowego Banku Rolnego, którym pozostał także w czasie okupacji niemieckiej. Należał do Służby Zwycięstwu Polski i Związku Walki Zbrojnej. Wiosną 1941 roku został czlonkiem redakcji pisma „Myśl Państwowa”. Był dwukrotnie aresztowany przez gestapo. Po drugim aresztowaniu (21/22 listopada 1941) został osadzony na Pawiaku. Torturowany, usiłował popełnić samobójstwo podcinając sobie żyły. W marcu i 5 lipca 1942 ponawiał próby samobójcze, w wyniku których stracił dłoń. 29 września 1942 został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (numer obozowy 66786). Działał w założonym przez Witolda Pileckiego Związku Organizacji Wojskowej. Od kwietnia 1943, po ucieczcePileckiego, kierował działalnością ZOW. Zadencjunowany, 21 września 1943 został umieszczony w bunkrze śmierci. 11 października 1943, wraz z 53 działaczami obozowej konspiracji został rozstrzelany przez Niemców pod Ścianą Straceń. Był odznaczony m.in.Virtuti Militari 5 klasy,orderem Polonia Restituta II i IV klasy, Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, belgijskim orderem Leopolda III klasy, francuską Legią Honorową V klasy, rumuńskim orderem Gwiazdy Rumunii IV klasy, węgierskim Krzyżem Zasługi III klasy, Krzyżem Legionowym, Krzyżem POW, odznaką „Za Wierną Służbę" oraz innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi. Od 1925r. żonaty był roku z Zofią Dekucińską.

Członkowie POW - kawalerowie orderu Virtuti Militari

[K.Stamirowski oznaczony krzyżykiem]

K.Stamirowski zeznaje w procesie brzeskim

K.Stamirowski na Święcie Policji Państwowej w 1930r.

Zdjęcie z dokumentacji obozowej

Akt zgonu