Tobiasz Minor z Przybysławic herbu Półkozic

Tobiasz Minor był synem Aleksandra i Zofii Biegańskiej. Według „Herbarza” Niesieckiego przez 30 lat sławił swe imię sarmacką odwagą w służbie królewskiej Zygmunta III i Władysława IV Wazy począwszy od bitwy pod Oryninem[...] w 1618 r., kiedy to królewicz Władysław Zygmuntowicz wyprawiał się przeciwko Moskwie.Sławę przyniosła Tobiaszowi bitwa stoczona 7 X 1629 pod Uściem kiedy uderzywszy na przeprawie na Tatarów, krom koni i Rydwanu Chańskiego, dział sześć odebrał.Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648) Polska po cichu opowiadała się po stronie katolickich Habsburgów. Tobiasz Minor, za wiedzą i przyzwoleniem króla Władysława IV prowadził zaciągi na rzecz cesarza Ferdynanda II Habsburga: w Cesarskiem nawet wojsku pod generałem Walszteinem długo żołd prowadził, jeździł potem w legacyi od Władysława IV. Króla, do Ferdynanda Cesarza, w Pradze natenczas będącego. Podczas rokowań polsko-szwedzkich, zakończonych podpisaniem 12 IX 1635 traktatu w Sztumskiej Woli, był już w kraju nazywany pułkownikiem. W obliczu powstania kozackego 25 VI 1648 sejmik proszowicki podjął uchwałę o zaciągu pod rozkazy jw. jm. pana Stanisława hrabię na Wiśniczu Lubomirskiego ludzi wojennych piąciset, tj. trzechset marzą a dwóchset koni kozaków, wśród których było 100 arkebuzerówjm. pana Tobijasza Minora. Rotmistrzom wyznaczono odprawę pieniężną. Tobiasz Minor otrzymał wówczas 3 tys. zł. Nie wiadomo czy uczestniczył w pogromie wojsk polskich pod Piławcami (20-23 IX 1648). W czerwcu 1649 walczył wraz z synami pod Ostropolem stojąc na czele chorągwi husarskiej w składzie dywizji Stanisława Lanckorońskiego, późniejszego hetmana polnego. Kasper Niesiecki wychwalał Tobiasza Minora: jego odwadze najwięcej powinna, gdy nieprzyjacielowi dział kilka odjął, tam syn jego Aleksander znak cudzy porwawszy, ochotnika pod samę bramę Ostropolską mężnie przywiódł, i wnetże ją, ogień założywszy wysiekł. Zamknięci w obleganym do 26 VIII 1649 przez armię kozacko-tatarską obozie warownym w Zbarażu regimentarze Andrzej Firlej i Stanisław Lanckoroński przekazali dowództwo nad swoimi oddziałami znajdującemu się poza Zbarażem Tobiaszowi Minorowi. Wśród obrońcow Zbaraża znajdował się kolejny rycerz Rzeczypospolitej związany z naszm terenem, Gabriel Silnicki herbu Jelita, który później, od r.1669 dzierżawił Szyce, Szypowice i Dzwonowice. W dniach 15-16 sierpnia 1649 maszerujące na odsiecz obleganemu Zbarażowi wojska koronne starły się z tatarami i Kozakami pod Zborowem. Tobiasz Minor miał pod sobą dwie chorągwie stojące w rezerwie a po ugodzie zawartej z Chmielnickim został, wraz z pisarzem ziemi lwowskiej Ożgą, wysłany przez króla do Zbaraża z informacją o zakończeniu oblężenia gdzie dotarła 23 sierpnia. Tobiasz Minor walczył pod Beresteczkiem (28 czerwca-10 lipca 1651) na czele swojej chorągwi husarskiej oraz dowodząc drugą, kozacką. 15 grudnia 1651 Uczestnicy sejmiku proszowickiego, w instrukcji dla posłów na sejm, który rozpoczynał obrady 26 stycznia 1652, nakazali wstawienie się za: [..] jm. panem Tobijaszem Minorem [..] i inszymi ichm. bracią naszą, z których jedni krew swoją dla Ojczyzny wylewali, drudzy dostatki swoje na usłudze jej potracili. [aby] z wakancyj [nieobsadzonych urzędów] onym łaskę swą szczodrobliwą pańską pokazować [...] raczył. Między 11 VI 1652 a 8 III 1653 przyznano Tobiaszowi cześnikostwa chełmskie.W kolejnej instrukcji sejmiku proszowickiego dla posłów, z 8 VI 1653, zapisano aby starali się o wynagrodzenie zasług Tobiasza Minora dla ojczyzny przyznaniem mu prawa do dzierżawy królewskiej wsi Kleszczowa: Wiadome są nam dobrze merita krwawe jm. pana Tobijasza Minora cześnika chełmskiego, które od wielu lat rotmistrzem i pułkownikiem bywając sine intermissione i teraz ze trzema synami z odwagą zdrowia, utratą substancyjej swej R.P. wyświadcza. Za czym wniosą prośbę ichm. panowie posłowie nasi do J.K.M., aby mu za zasługi wieś Kleszczowa possessionis eius iure perpetuo konferowana była. Jeszcze raz sprawa ta podnoszona była 23 XII tr. na sejmiku zatorskim, kiedy decyzja o oddaniu mu tej wsi w dzierżawę już zapadła: Tobijasz Minor cześnik chełmski, z młodości lat swoich aż po te czasy w ustawicznych usługach R.P. i teraz ze dwiema synami zostawając, godzien jest, aby J.K.M. straty i ustawiczność jego przy boku swoim pańskim condigno nagrodził praemio więc że wieś Kleczów[w innym rękopisie równie błędnie:Kładów. Bez watpienia dokument dotyczy jednak Kleszczowej] nazwana w województwie krakowskim leżąca w dożywotniej dyspozycji zostawa, interponować się a nim J.K.M. raczy, abyście wm. nie byli od tego, żeby hereditatem onejże mógł mieć possessionem. Tobiasz Minor żonaty był z Anną Warszówną herbu Rawicz, z którą według Niesieckiego miał synów Aleksandra i Jerzego oraz córkę Ludwinę, żonę Jana Soleckiego. Tymczasem o trzech synach wspomina sejmik proszowicki w dokumencie z r.1653 a „Litterae Salui Conductus", czyli glejt wydany w 1660 r. wdowie po Tobiaszu dla zapewnienia jej i synom bezpiecznego przejazdu do Lublina przed oblicze Trybunału Koronnego, mówi, że synów było czterech: Aleksander, Jerzy, Stanisław i Kazimierz. 23 XII 1653 Tobiasz Minor po raz ostatni pojawia się w dokumentach. Być może już w roku następnym Anna z Warszówka była wdową, na co może wskazywać zapis z kontroli Łanów Sołtysich Całego Woiewodztwa Krakowskiego, która była zaczęta in anno 1710 skończona in Anno 1711, w którym Anna określona jest jako Jey Mość Pani Minorowa dzierżawcyna – czyli osoba, w której rękach znajdowała się Kleszczowa w roku 1654. Niejasne jest jednak dlaczego zapisy poborców podatkowych do roku 1664wymieniaja Tobiasza Minora jako tenutariusza Kleszczowej. Nawet jeżeli wspomniany dokument mijał się z prawdąco mogło mieć miejsce ze względu na kilkadziesąt lat dzielących wydarzenie i jego odnotowanie, to w 1659 Anna, już bez jakichkolwiek watpliwości, jest wymieniona jako jedyna posiadaczka młyna zwanego Zagayny. Lustrator dóbr królewskich zanotował wówczas: Teraz ten młyn spustoszał żadnego prowentu tenutricis nie ma. Młyn jest na rzece Pilcy o jednym kole ,daje młynarz z niego wymiaru miar dwie ,sam na trzeciej zostaje,może co roku uczynić wymiaru korcy 12,korzec rachując po dwa floreny. Dlatego tak niewielki wymiar,bo u tego młyna rzeka ta zaczyna się. Ten młyn także sumptem JMP Minorowej nowo wystawiony jest.  Po śmierci Anny z Warszówka kolejnym posesorem Kleszczowej był Aleksander Minor, ten który wsławił się pod Ostropolem

Karta tytułowa panegiryku na część rodu Minorów herbu Półkozic napisanego z okazji slubu córki Tobiasza z Janem Soleckim

Nagłówek dokumentu przekazującego Kleszczową w posiadanie Tobiasza Minora