1940. Katyń
O Pilicy » Militaria » 1940. Katyń
Syn Jana i Franciszki z Pasierbów urodził się 9 lipca 1910 r. w Kidowie, w powiecie olkuskim. W latach 1917 - 1924 uczył się w szkole powszechnej w Kidowie. W 1924 roku złożył egzamin wstępny na l kurs miejskiego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Dąbrowie Górniczej. W seminarium tym uczył się w latach 1924/1925 – 1928/1929 zdając tam w maju 1929 r. egzamin dojrzałości i zdobywając uprawnienia do pełnienia obowiązków nauczyciela w szkołach powszechnych.W tej szkole opanował język niemiecki.10 sierpnia 1931 r. został powołany do wojska. 29 listopada 1931 r. złożył przysięgę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, gdzie kształcił się przez 10 miesięcy. Podchorążówkę ukończył 30 czerwca 1932 r., w stopniu kaprala podchorążego. Po otrzymaniu przydziału do 75 pp 12 września 1932 r. został awansowany do stopnia plutonowego podchorążego. Po zaliczeniu ćwiczeń rezerwy 75 pułku piechoty na przełomie czerwca, lipca 1933 r otrzymawszy opinię bardzo dobrego dowódcy plutonu ckm, mianowany został podporucznikiem rezerwy piechoty, ze starszeństwem od 1 stycznia 1934 r.
Kolejne ćwiczenia odbywał w roku 1935 i 1937, jako dowódca plutonu ckm. Na rocznej liscie kwalifikacyjnej za rok 1937zarówno dowódca l kompanii karabinów maszynowych, jak i zastępca dowódcy 75 pp, oceniali, iż jest dobrze opanowany, energiczny, pracowity, na trudy wytrzymały,dobrze wyszkolony wyszkolony wojskowo, ma duże zdolności dowodzenia, orientuje się szybko, w rozkazodawstwie jest pewny siebie. Jan Bątorek mieszkał w Dobieszowicach już w 1933 r. Od 1934 r. został nauczycielem tutejszej siedmioklasowej szkoły powszechnej. 22 kwietnia 1935 r. ożenił się z Kazimierą Szota, córką Józefa i Marianny ze Szwejów, urodzoną w Kidowie 18 maja 191 l r., absolwentką Państwowej Preparandy Nauczycielskiej w Skałce i Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Antoniego Osuchowskiego w Zawierciu, także nauczycielką. Państwo Bątorkowie zamieszkiwali w Dobieszowicach, gdzie byli nauczycielami tutejszej szkoły. 5 marca 1936 r. w Dobieszowicach małżeństwu Bątorków urodziła się córka Krystyna Maria.O zaufaniu i autorytecie jakim Jan Bątorek cieszył się wśród Dobieszowian świadczy fakt, że w 1937 r. został wybrany na przewodniczącego komisji rewizyjnej tutejszej Ochotniczej Straży Pożarnej. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych z 16 listopada 1937 r. Jan Bątorek został przeniesiony z 75 pp do 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty. Trzy bataliony tego osławionego męstwem w wojnie polsko - bolszewickiej 1920 r. - pułku stacjonowały w Lublińcu, zaś batalion zapasowy, do którego przydział mobilizacyjny otrzymał Bątorek, stacjonował w Piotrkowie Trybunalskim. Po sierpniowej mobilizacji w 1939 r. Jan Bątorek walczył w kampanii wrześniowej. Jego piotrkowski batalion nie zdołał dołączyć do pozostałych trzech batalionów 74pp, które osłaniały zachodnie skrzydło 7 Dywizji Piechoty, walcząc w okolicach Częstochowy, Pradeł i Złotego Potoku. Batalion zapasowy, nie skompletowany i słabo uzbrojony, 5 września, już pod bombami Niemców, wyszedł z miasta. W okolicach Dęblina, pod Brzeźnicą, Niemcy rozbili część jego taborów. Batalion za dnia, potykając się z Niemcami, nocą odrywał się od nieprzyjaciela, kierując się na wschód. 14 września dotarł do Bugu,gdzie walcząc o most na Włodawie, poniósł poważne straty. Dowódca batalionu, major Sołecki, skierował oddział dalej na wschód, do Maniewicz, skąd - dowiedziawszy się o przekroczeniu granicy przez Sowietów - zawrócił na zachód, na Chełm i Krasnystaw. 24 września batalion znajdował się w okolicy Janowa Lubelskiego, gdzie pod wsią Dzwola zdobył tabory (w tym 57 samochodów) 24 PanzerRegimentu z Augsburga. Nie mogąc sobie poradzić całością zdobytego sprzętu, część z niego spalono. Pozostałe pojazdy batalion stracił przy przeprawie przez rzeki Braniewa i Tanew. Batalion kluczył przez kilka dni pomiędzy okopanymi na Sanie Niemcami a zajmującymi Ulanów Rosjanami. Kilka dni później dostał się do niewoli w okolicach Tarnogrodu. 3 kwietnia 1940 roku Jan Bątorek został zamordowany w Katyniu.
[źródło: Janusz Hetmańczyk. „Dobieszowice z przyległościami Niebyła,Wesoła,Wymysłów. Historia wsi”]
Opis w dokumentach niemieckich dotyczących Katynia [rzeczy znalezione przy zwłokach] :
Uniformierter L.- Offz.-Soldbuch 1 Beamtenausweis, 2 Karten 1 Brief. 1904
Pośmiertnie awansowany do stopnia porucznika. Dąb pamięci został posadzony przez Koło Gospodyń Wiejskich w Kidowie.
Syn Stanisława i Wiktorii z Kaflów,Ur. 22 I 1911 w Jastrzębiu [obecnie przysiółek Wierbki]. Absolwent seminarium nauczycielskiego w Tarnowskich Górach (1931). Uczył w Chropaczowie, pow. świętochłowicki. Ukończył kurs pchor. rez. przy 20 pp (1933). 20 pp stacjonował w garnizonie Kraków. 1 I 1935 mianowany ppor. Przydzielony do 75 pp w Chorzowie.
Obelisk i Dęby Pamięci w Kidowie
Zobacz też: Dominik Drabczyński