Jan Woyna-Ośniałowski herbu Trąby

Jan Woyna-Ośniałowski herbu Trąby zasłynął a rzeczypospolitej tym, że późnym wieczorem 3 XI 1771, towarzysząc konno karecie królewskiej Stanisława Augusta Poniatowskiego, wystąpił w obronie króla w czasie zamachu konfederatów. Został przy tym kilkakrotnie ranny. Po postrzeleniu pod nim konia ratował się ucieczką. Co łączy go z naszą ziemią? W 1775 r. sejm postanowił nadać mu w dożywocie pierwszą z zawakowanych królewszczyzn, przynoszącą najmniej 10 000 złp. Realizując to postanowienie sejm warszawski w 1780 r. nadał mu klucz kroczycki, obejmujący Kroczyce, Podlesice, Dobrogoszczyce, Siemierzyce, Rzędkowice, Dobraków i Krzywopłoty, w których posiadanie wszedł w r. 1781, po śmierci wojewody Stanisława Dembińskiego.

Jan Woyna-Ośniałowski urodził się ok. 1735. Był synem Michała i Konstancji z Rościszewskich. Dziedziczył Biskupin w ziemi dobrzyńskiej lub tylko jego część. Był posłem królewskim na sejmiku przedsejmowym w Lipnie w sierpniu 1758. Od 1761 do 1779 występował jako regent grodzki bobrownicki. W r. 1761 na sejmiku lipieńskim został wybrany plenipotentem na przypadający w r. 1762 Trybunał Skarbowy Radomski. Po śmierci Augusta III Ośniałowscy na sejmiku 6 II 1764 poparli stronnictwo «familii». Jan został wówczas konsyliarzem konfederacji ziemi dobrzyńskiej. Pełnił tę funkcję do r. 1766. Z ramienia sejmu konwokacyjnego wszedł w skład komisji celem dokonania spisu ludności żydowskiej na terenie ziemi dobrzyńskiej i ułożenia na jego podstawie taryfy pogłównego żydowskiego. Z ziemią dobrzyńskiej posłował na sejm elekcyjny i podpisał wybór Stanisława Poniatowskiego. 25 VIII 1766 sejmik przedsejmowy w Lipnie polecał królowi familię Ośniałowskich jako zasłużoną dla ziemi dobrzyńskiej. 15 IX 1766 Sejmik lipieński powierzył mu przygotowanie pomieszczenia dla archiwum grodu bobrownickiego, uporządkowanie jego zawartości i zapewnienie należytej konserwacji. Na pokrycie kosztów otrzymał dochód roczny z soli suchedniowej. Wkrótce otrzymał urząd dworzanina królewskiego, który sprawował aż do lutego 1797. Funkcja ta polegała głównie na uczestniczeniu konno w orszaku monarszym w czasie podróży króla. W latach 1767–71 był sekretarzem Gabinetu królewskiego. Był aktywnym przeciwnikiem konfederacji barskiej. Późnym wieczorem 3 XI 1771, Ośniałowski, towarzysząc konno karecie królewskiej Stanisława Augusta, wystąpił w obronie króla w czasie zamachu konfederatów. Został przy tym kilkakrotnie ranny. Po postrzeleniu pod nim konia ratował się ucieczką. Wystąpił jako oskarżyciel publiczny przeciwko uczestnikom zamachu i otrzymał pozostałe u skazanego na śmierć Walentego Łukawskiego 6 264 zł. Reszta skazanych nie posiadała żadnego majątku. W r. 1774 król nagrodził go urzędem łowczego rypińskiego a sejm 1773–1775 r. powołał go do komisji w sprawie likwidacji długów Rzpltej, która pracowała do r. 1780, oraz do 19 komisji do rozsądzenia sporów majątkowych. Ten sam sejm postanowił nadać mu w dożywocie pierwszą z zawakowanych królewszczyzn, przynoszącą najmniej 10 000 złp. W r. 1776 posłował z ziemi dobrzyńskiej na sejm warszawski. 16 VII 1777 został marszałkiem sejmiku gospodarskiego w Lipnie. Z ramienia tego sejmiku posłował do króla, zawożąc mu listę kandydatów na opróżniony urząd podkomorski. Jako stolnik dobrzyński posłował na sejm warszawski 1778 r. Jako poseł ziemi dobrzyńskiej na sejm warszawski 1780 r., który realizując postanowienie z 1775 r., nadał mu klucz kroczycki, obejmujący Kroczyce, Podlesice, Dobrogoszczyce, Siemierzyce, Rzędkowice, Dobraków i Krzywopłoty, w którego posiadanie wszedł w r. 1781, po śmierci wojewody Stanisława Dembińskiego. W tym czasie otrzymał też niewielkie starostwo niegrodowe jeśmońskie w pow. orszańskim. W r. 1782 był posłem na sejm warszawski. W r. 1784 posłował na sejm grodzieński. W tym samym roku otrzymał Order Św. Stanisława. W r. 1780 został pracownikiem w Departamencie Wojskowym Rady Nieustającej, gdzie najpierw (1780–3) pełnił funkcję pisarza wojska litewskiego, a następnie (od lutego 1783 do r. 1788) pisarza wojskowego koronnego. W r. 1786 O. wszedł do Rady Nieustającej, zasiadając w Departamencie Wojskowym, gdzie, pełnił w dalszym ciągu funkcję pisarza wojskowego koronnego. Urząd ten sprawował aż do zniesienia Departamentu w r. 1788. W tym samym roku został starostą grodowym bobrownickim. 16 XI 1790 na sejmiku lipieńskim został wybrany posłem i podpisał akt konfederacji generalnej obojga narodów. Należał do posłów popierających Ustawę Rządową; podpisał akt Asekuracji 2 V, a 3 V poparł konstytucję w sejmie.7 V 1792 otrzymał Order Orła Białego. Targowiczanie, przywracając Radę Nieustającą, brali pod uwagę postawienie go na jej czele. Wybuch insurekcji warszawskiej zastał go w stolicy, ale do powstania się nie przyłączył pozostając wierny królowi aż do do wyjazdu Stanisława Augusta do Petersburga w lutym 1797. Zmarł po 1796r. Pochowany został w katakumbach przy klasztorze ks.Bernardynów w Skępem w ziemi dobrzyńskiej. Rodziny prawdopodobnie nie założył.