1739

W liście do prowincjała, datowanym 18 czerwca 1739 r. w Pilicy, fundatorka,Maria z Wesslów Sobieska, z racji ówczesnych apostolskich, t. j. pieszych podróży,

„...już po raz drugi oświadcza, że fundować chce konwent dla wygody całej prowincji, dla zatrzymywania się na odpoczynek prowincjała w drodze na Śląsk, do wizytacji konwentów śląskich, dla wygody zakonników tam idących...”

Podobny list fundatorka wystosowała na kongregację oo. Reformatów, a w szczególności do prowincjała i definitorium. W odpowiedzi prowincjał, o. Ildefons Żelazkiewicz, w liście ze Lwowa datowanym 5 lipca 1739 r., pisze, że:

,,fundacja klasztoru naszego w Pilicy, tentowana przed kilkudziesiąt lat, musi być wyrokiem Boskim rezerwowana Waszej Królewiczowskiej Mości... różne konsyderacje wstręt nam czyniły do admissyj tej Fundacji... życzę nie tylko skutecznej incepty dzieła tego, ale y doskonałego zakończenia”

Pod tą samą datą otrzymała fundatorka od kongregacji list ze Lwowa:

„...rady nas wszystkich w Konwencie lwowskim kanonicznie zgromadzonych, rzetelnie deklarujemy, że ofiarowaną dla Braci Naszych . Prowincji Małopolskiej od Waszej Królewiczowskiej Mości Fundacje klasztoru w tymże mieście Pilicy .realnie przyjmujemy"...

Pod taką samą datą o. prowincjał wystosował na kongregacji we Lwowie pismo do o. Antoniego Studzińskiego, reformaty, kaznodziei klasztoru pińczowskiego, którego wyznaczył komisarzem do odebrania miejsca darowanego na fundację i doglądania roboty przy budowie kościoła i klasztoru oo. reformatów w Pilicy w myśl konstytucji apostolskich i praw prowincji Małopolskiej. (W piśmie tym o. prowincjał daje równocześnie i ogólne dyspozycje dotyczące sposobu budowy kościoła, klasztoru i zabudowań gospodarczych. Prowincjał życzył sobie aby klasztor został zbudowany na wzór klasztoru sandomierskiego jednak miał mieć wewnątrz więcej światła i schody na górę a nawa miała być zwrócona na wschód aby światło wschodzącego słońca mogło stopniowo obejmować konwent. Fundatorka zaangażowała architekta nieznanego z nazwiska i własnoręcznym pismem prosiła ks. biskupa krakowskiego, kardynała Lipskiego:

"...o naznaczenie komisarza ze strony Jego, aby odebrał od niej miejsce i grunt na fundację klasztoru i kościoła według prawideł i kanonów kościelnych"...

W dniu 5 sierpnia ks. kardynał Jan Aleksander Lipski delegował do tej czynności ks. Stanisława Kręskiego, kantora Katedry Krakowskiej, lecz odebranie gruntu pod klasztor i kościół oo. reformatów w Pilicy z różnych racji zostało jeszcze na pewien czas wstrzymane. W tym czasie Maria z Wesslów obiecała uposażyć kler kolegiaty pilickiej pewnymi dochodami co w latach następnych wykonała a przy tym obiecała obmurować cały cmentarz przy kolegiacie co w r. 1740 uskuteczniła. Dopiero w dniu 23 października 1739 r. ks. Adam Komorowski, prepozyt Katedry Krakowskiej i oficjał kolegiaty pilickiej, jako delegat biskupi, łącznie z ks. kannonikiem Dobrakowskim, syndykiem oo. reformatów, wyznaczone miejsce przez fundatorkę, jako własność Stolicy Apostolskiej, oznaczyli krzyżem drewnianym, nowo postawionym, akt przyjęcia spisali i Kurii Kardynalskiej przesłali. Akt przyjęcia dostarczono biskupowi. Na skutek tego ks. biskup krakowski, kardynał Lipski, książę Siewierski, dekretem datowanym w Kielcach dnia 2 listopada 1739, skierowanym do o. prowincjała i definitorium, zezwolił fundować kościół i klasztor oo. reformatów w Pilicy. Osobnym zaś pismem, datowanym dnia 30 listopada 1739 r. w Radłowie, ks. kardynał Lipski zawiadomił fundatorkę, że zgodził się na fundację.

Joannes Alexander Miseratione Divina S. R. E. Presbyter Cardinalls Lipski Episcopus Cracoviensis Dux Severiae.

Admodum Reverendo in Christo Patri ordinis s. Francisci strictioris Obsewantiae Reformatorum Provinciae Minoris Poloniae Provinciali una cum definitorio salutem et perpetuam a Deo felicitatem. Cum Serenissima Maria Josepha Sobieska Princeps Regni Poloniae et M. D, Lituaniae oppidi Pilica haeredissa et possestrix fervore devotionis accensa pro majori divini cultus amplitudine novum conventum sive monasterium favore Vestri in dieto oppido Pilica fundare et extrui facere in animo firmi-ter proposuerit Nooisiąue preces ad effectum obtinuendi con-sensum Nostrum ordinariae potestatis super ejusmodi fundatione et erectione novi rnonasterii exhibuerit, cui Nos supplicationi inclinati viso actu commissionali per perillustrem Adm Rndum Stanislaum Kraski Esiae Cathedralis Nostrae Cracoviensis cantorem per Nos deputatum sub die 5 mensis Augusti an. curr. 1739 expedito ex quo patet locum pro erigendo monasterio praedicto assignatum fuisse competentem congruum et sufficien-tem tum a!io actu simiii comissariati per perill. Adm Rndm D. Adamum Komorowski pariter ecclesiae Nostrae Cath. Crac. et collegiatae PiMcensis Praepositum in termino ex Literis cridae contra omnes et singulos praedictae fundationi et erectioni Novi Monasterii si opponentes et pretendentes ex cancellaria No-stra extraditur sub die Veneris vigesima tertia mensis octobris anno similiter currenti 1739 servatis, servandis formato et expedito eoq. attento quod ex fundatione ejusmodi rnonasterii ma-jus incrementum, gloria Dei crescit ingensąue fructus a tam exemplari erudita et obseryantissima Religione sperari potest et duodecim personae ordinis praefdti in dieto loco commodi juxta praescriptum dicti ordinis constitutionum sustentari valeant. Reverendi quoque patris ordinis pariter s. Francisci de obser-vantia Bernardini in loco Przyrów sex leucis germanicis ab oppi-do Pilica distante existentes pariter Rndi PP, Ordinis Canonico-rum Regulsrium de Paenitentia in oppido Pika bini circa ecclesiam ibidem sitam residentes tanquam sub reguła mendicantium non comprehensi et fundationem in bonis stabilibus habentes nullum praejudiciurn et incommodum ex praedicta fundatione novi conventus seu monasteria habere possunt. Clerus denique saecularis Dioecesis Nostrse Crac-is sub decanatu nostro lelo-viensi constitutus sub decretis super erectione novorum conven-tuum haud comprehendi potest attenta denique dotatione eccle-sise nostrae collegiatae Pilicensis per suprafatam serenissimam Mariam Josepham Principem Regni Poloniae ex occasione praedictae fundationis novi monasterii liberabit facto inherendo con-stitutionibus Apostolicis et decretis Clementis VIII et Gregori XV Papae non obstantibus oppositionibus supra scriptorum in-tervenientium monasterium sive conventum in praefato loco Pika favore praedktorum Rndorum P P. Ordinis s. Francisci strictioris Observantiae Reformatorum erigendum extruendum et fundandum esse duximus et statuimus prout authoritate Nostra ordinaria et alia nobis competenti salvo tamen beneplacito apostołko et sine praejudicio ecclesiarum parochialium dicti loci ac nostrae cathedrae facultatem et licentiam dictum conventum erigendi fundandi et extruendi damus concedimus et consensum nostrum prestamus. In quorum fidem etc. Datum Kielciis in Palatio Nostro Episcopali Die 2 mensis Novembris A. D. 1739 Joannes Cardinałis Lipski (L, S.) Adam Antonius Fabricii actorum Curiae suae Eminentiae notarius.ne et erectione novi rnonasterii exhibuerit, cui Nos supplicationi inclinati viso actu commissionali per perillustrem Adm Rndum Stanislaum Kraski Esiae Cathedralis Nostrae Cracoviensis canto-rem per Nos deputatum sub die 5 mensis Augusti an. curr. 1739 expedito ex quo patet locum pro erigendo monasterio praedicto assignatum fuisse competentem congruum et sufficien-tem tum a!io actu simiii comissariati per perill. Adm Rndm D. Adamum Komorowski pariter ecclesiae Nostrae Cath. Crac. et collegiatae PiMcensis Praepositum in termino ex Literis cridae contra omnes et singulos praedictae fundationi et erectioni Novi Monasterii si opponentes et pretendentes ex cancellaria Nostra extraditur sub die Veneris vigesima tertia mensis octobris anno similiter currenti 1739 servatis, servandis formato et expe-dito eoq. attento quod ex fundatione ejusmodi rnonasterii majus incrementum, gloria Dei crescit ingensque fructus a tam exemplari erudita et obseryantissima Religione sperari potest et duodecim personae ordinis praefdti in dieto loco commodi juxta praescriptum dicti ordinis constitutionum sustentari valeant. Reverendi quoque patris ordinis pariter s. Francisci de obser-vantia Bernardini in loco Przyrów sex leucis germanicis ab oppi-do Pilica distante existentes pariter Rndi PP, Ordinis Canonicorum Regulsrium de Paenitentia in oppido Pika bini circa ecclesiam ibidem sitam residentes tanquam sub reguła mendicantium non comprehensi et fundationem in bonis stabilibus habentes nullum praejudiciurn et incommodum ex praedicta fundatione novi conventus seu monasteria habere possunt. Clerus denique saecularis Dioecesis Nostrse Crac-is sub decanatu nostro lelo-viensi constitutus sub decretis super erectione novorum conven-tuum haud comprehendi potest attenta denique dotatione eccle-sise nostrae collegiatae Pilicensis per suprafatam serenissimam Mariam Josepham Principem Regni Poloniae ex occasione praedictae fundationis novi monasterii liberabit facto inherendo con-stitutionibus Apostolicis et decretis Clementis VIII et Gregori XV Papae non obstantibus oppositionibus supra scriptorum intervenientium monasterium sive conventum in praefato loco Pika favore praedktorum Rndorum P P. Ordinis s. Francisci strictioris Observantiae Reformatorum erigendum extruendum et fundandum esse duximus et statuimus prout authoritate No-stra ordinaria et alia nobis competenti salvo tamen beneplacito apostołko et sine praejudicio ecclesiarum parochialium dicti loci ac nostrae cathedrae facultatem et licentiam dictum con-ventum erigendi fundandi et extruendi damus concedimus et consensum nostrum prestamus. In quorum fidem etc. Datum Kielciis in Palatio Nostro Episcopali Die 2 mensis Novembris A. D. 1739 Joannes Cardinałis Lipski (L, S.) Adam Antonius Fabricii actorum Curiae suae Eminentiae notarius.

1740 r

6 maja fundatorka wydała następujący dokument:

Marya Józefa Królewiczowa Polska

i W. X. Litewskiego, Pani na Pilcy, Smoleniu

Cedrowicach i Będkowicach dziedziczka

Wszem wobec i każdemu z osobna komu o tym wiedzieć należy na potomne czasy wiadomo czyniemy iż chcący ku większej czci i chwale Boga w Trójcy Jedynego w dziedzicznych dobrach Naszych w kluczu Pileckim na wsi Biskupicach WW. Ojców zakonu s.Ojca Franciszka Reformatów prowincji Małopolskiej fundować, plac nasz własny dziedziczny podle placu Pikoż nazwanym długi na łokci 261, a szeroki na łokci 156 na tę fundacją darem dajemy wiecznemi czasy kondonujemy i do zabrania intromisji imieniem św. Stolicy Apostolskiej Wielmożnego Imć Xiędza Józefa Dobrakowskiego kanonika katedralnego kijowskiego i pileckiego, proboszcza młodzawskiego sendyka tychże WW. OO. Refermatów Apostolskiego przypuszczamy nic sobie dalszej dyspozycji Naszej i sukcessorom naszym nie zostawujemy na tymże placu i owszem pomienionej s.Stolicy Apostolskiej jus integrum do rządzenia się na tym miejscu rezygnujemy i ustępujemy, Przytym dla potrzeby i wygody tychże ojców podczas postów ustępujemy i pozwalamy onymże wiecznemi czasy na gruncie naszym dziedzicznym używania wolnego dwóch sadzawek między nową karczmą i starym browarem mających długości łokci 110 a szerokości zaś łokci 80 miarkując ją od grobli blisko drogi ku wałowi. A to wszystko Praesenti diplomate nostro approbujemy i ręką własną z przyciśnieniem pieczęci naszej podpisujemy.

Datum w Pilicy d. 6 mai 1740 a.

Marya Józefa królewicowa Polska (L. S.)

Generał Zakonu Braci Mniejszych brat Kajetan a Laurino, pismem do o. prowincjała, datowanym w Neapolu dnia 31 lipca 1742 r., dał swe przyzwolenie na fundację klasztoru i kościoła oo. reformatów w Pilicy, podkreślając przynależność fundatorki do III Zakonu św. Franciszka.

1743

W dniu 23 maja, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, kiedy gotowe były w stanie surowym zabudowania klasztorne i gospodarcze obejmujące ubojnię, drwalnię, browar, spichlerz, stajnię dla koni gości, wszystko pokryte gontem, oraz murowana studnię głębokości 19,50 m z kołowrotem i wiadrem na łańcuchu, ks. Adam Komorowski. prałat, kanonik i prepozyt katedry krakowskiej, oficjał kolegiaty pilickiej, hrabia na Liptowie i Orawie, późniejszy prymas Polski, delegowany przez ks. kardynała-biskupa krakowskiego dopełnił obrzędu położenia kamienia węgielnego pod kościół oo. Reformatów. Na tej uroczystości obecny był o. Florjan Jaroszewicz, sekretarz prowincji, późniejszy autor wydanej w 1767 r. Matki świętych Polski. Procesja powróciła do kościoła parafialnego uroczysta suma odprawiona została przez Adama Komorowskiego. O.Józef Żarnowski wygłosił kazanie dziękując w końcu w imieniu całej prowincji fundatorce i celebransowi, oraz wiernym za uczestnictwo w świętym obrzędzie. W mszy uczestniczyli Maria z Wesslów i jej dwóch bratanków. Na mieszkanie do klasztoru przybyło trzech kapłanów i jeden brat zakonny.

1745

25 czerwca Kongregacja odbyta w Krakowie wyznaczyła dotychczasowego komisarza Studnickiego przełożonym klasztoru z tytułem prezesa a na mieszkanie do klasztoru pilickiego delegowała następujących zakonników: o.Kajetana Pągowskiego, jako przełożonego, o. Martyniana Ungera, jako wikarego i o. Aleksandra Jabłkowskiego, jako spowiednika oraz jednego brata, których po przyjeździe do Pilicy uroczyście wprowadzono na budowę. Ponieważ jednak kościół nie był jeszcze wykończony, za zezwoleniem ks. kardynała Lipskiego odprawiano nabożeństwa w zakrystii. Ks Wawrzyniec Warzelski,sędzia zastępczy pilicki, zwrócił wówczas uwagę ojcom aby Najświętszy Sakrament przechowywali w kościele kolegiackim. Administrator generalny diecezji krakowskiej ks. Michał Wodzicki oświadczył, że zakony żebracze mają przywilej przechowywania go u siebie.

1746 r.

Zaszczyt poświęcenia i konsekracji świątyni przypadł pierwszemu gwardianowi, pełniącemu obowiązki od 24 czerwca o.Celestynowi Podleskiemu. Od tego samego dnia zaprowadzona została klauzura. W klasztorze przebywało wówczas 9 ojców i 4 braci. Dopiero po wybudowaniu kościoła, w dniu 28 lipca, z upoważnienia oficjała generalnego krakowskiego, kościół poświęcił ks. Wawrzyniec Warzelski, sędzia - surogat kolegiaty pilickiej. Pierwszą Msze św. odprawił w kościele wikary konwentu i spowiednik o.Martynian Unger w asyście licznego kleru świeckiego i zakonnego, w obecności gwardiana, o.Celestyna Podlewskiego. Od tej pory przechowywano w kościele Najświętszy Sakrament. Pierwszy raz odezwały się wówczas dwa małe dzwonki na kościelnej wieżyczce. W kościele znajdował się pozytyw bez pedałów, o jednym manuale ofiarowany przez Jana Dębinskiego burgrabiego zamku krakowskiego. Mikołaj Chomentowski, skarbnik sandomierski ofiarował obraz olejny malowany na płótnie przedstawiający Chrystusa dźwigającego krzyż. Obraz ten rodzina Chomentowskioh przechowywała od pokoleń. Fundatorka przeznaczył 800 florenów na naczynia kuchenne dodając do tego oliwę, dwie beczki wina francuskiego i trzy beczki słodkiego oraz mięso z jelenia. Na przełomie roku o.Pągowski otynkował i pobielił kościół a w nawie położył posadzkę z czarnego marmuru. W tym samym roku w Pilicy był już pełny konwent: 9-ciu ojców i 4-ch braci. W kościele znajdowało się 7 ołtarzy w stylu rejencji, ambona i 4 konfesjonały. Za ołtarzem znajdował się chór zakonny,stalle dla ojców na i dla braci oraz pulpit dla odmawiania brewiarza. Syndykiem apostolskim został Hieronim Wielopolski.

1747

W szóstą niedzielę po Wielkiejnocy, 14 maja, kościół został konsekrowany pod wezwaniem Najświętszego Imienia Jezus przez bpa krakowskiego Andrzeja Stanisława Załuskiego, który zużywając zamknięte w małych cynowych pudełkach, przewiązane czerwoną jedwabną nicią i opatrzone pieczęcią na laku czerwonym z herbem biskupim, relikwie św. Benedykta męczennika i św. Urbany męczenniczki, poświęcił w kościele ołtarze:

-Ołtarz Wielki,

-w nawie po stronie ewangelii: frontowy ołtarz Najświętszego Imienia Jezus i boczne Stygmatów św. Franciszka i św. Piotra z Alkantary

-w nawie po stronie epistoły: ołtarz frontowy Zaślubin Najświętszej Marii Panny i boczne św. Antoniego Padewskiego i św. Małgorzaty z Kortony.

Pierwotnie istniał projekt budowy kościoła ku czci Najświętszej Rodziny. Doroczny odpust poświęcenia kościoła naznaczony został na piątą niedzielę po Wielkanocy. 4 października ochrzczony został Żyd z Pacanowa Jakub Szmulewicz z żoną i dziećmi a 25 października Daniel Verhens kalwinista z Amsterdamu, medyk na dworze Wielowiejskich w Pieskowej Skale. Dnia 14 grudnia książę biskup krakowski Andrzej Stanisław Załuski wyznaczył ołtarz Najświętszego Imienia Jezus uprzywilejowanym za dusze zmarłych. Klasztor miał spowiedników dla osób świeckich, z jurysdykcją od biskupa. Mogli oni rozgrzeszać także od grzechów zastrzeżonych prawem kościelnym. Zwykłymi spowiednikami w tym czasie byli ojcowie: Bazyli Chrząszcz, Witalis Malewski i Metody Sadowski. Przywilej udzielania absolucji innowiercom, którzy pragnęli przejść na katolicyzm, mieli gwardianie i bardziej doświadczeni ojcowie. 14 grudnia ks.bp krakowski Stanisław Załuski wyznaczył ołtarz Najświętszego Imienia Jezus uprzywilejowanym za dusze zmarłych. Papież Benedykt XIV dnia 14 grudnia 1748 r. odpust zwiększony zupełny -codzienny za dusze zmarłych w czyśćcu cierpiące, nadał wszystkim kościołom Braci Mniejszych, a więc i oo.reformatom.

1749

Gwardian, o. Placyd Kempiński, umieścił w kościele 14 obrazów – stacji i zaprowadził Drogę Krzyżową. Nabył też 6 obrazów a wśród nich: św. Anna z małym Janem Chrzcicielem, św. Franciszek w gościnie u Klary; św Piotr przyjmujący jałmużnę od anioła. Ołtarze otrzymały antepedia malowane na płótnie. 11 kwietnia ochrzczony został urodzony w Niderlandach kalwinista Karol Walther, kwatermistrz konnicy z Pieskowej Skały.

1750

Do głoszenia słowa Bożego klasztor posiadał cztery typy kaznodziejów a wśród nich niedzielnego, którym w tym roku był o. Anastazy Balfor i świątecznego, którym w tym czasie był o. Dominik Satkowski.

1751

Relikwie św. Benedykta męczennika, czaszka oraz cząstki kości nóg i rąk, z wielką uroczystością przeniesione zostały jako dar fundatorki z kaplicy zamku pilickiego i umieszczone za szkłem w niszy nad mensą w ołtarzu Najświętszego Imienia Jezus. Fundatorka od Antoniego Siermantowskiego zakupiła za 800 zł trzy sadzawki przy stawie pilickim, wraz z ogrodzonym placem  i domem na Zarzeczu, przylegającym do sadzawek ks. Marków. 23 maja dobra pilickie, obciążone uprzednio wielu legatami dla licznych kościołów, zostały przez fundatorkę zapisane bratankowi Teodorowi Wesslowi. Bratanek Marii z Wesslów zmienił sadzawki nabyte przez fundatorkę na sadzawki we wsi Dobra, o przestrzeni 120 prętów, z przylegającym do nich placem wielkości 112 prętów, na których pobudowane były dwa domy dla służby. Od tego roku do 1766 r. byli w klasztorze specjalni kaznodzieje kolegiaccy, którzy głosili słowo Boże w pilickiej kolegiacie. Kaznodzieja udający się do sąsiedniej parafii z kazaniem szedł tam pieszo, i tego samego dnia pieszo powracał.

1752

O. gwardian Mikołaj Trzebnicki zaprowadził Mękę Pańską na cmentarzu kościelnym, umieszczając w niszach muru cmentarnego 14 obrazów - stacji. Relikwie św. Krystyny Panny podarowane przez Marię z Wesslów zostały umieszczone w niszy nad mensą w ołtarzu Najświętszej Marii Panny. Kościół został wyposażony w organy o ośmiu głosach. Kaznodzieje kolegiaccy zmieniali się co roku. Wyjątkiem w tym czasie był o.Wenanty Chlebdziński, który mówił kazania w kolegiacie w latach 1752-1754.

1753

Według opowiadania królewiczowej Sobieskiej, spisanego przez brata Placyda Miękińskiego, za gwardiana Ignacego Wojciechowskiego biskup August Wessel ofiarował fundatorce klasztoru obrazek Najświętszej Marii Panny Większej a ta złożyła go w darze reformatom. Ofiarowała również własne inkrustowane biurko, które brat zakonny Martynian Wolski użył do ozdobienia ołtarza.

1756

Jak podaje akt fundacyjny, ziemia na zewnątrz murów klasztornymi na szerokość 18 łokci również należy do zakonników. Za gwardiana Piotra Czyżowskiego w odległości 9 m od murów posadzono otaczające klasztor jesiony i klony, oprócz kilkunastu drzew od strony wschodnie i północnej posadzonych 18 lat później. Posadzono również 6 lip na placu przed kościołem. W tym samym roku postawiono dwie podpory murów otaczających klasztor oraz zamontowano zegar słoneczny na ścianie od strony ogrodu. W klasztornym ogrodzie posadzono drzewa owocowe i zbudowano inspekty szklarniowe.

1757

Dnia 3 marca gwardian klasztoru, o. Piotr Czyżowicz, w kaplicy zamkowej celebrował mszę św. w obecności synów Augusta III królewiczów Franciszka Ksawerego i Karola Krystiana.W klasztorze pilickim odbyła się roczna kongregacja zakonna.

1758

Zmarł o. Kapistran Klein, były misjonarz Apostolskiej Rosji. Pochowany został w klasztornych podziemiach.

1759

Prowincja małopolska zatwierdziła w tym roku specjalne statuty dla misjonarzy ludowych. Misje trwały od dwóch tygodni do miesiąca. Ojcowie głosili nauki, klerycy uczyli dzieci prawd wiary, pacierza i spowiadania się. Pod koniec misji ojcowie odmawiali officium za zmarłych, odprawiali mszę św. za zmarłych parafian, a jeden z nich mówił kazanie o czyśćcu. Zakonnicy instalowali również drogę krzyżową i stawiali krzyż misyjny.

1760

9 sierpnia zmarł Wojciech Wessel, ojciec Teodora, pochowany w podziemiach kościoła.

1761

4 stycznia 1761 r. po dwu latach choroby na raka piersi, zmarła w Warszawie fundatorka klasztoru i kościoła Maria z Wesslów. Pochowana została w grobach kościelnych Sakramentek w Warszawie, gdzie bratanek Teodor Wessel ufundował jej pomnik. Kurendą wystawioną 12 stycznia 1761 r. w klasztorze krakowskim, o. prowincjał Witalis Krzyszkowski zawiadamiał o śmierci fundatorki i dobrodziejki,polecając księżom odprawić za nią Mszę św. a pacierze braciom. W klasztorze pilickim odbyła się kolejna kongregacja zakonna.

1770-72

W klasztorze przebywało 14 ojców i 6 braci.

1771

Od 15 lipca w ramach studiów nowicjackich uczono filozofii. Oprócz tego wykładano gramatykę retorykę,sztukę i teologię moralną, a przeciętnie uczyło się w tym czasie corocznie siedmiu kleryków.

1774

O.January Piechnikiewicz, niegdyś zakonnik w pilickim klasztorze,został dziekanem prowincji. Wokół klasztoru posadzono kolejne jesiony i klony. 16 lipca o godz. 1.30 ogień z komina kuchennego przeniósł się na dach. Przez godzinę wydawało się że klasztor spłonie jednak żywioł został opanowany. W kruchcie kościelnej po stronie lewej od wejścia wmurowana została tablica marmurowa z napisem upamiętniającym dramatyczne wydarzenie:

Tekla z imienia z przezwiska Białecka

Z cnót wyboryczna a z męża Piasecka

Siekierą sługa zabił w nocy panią

Mąż Michał prosi o westchnienie za nią.

Prosi i za nim, bo w pokutnym ryku

Odebrał karę wpośród miasta rynku

Rękę ucięto kleszczami szarpane

Żywo na śmierci w ostatku siekane.

R. P. 1774

1775

O. Gabriel Jodłowski, były gwardian pilickich reformatów został definitorem i kustoszem prowincji.

1777

Gwardian Wacław Waksmański wybudował cztery skarpy na murach klasztornych od strony południowej.

1779

Syndykiem apostolskim pilickich reformatów został Wincenty Wielopolski.

1780

Dnia 29 grudnia Tekla Grabiańska, córka Michała ze Szyc, „ciężko i niebezpiecznie chora", uzdrowiona została za modlitwą zakonników i rodziców.

1781

Dnia 24 stycznia:

Tomasz Paculski z Pilicy, gdy przed ołtarzem tym w gorącej modlitwie polecał swą żonę od 4-ch dni nie mogącą odbyć połogu i już prawie umierającą, po powrocie do domu zastał urodzonego syna i żonę uzdrowioną, co stwierdził w obecności gwardiana o. Jakuba Żerczyńskiego, wikarego o. Feliksa Gołębiowskiego, kaznodziei o. Michała Kosta, spowiednika o. Bonifacego i innych świadków.

Spowiednikami dla osób świeckich, z jurysdykcją od biskupa, byli ojcowie Dekorozus Kossowski i Kolumban Wójcikowski. Mogli oni rozgrzeszać także od grzechów zastrzeżonych prawem kościelnym. Z powodu nowoczesnych poglądów w cesarstwie zarząd prowincji postanowił przenieść studium filozofii z Przemyśla do Pilicy. Do Pilicy zostało przeniesionych 5 kleryków uczących się dotychczas we Lwowie. Od tego roku spotykamy się z kaznodzieją zewnętrznym, głoszącym kazania poza kościołem klasztornym, prowadzącym rekolekcje i misje. Był nim wówczas o. Michał Waszkowski.

1784

Gwardian, o. Zefiryn Michalski, przeniósł z korytarza do kościoła i umieścił w ołtarzu Najświętszego Imienia Jezus podarowany przez Mikołaja Chomentowskiego obraz przedstawiający Chrystusa dźwigającego krzyż, który dotychczas wisiał w ołtarzyku na korytarzu na wprost zakrystii.

1785

Klasztorni kaznodzieje kolegiaccy głoszą słowo Boże w miejscowej kolegiacie. Zmieniali się oni co roku. O. Piotr Turlejowicz czynił to dwukrotnie pod rząd w latach 1785-1787. W pilickim klasztorze pobierało nauki 4 studentów filozofii.

1787

Od tego roku piliccy reformaci zakładają Drogi Krzyżowe m.in. w Porębie Górnej i w Olszynie. W sumie założyli ich osiem.

1791

21 maja zmarł dziedzic dóbr pilickich Teodor Wessel pan na hrabstwie pilickim oraz Ogrodzieńcu i Smaleniu, wojewoda łęczycki, podskarbi Wielki Koronny, generał-adiutant kawalerii, Konfederat Barski, kawaler Orła Białego i św. Stanisława. Czarny marmurowy pomnik umieszczony został na wewnętrznej północnej ścianie kościoła

 

Conditarum isthac sub humo exuviarum

Iliustrissimi Theodori de cornitibus Wessel

a serenissima olim Maria Josepha Sobieska

Regia Princissa Polonie comitatus Pilicensis

domina amitaąue sua faveniissima co

haeredem mox dicti comitatus quondam adscit

Supremi Regni Thesaurarii et Aquilae albae equitis

Die 21 mensis maii Anno 1791 placi-

de vita functi

Filialis devotio et amor posuere me testem

 Protokół powizytacyjny podaje, że w klasztorze było 12 księży, 6 kleryków i 6 laików

żyją z jałmużny sobie ofiarowanej i uproszonej, gdyż żadnego stałego funduszu z Reguły swojej nie przyjmują. Chodzą zawsze w parze,w nocy nigdy, sakramenta spowiedzi w swoim kościele administrują i w innych do pomocy od plebanów wezwani, w domach nigdy bez wiedzy plebanów. „Nie daje się poznać żeby w godziny niezwyczajne msze odprawiali. Na miewanie kazań mają pozwolenie od Biskupa na wszystkie klasztory etc. Cudów żadnych nie ogłaszają..

...Augustjanie z Olkusza i z Wielkiego Książa, Franciszkanie z Lelowa nie zawsze po parze,a zawsze po Farze tej jałmużny żebrzą,fundusz mający... Bernardyni z Przyrowa nigdy w parze a często w tej Farze jałmużny żebrzą,mający nie mieć funduszu, prawda... ale też i żadnej wygody w tej parafji nie czyniący ludziom, prawda... a Ojcom Reformatom konwentu Pileckiego, plebanom wygodnym, w jałmużnie uszczerbek czyniący...

W klasztorze przebywało czterech studentów filozofii. O. Anastazy Spytkiewicz, były gwardian klasztoru został sekretarz prowincji małopolskiej oo.reformatów.

1792

30 września w grobach klasztornych pogrzebano Helenę Lewicka a przy tym na 30 mszy ofiarowano klasztorowi 250 florenów i beczułkę wina na pocieszenie.

1793

OO.reformaci posiadali groby pod kościołem i pod Kaplicą Fundatorską. Na przestrzeni dwóch wieków pogrzebali w podziemiach 77 zakonników i 176 innych osób z Pilicy i okolic, od wielmożów, którzy zawczasu opłacali swoje pochówki, po prostych wyrobników, których klasztor grzebał bezinteresownie. Kiedy groby zostały zapełnione gwardian o.Witalis Chuchrowski, uzyskał pozwolenie od oficjała generalnego krakowskiego, ks. kanonika Mikołaja Narcyza z Wybranowa Wybranowskiego, na pochowanie ciał zakonników i świeckich osób w grobach klasztornych lecz w ziemi. W dniu 24 listopada, za wyjątkiem 18 osób, których szczątki pozostawiono nadal w tych samych miejscach, ciała i kości 75 zmarłych złożono do ziemi pomiędzy ołtarzami św. Małgorzaty z Kortony a schodami prowadzącymi do grobów .

1794

W klasztorze pilickim odbyła się roczna kongregacja zakonna.

1795

W klasztorze przebywa dwóch studentów gramatyki i retoryki.

1796

W kruchcie po stronie prawej wmurowana w ścianę frontową płyta-nagrobek z napisem ku pamięci Tekli z Kmitów Grabiańskiej, pochowanej 5 stycznia.

1798

2 marca złożono w krypcie Salomeę Głogoczewską, która ofiarowała wcześniej 18 florenów na koszty pogrzebu.

1800

W dn. 16 listopada w wieku lat 72 zmarł o.Marek Józef Haynerich przełożony generalny zakonników od Pokuty, zwanych Markami z klasztoru na Zarzeczu. Na bocznej ścianie po prawej stronie kościoła wmurowana tablica marmurowa z napisem łacińskim ku czci o. Haynericha. W roku 1800 ochrzczono dwóch Żydów.

1802

Po rozbiorach Polski klasztor pilicki dostał się pod zabór pruski i przyłączony został do nowo powstałej kustodii śląskiej. Należąc przejściowo do diecezji wrocławskiej, był wizytowany przez księdza Marcina Siemieńskięgo, kanonika gnieźnieńskiego i kieleckiego, komisarza i oficjała dekanatu pilickiego,składającego się wówczas z trzech połączonych dawniejszych dekanatów; lelowskiego, siewierskiego i częstochowskiego.

1803

4 października w nowym kościele w Niegowonicach,który w tym dniu został poświęcony pierwszy została odprawiona Msza Święta przez dziekana siewierskiego ks. Marcina Siemieńskiego Kazanie wygłosił O. Placyd Kraczkiewicz - przełożony klasztoru O.O. Reformatorów z Pilicy. W uroczystościach uczestniczył o. Lucjusz Wilczyński z klasztoru O.O. Reformatorów z Pilicy.

1805

Klasztor należał do kustodii p.w. św.Krzyża. W Pilicy zmarł o. Feliks Gołębiowski,były sekretarz prowincji i definitor,

1806

W klasztorze zmarł o. Hilary Twardowicz,były misjonarz i profesor.

1807

Klasztor powrócił do małopolskiej prowincji reformatów. 19 maja pogrzebany został w krypcie Józef Ostaszewski,który złożył uprzednio 400 florenów n koszty pogrzebu. Do tego roku funkcjonowali specjalni kaznodzieje kolegiaccy, którzy głosili słowo Boże w miejscowej kolegiacie.

1809

W okresie walk austriacko-francuskich na terenie Księstwa Warszawskiego zakonnicy przechowywali w Pilicy kasę marszałka francuskiego Montebello

1811

Klasztor wrócił do prowincji małopolskiej.

1814

Chrzest w klasztorze przyjął Icek Koplowicz.

1815

W klasztorze zmarł o. Idelfins Mikuciński, ex-kustosz śląski.

1820

Za ojca gwardiana Euzebiusza Chrościackiego artyści malarze Wawrzyniec Kolasiński i Czaykowski po raz pierwszy wykonali malaturę kościoła.

1821

W klasztorze zmarł o. Dezydery Klein, były kustosz śląski,

1822

Przy klasztorze, od jego początku jego funkcjonowania, istniał III Zakon św. Franciszka zwany pierwotnie od pokuty, dla osób pragnących prowadzić życie bardziej doskonałe i umartwione. W roku 1822 przyjęto do niego 35 osób.

1825

Jedyny syn Teodora Wessla, Karol, starosta libertowski, zmarł 1 kwietnia 1826 r. i po nabożeństwie żałobnym celebrowanym przez ks. Tomasza Nowińskiego, biskupa bybleńskiego kustosza Grobu św. w Jerozolimie pochowany został w grobach zakonnych.

DOM.

Pamięci Karola Hrabi Wessel

Starosty Libertowskiego

zmarłego w 1825 r. oraz małżonki jego

Matyldy z Gostkowskich hr. Wesslów

zmarłej w r. 1858 wdzięczny syn poświęca

prosząc o modlitwę za ich dusze.

1826

W klasztorze zmarli byli definitorzy, o. Solan Kickiewicz oraz o. Onufry Dominikiewicz. Do III Zakonu przyjęto 41 osób.

1827

Były gwardian,o. Antoni Kaczorkiewicz, został prowincjałem i spowiednikiem Bazyliki Lateraneńskiej.

1830

29 czerwca w klasztorze pilickim odbyła się kapituła zakonna. Do III Zakonu przyjęto 32 osoby.

1838

Dnia 17 września,za gwardiana o. Dominika Pelecha, protestował konwent oo.reformatów do władz municypalnych w Pilicy, do władz wojskowych i do dziedzica Pilicy, hr.Skorupki, przeciwko zamierzonej budowie na placu klasztornym, poza ogrodem, domu dla rzemieślników i mustry stacjonujacego w Pilicy pułku kamczacko-jegierskiego.

1839

Eliasz Starszy namalował obraz św. Franciszka, który trafił na klasztorny ołtarz Stygmatów św. Franciszka. Prowincjał Antoni Kaczorkiewicz zezwolił na hodowlę przy klasztorze nie więcej niż pary koni oraz wołów.

1840

Były gwardian klasztoru, o. Julian Górnik, został wybrany prowincjałem.

1846

Za gwardiana o. Ksawerego Orłowskiego, z okazji stulecia wykończenia i poświęcenia kościoła oo. reformatów w Pilicy wystawiono kapliczkę w klasztornym ogrodzie z barokowym obrazem Matki Bożej. Komisja Rządząca po rozpatrzeniu wniosku administratora diecezji krakowskiej, księdza biskupa Łętowskiego, odmówiła zgody na uroczyste obchody oraz 8-mio dniowe misje, a także zakazała ogłaszać z ambon o nabożeństwie mającym odbyć się w 5-tą niedzielę po Wielkiejnocy czyli w dniu 17 maja. W rocznicę poświęcenia kościoła odbył się odpust, na który przybyło około tysiąca osób z Pilicy i okolic. Nabożeństwo celebrował ks. Teodor Winczakiewicz, kanonik kielecki i proboszcz lelowski, a kazanie wygłosił ks. Jan Warmuziński, proboszcz pilicki i były kanonik kolegiaty. Ze względu na niespokojny czas nie przybył bp Łętowski. Nieszpory z kazaniem i procesją zakończyły pierwszy dzień uroczystości. W dniu następnym odbyło się uroczyste nabożeństwo żałobne za dusze ś. p. fundatorki, zakonników oraz dobrodziejów klasztoru, z kazaniem o. Dionizego Milewczyka. W uroczystościach uczestniczyła rodzina fundatorki w osobach hrabiny Wessel i jej syna Michała z małżonką. W Pilicy zmarł o. Adrian Gałuszkiewicz, były definitor.

1847

Były gwardian klasztoru, o.Dionizy Milewczyk, został wybrany prowincjałem.

1854

W klasztorze zmarli ex-prowincjał i komisarz generalny, o. Narcyz Siekierski,i ex-prowincjał, o. Julian Górnik.

1857

2 kwietnia ogień z komina przegrzanego przy wędzeniu szynek przedostał się na strych. Wybuchł pożar, który zniszczył dach klasztoru i kościoła, cele zakonne z drewnianymi sufitami, bibliotekę i zgromadzone w niej książki oraz srebra. Stopione zostały dzwony a wieżyczka spadła do ogrodu. Pięciu ojców spowiadało w tym czasie w terenie. Dyrekcja Ubezpieczeń Ogniowych przyznała 27 000 złotych odszkodowania a ludność natychmiast pospieszyła ze składkami i w ciągu czterech lat świątynię odbudowano. Z uszkodzonych w pożarze wotów zrobiono w w Warszawie sukienkę srebrną, w ogniu złoconą, którą przyozdobiono obraz Matki Bożej Śnieżnej.

Opis pożaru w kronice klasztornej opublikowany przez o.dr Anzelma Szteinke:

 Niedościgłe wyroki Boga, jak częstokroć dotykają klęskami całe narody, tak też i pojedynczych ludzi; czy to dla nadmiaru ich grzechów, czy dla doświadczenia ich cierpliwości, czy nareszcie dla ich nauki i przestrogi? Tego zbadać rozum ludzki nie potrafi. Taką nieprzewidzianą klęską dotknięty został nasz klasztor pilicki, dnia 2 kwietnia 1857 roku, za przełożeństwa Ojca Kapistrana Łukasiewicza, Był to czas wielkanocnej spowiedzi. Kapłani nasi dla pomocy Księżom Proboszczom powydalali się z klasztoru na parafie, dwóch tylko ojców, kilku kleryków i braciszków zostało w domu. O godzinie 9 z rana, wszczął się na strychu klasztornym ogień, w bliskości kuchennego komina, a to z tej przyczyny: Zwykli byli mieszczanie przynosić szynki dla uwędzenia w klasztornym kominie, usługi tej nie wypadało im odmówić, — wskutek więc obfitego dymienia, nagromadziło się dużo sadzy i te się w kominie zapaliły. Kucharz postrzegłszy to, dla ugaszenia ognia, zamknął blachę, która w połowie komina obsadzona była, dla zatrzymania ciepła w porze zimowej w kuchni, wtenczas jeszcze na sposób dawny urządzonej, A ponieważ czopy szybra, obsadzone w kominie, obracały się na podstawie tylko ceglanej, więc przez długi czas, obrobiły taką szparę w ścianach komina, przez która łatwo płomienie spod blachy na strych dostały się i sprawiły pożar. Lud zaczął wołać ratunku, nim jednak pomoc, nie tak z miasta, (bo tu zawsze niedostatek narzędzi ogniowych w skutek niedbalstwa urzędników), ale z kortowni i papierni Wgo Moes, Dziedzica Pilicy, przybyła, już dachy klasztorne były w płomieniach. Obrona była energiczna, lud obojej płci, różnego wieku i wyznania, szczerze ratował, wynosząc z klasztoru rzeczy, mogące ulegnąć niszczącej sile ognia. Niektórzy narażali zdrowie i życie swoje, a inni mniej śmieli lub do obrony nie zdatni, wznosząc oczy i ręce do nieba, Boga na pomoc wzywali. Znaleźli się i tacy, którzy w zwątpieniu powtarzali do drugich: »Kiedy klasztor zgorzał, to już naszych ojców duchownych pośród nas mieć nie będziemy«! Inni lękali się o miasto, gdyż tej klęsce towarzyszył wiatr dosyć silny, lecz ten dzięki Najwyższemu kierował się ku odwrotnej stronie miasta, inaczej wszystkie domy w perzynę zostałyby obrócone. Klasztor, ponieważ nie był na piętrze sklepionym, przeto zupełnie ze swymi sprzętami zgorzał. Biblioteka, chociaż w sklepionej celi pomieszczoną była, jednak wyratowaną być nie mogła, a nawet srebra kościelne w bibliotece zachowane, stopione zostały. Kościół opatrzony sklepieniem, nic nie ucierpiał wewnętrznie, wierzch tylko z kopułą spadł do ogrodu. Dzwonki w kopule umieszczone, prześliczny głos wydające, dopóty wołały na pomoc swoją, dopóki rozsrożony żywioł w ciecz ich nie obrócił, Po tej strasznej katastrofie, odbił się odgłos naszej klęski, nie tylko w okolicach Pilicy, ale nawet po całym kraju. Znalazły się natychmiast czułe i szlachetne serca, ludzie wielkiej miłości i wiary, którzy i czynną pomocą i z zdrową radą zapragnęli zniszczoną siedzibę naszą wraz z kościołem do pierwszego stanu doprowadzić. Więc zaraz pod dyrekcją J.W. syndyka klasztoru, pana Kazimierza Stojowskiego, dziedzica dóbr Pińczyce, zawiązał się Komitet do Odbudowania, co zniszczył ogień. A ponieważ Dyrekcja Ubezpieczenia Ogniowego w Warszawie, wskutek wstawiennictwa licznych przyjaciół naszych, udzieliła 27 tysięcy złotych polskich, na odbudowanie spalonego klasztoru, przeto ten komitet składał się z urzędników i właścicieli majątków prywatnych. Ofiar nie szczędzono, tak dalece, że nie tylko obywatele ziemscy, niezamożni mieszczanie, wieśniacy, ale nawet ubodzy, którzy we furcie klasztornej otrzymują wsparcie, ostatni grosz ze łzą w oku nieśli na cel odbudowy. Gdy tedy w krótkim czasie ujrzało zgromadzenie nasze, jako też i komitet, wystarczający fundusz powstały z ofiar, wzięto się do stawiania dachów, i to za przełożeństwa ojca Saturnina Rassały. Zgodzono się, aby na klasztorze położyć dach z gontów, co też i uczyniono, a na kościele jedni radzili dać gonty, drudzy blachę żelazną, inni nareszcie cynkową i to ostatnie zdanie utrzymało się. Prawda, że dach cynkowy jest trwały, ale na nieszczęście, obowiązek pokrycia kościoła objął blacharz z nałogu trunkiem się bawić lubiący, nazwiskiem Jezierski z Olkusza i ten tak niegodziwie robotę wykonał, że po każdym deszczu wielka ilość woda na sklepieniu się zbierała. 

1859

Za o.gwardiana Stanisława Cybulskiego od strony wschodniej przy wejściu do klasztoru z podwórza zbudowano ganek z cegły z drewnianym stropem i z jednym oknem. Zlikwidowano urządzenia sanitarne zlokalizowane między celami i przeniesiono je do nowego piętrowego budynku wzniesionego od strony zachodniej. Ścieki odprowadzono murowanym kanałem. W celach na pietrze położono półokrągłe sklepienia. Po odezwie z 19 grudnia wydanej przez prowincjała Antoniego Konrada Piramowicza wzmocniono akcję przyjmowania do III Zakonu.

1860

Sprowadzony przez o. gwardiana Stanisława Cybulskiego blacharz Stanisławski z Sandomierza pokrył dach kościoła blachą żelazną.

1861

Rzemieślnik Żmijewski pokrył blachą żelazną dach klasztoru, który później pomalowany został czerwoną farbą. Na podwórzu przy budynku klasztornym, od strony cmentarza kościelnego, wybudowano spichlerz połączony wąskim przejściem z korytarzem klasztornym, nadbudowany piętrem, na którym umieszczono ocalałą częściowo po pożarze bibliotekę klasztorną. Mękę Pańską na cmentarzu kościelnym pochodzącą z 1752 roku zastąpioną nową, którą malował art. malarz Piotr Korczak. Kołowrót przy studni zastąpiono pompą sprowadzoną z Warszawy. Wodę do kuchni i na podwórze poprowadzono miedzianymi rurami.

1862

Dobudowano ganek, przez który wiodło frontowe wejście.

1863

W Powstaniu Styczniowym udział wzięli reformaci z Pilicy: o.Stanisław Cybulski, który przez 2 tygodnie był więziony na zamku w Pilicy wraz z klerykami i służbą kościelną, o.Władysław Zajączek i o.Piotr Alkantara Orzechowski.

1864

28 października władze rosyjskie skasowały klasztory w cesarstwie. Pilicki klasztor zaliczono do t. zw. „etatowych", t.zn. istniejących do wymarcia zakonników. Pilica przyjęła więc współbraci wypędzonych z innych klasztorów. Przywieziono tu 15 księży między innymi z Białej Podlaskiej i z Siennicy. W murach klasztoru mieszkało wówczas dwudziestu księży i dwudziestu pięciu kleryków i braci. Był to najwyższy stan liczbowy zakonników w historii klasztoru. Nie utrzymał się jednak długo bo ks. biskup kielecki rozesłał część zakonników po parafiach jako wikariuszy,kapelanów i prefektów. Ludność miejscowa znosiła żywność dla wysiedlonych, więc ówczesny gwardian o.Mateusz Malinowski, nie martwił się o wyżywienie współbraci. Ks. biskup kielecki chcąc przyjść z pomocą klasztorowi wyznaczył go na zakład poprawczy dla świeckiego duchowieństwa skazywanego przez rząd carski na areszt i przymusowe rekolekcje za przestępstwa polityczne i nieprawomyślność. Dzięki tej decyzji klasztor otrzymał dotacje rządowe. Biskup Tomasz Kuliński wyznaczył specjalnych wizytatorów do kierowania klasztorem. Byli to księża Franciszek Brudzyński, Ignacy Gawroński i A.Winczakiewicz. W spisanym inwentarzu wymienione są izba czeladna z piecem chlebowym, sieczkarnia, stajnia, pomieszczenia dla krów i chlewy różnego gatunku. Na wprost refektarza znajdowały się wozownia, stodoła drewniana i obora. Klasztor posiadał sadzawki i dwa domki dla kucharza, stróża i cieśli zlokalizowane przy nich. Ukaz carski z dnia 8 listopada przyznał je na własność ich mieszkańcom a sadzawki pozbawione opieki stały nie przynosząc korzyści.

1865

6 czerwca zostali zatwierdzeni o.Mateusz Malinowski jako przełożony, o.Euzebiusz Michalski jako wikary i Arseniusz Elgot jako ekonom domu. 1 grudnia ks. S.Winczakiewicz postanowił, że liczba usługujących w klasztorze musi ograniczać się do trzech osób a 9 grudnia zatwierdził program rekolekcji w klasztorze. 30 grudnia wizytator upomniał gwardiana, aby nieporządki w klasztorze wytknięte przez gubernatora nie powtórzyły się w przyszłości.

1866

Studia prowadzone dotychczas w klasztorze musiano przerwać na czas dłuższy. 16 lutego Rosjanie wydalili siedmiu kleryków i czterech braci pozbawiając ich stroju zakonnego. Osiemnastu księży, pięciu kleryków i siedmiu braci kwalifikowało się do otrzymywania zasiłków pieniężnych. Nie wolno było wyświęcać kleryków na księży. Mimo to gwardian o.Mateusz Malinowski zawiózł z klasztoru pilickiego do Kielc pięciu kleryków studiujących teologię moralną i uzyskał potajemnie święcenia dla nich. Byli to: o.Tomasz Szczerbiński, zmarły w r. 1936, jako proboszcz w Porębie Górnej, o.Ąpolinary Jakub Szlenk,o który odegrał w późniejszych latach ważną rolę w historii pilickiego klasztoru, o.Bronisław Kloza, zmarły w Imbramowicach jako kapelan SS. Norbertanek, o.Ferdynand Skibniewski i o.Nestor Piętkiewicz. Staraniem gwardiana klasztoru w wieżyczce nad prezbiterium umieszczono dwa dzwonki stalowe konsekrowane przez ks. biskupa Macieja Majerczaka, administratora diecezji kieleckiej. W Pilicy zmarł ex-prowincjał o. Bartłomiej Rutkowski.

1867

Dnia 5 grudnia ks. Wincenty Bocheński, dziekan dekanatu pilickiego, delegowany przez ks. biskupa diecezji kielecko-krakowskiej i konsystorz biskupi przekazał na ręce gwardiana o.Mateusza Malinowskiego, w obecności o. Stefana Robakiewicza, wikarego konwentu i o. Elgetta, prokuratora, inwentarz kościoła i klasztoru oo. Reformatów w Pilicy spisany z racji zajęcia w roku 1865 majątku skasowanych zakonów na rzecz skarbu. Inwentarz ten dnia 19-go grudnia podpisał ks. Maciej Majerczak, biskup administrator diecezji kieleckiej i wikary apostolski. Ze spisu wynikało, że zakonnicy nie posiadali przedmiotów, które rząd rosyjski mógłby zająć. Po kasacie klasztory wizytowali diecezjalni wizytatorzy. Pilicę najczęściej z nich odwiedzał ks.prałat-infułat Franciszek Brudzyński.

1868

Teodora Zdanowska, wnuczka Teodora Wessla ofiarowała drugie antepedium głównego ołtarza.

1869

10 kwietnia pochowany został w klasztornych w podziemiach ostatni zakonnik, brat Julian Chwalbiński. Do tercjarstwa przyjęto 714 osób.

1870

Na ścianie północnej Kaplicy Fundatorskiej umieszczona została płyta nagrobkowa ku pamięci zmarłego w tym roku Franciszka Gruszczyńskiego, syna Antoniego i Cecylii z Zakalskich oraz jego żony Tekli z Michalskich zmarłej w 1865r.

1871

Biskup kielecki zatwierdził o.Apolinarego Szlenka wikarym konwentu. Ks.Hiacynt Kochański, kanonik sandomierski, podczas wizytowania dekanatu wolbromskiego mieszkał w klasztorze.

1872

O. Władysław Lipski został mianowany przełożonym klasztoru,który od tego czasu przez wiele lat nosił tytuł ,,nastojatiela",czyli superiora. Na usilne prośby mieszkańców Sosnowca w październiku został wyznaczony stały wikariusz kościółka w Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sosnowcu,o.Damian Zakrzewski, reformata z Pilicy.

1873

W klasztorze zmarł o.Maurycy Wojciechowski, były kustosz.

1875

W październiku o.Władysław Lipski zdał godność ,,nastojatiela" o.Apolinaremu Szlenkowi.

1874

Dosadzono kilkanaście drzew wokół ogrodzenia klasztoru od strony wschodniej i północnej.

1876

Dorobiono ramy do malowanych lub haftowanych na płótnie antepediów ołtarzy.

1878

W klasztorze zmarł o.Stefan Robakiewicz, ex-prowincjał.

1890

W pilickim klasztorze zmarł brat Piotr Kutta, były lokaj i towarzysz wygnania ks.metropolity warszawskiego Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, który powróciwszy do kraju z Rosji wstąpił do oo.reformatów. 6 lutego zmarł Franciszek Gruszczyński, syna Franciszka i Tekli z Michaliskich, ur. w r. 1822 r. Tablica nagrobkowa została umieszczona na ścianie południowej kaplicy Fundatorskiej. 6 września zmarła jego żona Maria Rozalia Brygida z Jurkowskich, ur. w roku 1823. Przyjęto do tercjarstwa 28 osób.

1891

Od tego roku w klasztorze mieszkało tylko 4 ojców - Apolinary Szklenk, Antoni Obarski, Jan Królczyński i Dionizy Goc.

1892

Organy otrzymały nowy miech cylindrowy

1897

Kaplica fundatorska została odrestaurowana i pomalowana wraz z ołtarzem przez art. malarza Karola Ulanowskiego z Krakowa. Umieszczony w niej został obraz Najświętszego Serca Jezusowego, namalowany w tym roku przez Alfreda Pace. O.Bronisław Kloza odnowił 12 obrazów Drogi Krzyżowej namalowanych przez art.malarza Korczaka a zainstalowanych w roku w r. 1861 przez o. gwardiana Stanisława Cybulskiego. Dwa pierwsze obrazy odmalował wcześniej na płótnie F. Limanowski z Krakowa.

1899

O. Antoni Obarski, uzdrowiony za przyczyną św. Antoniego z „czarnej melancholii" i „choroby przestrzeni”, ufundował kaplicę p.w. Świętego Antoniego. Przebito wówczas mur kościoła w miejscu gdzie pomiędzy ołtarzami Najświętszej Marii Panny a św. Małgorzaty stał dotąd piętrowy ołtarz św. Antoniego i utworzono arkadę, a ołtarz świętego obniżono i ustawiono w nowo wybudowanej kaplicy. Przy okazji odnowiony został obraz świętego Antoniego. Na ścianie północnej kaplicy św. Antoniego został wstawiony ołtarz św. Klary Panny. Dnia 3 lipca o.Apolinary Szlenk, na mocy upoważnienia kieleckiej kurii biskupiej, poświęcił kaplicę z obu ołtarzami. Przy okazji wybito arkadę do Kaplicy Fundatorskiej a zwykłe drzwi wiodące do tej kaplicy z prezbiterium zastąpiono kolejną arkadą.

1900

Odrestaurowano i odmalowano chór klasztorny i organy. W zakrystii, kosztem ks. Józefa Szumiaka z diecezji lubelskiej, ułożono podłogę z desek dębowych. Odnowione i pomalowane został wszystkie ołtarze. Pomalowano olejno ramy na brąz a gzymsy i rzeźby na żółto. Malarz Karol Ulanowski odrestaurował obrazy w ołtarzach.

1903

Mur ogradzający cmentarz kościelny i kruchta-brama zostały przykryte blachą w miejsce gontu.

1902

Na skutek zarządzenia rosyjskiego ministra spraw wewnętrznych z dnia 2 lutego rozwiązano konwent oo.reformatów w Pilicy, a zarządzeniem z dnia 15 lipca wywieziono do konwentu włocławskiego o.Jana Królczyńskiego. Pozostałym zakonnikom ks. biskup kielecki przeznaczył następujące placówki:

o. Dionizemu Gocowi wikariat w Dobczycach,

o. Antoniemu Obarskiemu — prefekturę i wikariat w Kromołowie

o. Apolinaremu Szlenkowi drugi wikariat w Pilicy z siedzibą w klasztorze i z prawem noszenia sukni zakonnej gdyż ks. biskup Tomasz Kuliński, chcąc uchronić kościół poklasztorny od dalszych szykan władz rosyjskich, uznał go za filię parafii pilickiej.

Władze rosyjskie postanowiły budynki poklasztorne oddać na sierociniec po zmarłych żołnierzach prawosławnych, t.zw. „pryjut”. Kilka lat trwały starania ludności i o.Apolinarego Szlenka,którzy poprzez kurię biskupią, generał gubernatora, Koło Polskie przy Dumie rosyjskiej z prezesem Romanem Dmowskim na czele, ministeria aż do cara włącznie, by rząd carski zrezygnował z tego projektu i przywrócił klasztor „etapowy" w Pilicy. Części budynków poklasztornych przekazano urzędowi gminy, a pozostałe przyłączono do kościoła poklasztornego. 9 grudnia w klasztorze mieszkało tylko 2 zakonników. Odnowiona została wieżyczka na dachu kościoła.

1904

Namalowany został obraz na blasze miedzianej umieszczony na froncie bramki prowadzącej na cmentarz kościelny przedstawiający Dziecię Jezus ze św. Janem Chrzcicielem i Najświętszą Marią Panną.

1906

Po Ukazie Tolerancyjnym gmina oddała o. Apolinaremu Szlenkowi część zbytecznych jej obiektów klasztornych. Gmina wydzieliła sobie podwórze kosztem podwórza klasztornego i kosztem ogrodu oraz zrobiła osobne wejście poprzez bramę i furtkę wykute w murze klasztornym od południa. Ksiądz musiał oddzielić parkanem podwórze gminne od ogrodu. Studnia była wspólna a jej reperacja do należała księdza. Gospodarz obiektu nie był w stanie utrzymywać go z otrzymanej zapomogi rocznej w wysokości 150 rubli, więc z czasem część budynków gospodarskich zawaliła się.

1907

O.Apolinary Szlenk przystąpił do remontu obiektu z funduszy pochodzących ze składek parafian.

1908

Gmina upoważniła księdza do rozebrania walących się budynków gospodarskich drewnianych, krytych gontem, które zostały jej przyznane.

1909

W styczniu gmina złożyła na ręce o.Apolinarego 642 ruble na reperacje kościelne i klasztorne.

1913

Ks.bp Augustyn Łosiński wizytował Pilicę. Zwiedził między innymi kościół poklasztorny, który tak mu się spodobał, że oświadczył o. Apolinaremu Szlenkowi , iż może być spokojny o przyszłość świątyni bo jeśli zakonnicy nie wrócą, podzieli parafię pilicką i przyłączy jej część do kościoła poreformackiego.

1914

W Pilicy i okolicy toczyły się zacięte pięciotygodniowe walki między wojskami austriackimi i rosyjskimi. Kościół i klasztor oo. Reformatów zostały nietknięte jednak wojsko rosyjskie obrabowało o. Apolinarego Szlenka.

1915

Dnia 21 lutego zmarł o.Apolinary Szlenk. Jego pogrzeb jego był wielką manifestacją ludności i duchowieństwa z racji jego półwiekowej blisko pracy w pilickim klasztorze. Pod nieobecność zakonników organista Jan Anielski przywłaszczył sobie klasztorne wyposażenie. Po śmierci o.Apolinarego kościołem poklasztornym i budynkami zaopiekował się ks. Mieczysław Froehlich,proboszcz,późniejszy dziekan pilicki i kanonik kielecki, odprawiając w kościele od czasu do czasu nabożeństwa. Po śmierci o.Apolinarego ludność Pilicy prosiła kilkakrotnie o. prowincjała oo.reformatów, o.Zygmunta Janickiego o objęcie klasztoru w Pilicy. W dn. 30 października prowincjał przywiózł do Pilicy dwóch zakonników, o.Stanisława Bulika, misjonarza Ziemi Świętej i Egiptu, jako przełożonego i o.Tacjana Olbrycha, jako wikarego, których w imieniu ludności powitał wójt gminy Pilicy Józef Kubiczek, wręczając o. prowincjałowi klucze od kościoła i klasztoru. Odprawione zostały uroczyste nieszpory. Od 22 listopada o.prowincjał Zygmunt Janicki prowadził rekolekcje dla księży zebranych w klasztorze. Komendant powiatu Kwiatkowski przekazał na potrzeby klasztoru 300 koron i bywał w nim często.

1916

Po usunięciu urzędu gminy z budynków klasztornych, o.Stanisław Bulik prowizorycznie doprowadził podwórko i gmach klasztorny do stanu używalności. W kościele przesunął na obecne miejsce ołtarz, a tym samym zlikwidował chór zakonny znajdujący się dotychczas za Wielkim Ołtarzem. Przebito drzwi w ścianie prezbiterium na korytarz przy zakrystii, ułożono nową posadzkę w miejsce podłogi drewnianej i ustawiono balustradę, a dawne barierki toczone z drzewa, odgradzające ołtarze, usunięto. Pobielono kościół za wyjątkiem tęczy, a prezbiterium pomalowano klejowo. W celach zainstalowano piece. O.gwardian zebrał do jednej wielkiej trumny-skrzyni szczątki zmarłych spoczywających w podziemiach bez trumien, a pozostałe trumny będące w dobrym stanie uporządkował. Do III Zakonu przyjęto 52 osoby. Od 25 marca w klasztorze funkcjonował szpital epidemiologiczny. Od 23 listopada władze austro-węgierskie założyły szpital wojskowy zajmując dwa skrzydła klasztoru w części opuszczonej przez urząd gminny,uszczuplając przy tym część zajmowaną przez zakonników. Austriacy zadbali jednak o wyremontowanie tej części budynku.

1917

Zakonnicy rozdali w swym kościele 21.180 komunikantów. Odpusty ściągały masy ludzi i wielu księży świeckich. Nierzadko liczba ich przekraczała liczbę 30-tu. Wznowiono kwestę, a dzięki popularności zakonników, docierała ona daleko. O.Witalis Kapuśnik,który został gwardianem 9 listopada, od roku 1917 do 1923 przeprowadził trzy misje parafialne i 23 serie rekolekcji. Według księgi Stowarzyszenia Członków Drogi Krzyżowej przy kościele klasztornym liczyło ono 5894 członków zorganizowanych w 421 grupach, tzw. różach, z których każda liczyła po 14 osób.

1918

Z końcem roku szpital epidemiologiczny przejęło starostwo olkuskie. Gont przykrywający mur klasztorny został zastąpiony blachą żelazną. Do klasztoru przybyli prosto z frontu bracia zakonni Arnulf Zimmel i Euzebiusz Bogunia.

1919

Po usilnych staraniach udało się uzyskać od sejmiku częściowe zwolnienie zajętych zabudowań klasztornych. Część klasztoru odrestaurowano i przygotowano do pobytu w nim zakonników. Gwardian Witalis Kapuśnik przeprowadził rekolekcje w Rokitnie pod Warszawą. Kościół spłonął tam w czasie walk z bolszewikami w 1919 r. a pogorzelisko zarosło trawą. Nauki były głoszone w prowizorycznej kaplicy.

1922

Od 27 sierpnia miała miejsce wizytacja parafii przez biskupa Łosińskiego. 29 sierpnia o 11.30 odwiedził on klasztor witany przez gwardiana o.Kapuśnika. Biskup oglądał zakrystię, bibliotekę, celę przełożonego, ogród i refektarz. W czasie obiadu wizytator był w dobrym humorze, rozmawiał dużo z gwardianem i polecił księżom, aby zapraszali go z kazaniami w czasie odpustów. O godzinie 15 przy pięknej, upalnej pogodzie, biskup, odprowadzany przez duchowieństwo i tłum wiernych, odszedł pieszo do Kidowa.

1923

O.Witalis Kapuśnik częściowo odnowił stacje.

1924

W sierpniu szpital oddał dobrowolnie zakonnikom dalszą część zajętych przez siebie zabudowań. W grudniu sejmik olkuski zlikwidował szpital zakaźny w klasztorze pilickim, przenosząc go do Olkusza i oddając za pośrednictwem wójta gminy Pilica, resztę zajmowanych budynków prawym właścicielom. nastapiło wznowienie kwesty przez brata Fortunata Bieleckiego.

1925

Po zwrocie pomieszczeń zajmowanych przez szpital ówczesny gwardian klasztoru o.Narcyz Turchan przystąpił do prac remontowych. Do pierwotnego stanu zostało doprowadzone podwórze. Skasowano wjazd i wejście południowe. Budynki gospodarcze zostały gruntownie odrestaurowane i pokryte blachą. Budynek klasztorny został prowizorycznie odnowiony. Zlikwidowano powstałe w ciągu ostatnich kilkunastu lat różne przebudowy i dobudówki. Rozpoczął się remont południowego skrzydła a zwłaszcza dachu. Wschodnia część klasztoru została pokryta blachą cynkową. Gwardian kupił parę koni i kierat, wydzierżawił parę mórg pola. Odnowiona została wieżyczka sygnaturki. Planowane było bielenie kościoła jednak dzięki osobistemu wkładowi syndyka Stanisława Gruszczyńskiego artysta malarz Szczęsny Stanisław Gryczner ze Szczekocin wykonał polichromię kończąc ją w lutym następnego roku.

1926

Od 17 do 19 września klasztor obchodził 700-lecie śmierci św. Franciszka z Assyżu połączone z trzydniowymi rekolekcjami dla braci i sióstr III Zakonu, które przeprowadził ks.Piotr Falfasiński, proboszcz z Kargowa. Przybyło z własnymi orkiestrami kilka kompanii z okolicznych parafii, a wśród nich większe z Olkusza, Zawiercia i z Giebła.

-z Zawiercia 600 osób,

-z Olkusza 300 osób,

-z Giebła 400 osób,

Wiernych było tak dużo, że wygłaszano równocześnie dwa kazania - w kościele i na cmentarzu kościelnym. Do Komunii św. przystąpiło ponad 1200 osób. Do III Zakonu przyjęto 63 osoby. O.gwardian Narcyz Turchan przeprowadził odnowienie kościelnych ołtarzy.

1929

Klasztor otrzymał oświetlenie elektryczne zasilane z elektrowni Gerszona Lichsztejna.

1931

Od 11 do 13 czerwca obchodzono jubileusz 700-lecia śmierci św. Antoniego Padewskiego. Pierwszego dnia sumę, o godzinie 11⁰⁰ , celebrował ks. Antoni Kowalski z Ogrodzieńca a kazanie wygłosił ks. Jan Zieliński z Cieślina. Drugiego dnia był ten sam celebrans, a kazanie głosił ks. Ignacy Kaczmarski, proboszcz z Giebła. W dniu 13 czerwca sumę odprawił ks. Mikulski, prepozyt Św. Krzyża w Krakowie, a słowo Boże głosił proboszcz ze Skarżyc. Sodalicja Mariańska pod kierunkiem Barbary Moesówny urządziła w Wierbce akademię z przedstawieniem. Nowa chorągiew z wizerunkiem św. Antoniego została poświęcona w dniu odpustu, po sumie, z udziałem pięćdziesięciu zaproszonych „chrzestnych".

1930

Od roku 1930 do Pilicy zaczęli zjeżdżać stale na wakacje klerycy z prowincji. Za zezwoleniem o.prowincjała sprzedano sadzawki i nabyto hektar łąki. W arkadzie wiodącej z prezbiterium do kaplicy Fundatorskiej po lewej stronie, znajduje się nagrobek ku pamięci Stanisława Floriana Gruszczyńskiego, tercjarza, syndyka Apostolskiego klasztoru OO. Reformatów w Pilicy, urodzonego w Dobrej 4 maja 1864 r., zmarłego 17 sierpnia 1930 roku i pochowanego w grobach klasztornych pod kaplicą Fundatorską.

1931

13 czerwca odbył się uroczysty jubileusz 700-lecia św. Antoniego. 22 września na kongresie przełożonych w Krakowie opracowane zostały statuty prowincji określające podstawy życia wewnętrznego klasztoru.

1932

o.Wacław Wawrzyszyn rozpoczął remont najbardziej zniszczonej część klasztoru, t. j. refektarza i korytarzy przylegające do niego oraz biblioteki klasztornej. Remont zakończono w roku następnym.

1934

O. prowincjał Anatol Pytlik za zezwoleniem Stolicy Apostolskiej po wieloletniej przerwie założył w pilickim konwencie nowicjat. 29 września ośmiu kandydatów na kleryków rozpoczęło nowicjat. Gwardianem był w tym czasie o.Wawrzyszyn a magistrem o.Bonawentura Staliński. Za amboną, na krużganku klasztornym przylegającym do prezbiterium, urządzono nowy chór zakonny, gdzie gromadzili się zakonnicy na wspólne modły i medytacje a w zimie na brewiarz.

O.Bonawentura Staliński

Stanisław Staliński:

Urodził się 18 III 1901 r. we Włocławku w rzemieślniczej rodzinie Józefa i Marcjanny z d. Wojdyła. Podstawowe wykształcenie zdobył w Publiczne] Szkole Powszechnej. W 1916 r. zostaj członkiem Drużyny Harcerskiej im. Kazimiera Pułaskiego. W latach 1917-1021 uczęszczał do Gimnazjum Humanistycznego im. Ks. Jana Długosza. Po ukończeniu piątej klasy dnia 21 VII 1921 r. wstąpił w Wieliczce do Zakonu Braci Mniejszych w Prowincji Matki Bożej Anielskiej. Dnia 24 VII 1922 r. złożył śluby zakonne. B. Stalińskiego, podobnie jak jego kolegów z rocznika, wysłano na studia filozoficzno-teologiczne do Prowmcji św. Franciszka w Wenecji. Tutaj 17 VII 1925 r. złożył profesję uroczysta a 17 VII 1927 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przyjechał do Polski i odprawił mszę prymicyjną a następnie powrócił do Wenecji, gdzie w czerwcu 1928 r. zakończył studia. Po powrocie na stałe do Polski został przeznaczony do pracy duszpasterskiej przy kościele pw. Św. Kazimierza w Krakowie. Przz jakiś czas zajmował się III Zakonem św. Franciszka i był wice magistrem kleryków. W latach 1928-1929 pracował jako Katecheta w powszechnej Szkole Żeńskiej im. J. Szujskiego na ul.Krupniczej 15, a od 1 1 1929 r. do 31. VIII 1930 r. w X Szkole Powszechnej Żeńskiej im. Św. Jadwigi (działającej wówczas na Grzegórzkach między ul. Grzegórzecką a cmentarzem żydowskim). Na kongresie kapitulnym w sierpniu 19331. wybrano B. Stalińskiego magistrem nowicjatu w Wieliczce, który w następnym rokn przeniesiono do Pilicy koło Zawiercia, gdzie działał do marca 1941 r. a do stycznia 1943 r. w Krakowie. Pełniąc przez prawie 10 lat ten urząd, przygotował do życia zakonnego ponad, stu księży i braci zakonnych. Podejrzany o współpracę z organizacjami podziemnymi został w dniu 8 XII 1943 r. aresztowany w Krakowie i osadzony najpierw w wiezieniu na Montelupich, skąd 7 IV 1044 r. przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, gdzie pracował w kamieniołomach. Wobec zbliżającego się frontu 11 II 1945 r. obóz ewakuowano do Mittelbau, a 10 IV tego roku do Bergen-Belsen, który 15 kwietnia uwolniły wojska angielskie. Swoje przeżycia obozowe B. Staliński opisał w dwóch relacjach pozostających w maszynopisie Po wyzwoleniu, w okresie 5 V-15 IX 1945 r. był kapelanem polskiego szpitala w Celle, następnie duszpasterzem Ośrodka Polskiego w Offelgonne (15 IX-20 X) i wreszcie w Bergen-Belsen (do 30 VII 946). Dnia 3 VII 1946 r. zarejestrował się w punkcie przyjęcia powracających do kraju w Legnicy, skąd pociągiem przybył do klasztoru w Krakowie przy kościele pw. Św. Kazimierza i pracował tu do połowy grudnia 1948 r. Jako dyrektor III Zakonu św. Franciszka zorganizował amatorski zespół teatralny wystawiający sztuki religijne. Dla terciarzy urządzał też piesze pielgrzymki do Częstochowy, Kalwarii Zebrzydowskiej, na Bielany i do Mogiły. (ob. Nowa Huta). Udzielał się również jako rekolekcionista i misjonarz ludowy. W latach 1948-1951 był gwardianem klasztoru w Przemyślu i duszpasterzował, głównie w kościele zakonnym. Do pracy misyjno-rekolekcyjnej na szerszą skalę powrócił podczas pobytu w Kazimierzu Dolnym (1951-1957). W wolnych chwilach robił różańce oraz odbitki fotograficzne obrazków dla księży na kolędę. Tylko rok był proboszczem w Niedzicy na Spiszu (1957-58), a potem zamieszkał w Pińczowie (1958-1966). We wrześniu 1966 r. został przeniesiony do Brodnicy. Zmarł na białaczkę 27 X 1967 r w Brodnicy i został pochowany w grobowcu rodzinnym ua cmentarzu komunalnym we Włocławku.

o.Bonawentura Staliński

1935

Chór i część korytarza przebudowano na kaplice nowicjacką.13 listopada miało miejsce jej poświecenie przez prowincjała, o.Pytlika.

1936

31 maja poświęcono uroczyście nowa figurę Serca Pana Jezusa na placu przykościelnym. 17 czerwca przełożonym został o.Jacek Kość.18 listopada nastąpiło połączenie nowicjatu dla kleryków i dla kandydatów na braci. W klasztorze przebywało 4 ojców, 3 barci i 13 nowicjuszy. Od tego roku do roku 1939 gwardian Jacek Kość przeprowadził 25 serii rekolekcji. Do III Zakonu należało 300 osób. Prowadzony przez klasztor Franciszkański Związek Misyjny liczył 300 członków.

1937

W dniach 10 do 13 czerwca odbył się w klasztorze okręgowy zjazd III Zakonu z udziałem 1500 delegatów z 30 okolicznych parafii, 500 tercjarzy z Pilicy i z najbliższych wsi, 20-tu księży świeckich, komisarza diecezjalnego III Zakonu ks. Rydzego i komisarza prowincjonalnego III Zakonu o. Stanisława Stocha. Na zakończenie zjazdu przybył ks.biskup sufragan Franciszek Sonik. Uroczystości rozpoczęły się 10 czerwca procesją klasztorną, która o godzinie 18°° dotarła do kościoła parafialnego na nabożeństwo z nauką wstępną komisarza trzeciego zakonu o.Stanisława Stocha i proboszcza, ks. Mieczysława Froelicha. Dnia 11 czerwca o 6³⁰, 9°° i 10³⁰ były msze św. z kazaniami, a o 15°° referat o.Bonawentury Stalińskiego o organizacji III Zakonu. Po nabożeństwie o godzinie 17°°, procesja z relikwiami wyruszyła do kościoła farnego, gdzie po nabożeństwie czerwcowym i nieszporach, o.Filip Lepiarczyk wygłosił kazanie o regule III Zakonu. W sobotę 12 czerwca sumę o 10³⁰ celebrował dyrektor diecezjalny trzeciego zakonu, ks.dziekan Rydzy. O godzinie 16°° tercjarze wysłuchali referatu o.Filipa na temat III Zakonu wobec Kościoła i duchowieństwa. O 16°° były nieszpory i procesja na powitanie ks. bpa Franciszka Sonika, który przybył do Pilicy na zakończenie zjazdu po wizytacji w parafii Irządze. Przy klasztornej bramie triumfalnej biskupa witał ks. Mieczysław Froelich, o.Jacek Kość, dwudziestu księży i rzesze wiernych. Przy śpiewie pieśni i przy biciu dzwonów pochód ruszył do kościoła klasztornego, gdzie biskupa witał gwardian i chór Echo. Po nawiedzeniu Najświętszego Sakramentu procesja wyruszyła do kościoła farnego przy wtórze pieśni Serdeczna Matko. Po nabożeństwie czerwcowym odprawionym przez ks. Bolesława Stopczyńskiego, proboszcza z Łan Wielkich, ksiądz biskup wygłosił kazanie na cmentarzu kościelnym. Było ono skierowane głównie do braci i sióstr trzeciego zakonu, a nawiązywało do hasła św. Franciszka: Bóg mój i wszystko oraz Pokój i dobro. 168 osób przyjęło wówczas sakrament bierzmowania. W niedzielę 13 czerwca, w uroczystość św. Antoniego, biskup przybył w procesji do kościoła klasztornego i na dziedzińcu odprawił pontyfikalną sumę z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Po Ewangelii odczytanej przez ks.prałata Jana Krzakowskiego biskup wygłosił kazanie do ośmiu tysięcy wiernych. Po kazaniu, biskup udzielił sakramentu bierzmowania 332 osobom.

1938

Przed kościołem za ogrodzeniem siatkowym wśród krzewów i kwiatów ustawiona została w pobliżu wejścia do bramy kościelnej figura Chrystusa Króla, przekazana przez rodzinę Pilarskich z Ogrodzieńca, którą w dniu 30 października poświecił delegat o.prowincjała o.Stanisław Stoch. O.Hipolit Dzielski z upoważnienia władz kościelnych rozpoczął porządki w grobach klasztornych. Na początku maja szczątki 36 zakonników i 62 osób świeckich ze wszystkich grobów zebrane zostały we wspólny grób pod ołtarzem św. Małgorzaty z Kortony a zachowane w dobrym stanie trumny ze szczątkami rodziny fundatorki klasztoru, o.Apolinarego Szlenka i innych osób a także nienaruszone od kilkudziesięciu lat zwłoki br.Piotra Kutty w dniu 9 maja pogrzebał we wspólnym grobie,w ziemi, pod Kaplicą Fundatorską. Przy ścianie ogrodowej pochowany został o.Ptak. Na powierzchni pozostała tylko trumna ostatniego opiekuna klasztoru, Stanisława Floriana Gruszczyńskiego, pogrzebana tutaj w r. 1930. 11-go maja odprawione zostało nabożeństwo za wszystkich spoczywających w grobach zakonnych.

O.Hipolit Dzielski

1939

Do wybuchu wojny prowadzono rekolekcje księży dekanatu pilickiego i wolbromskiego. 4 września o.Staliński i 15 nowicjuszy wyjechali z Pilicy wozem konnym do Stopnicy. 30 września o.Staliński powrócił z pięcioma nowicjuszami. Pozostałych odesłał do domu. Do klasztoru zaczęli napływać ojcowie i bracia z klasztorów skasowanych przez Niemców. Przybyli tu prawie wszyscy zakonnicy z konwentu stopnickiego z resztkami dobytku uratowanego po wysadzeniu przez Niemców kościoła jak i klasztoru. Liczba ojców sięgała dwunastu, a braci ośmiu. Były gwardian pilicki o.Wacław Wawrzyszyn został mianowany komisarzem części odkrojonej prowincji. W dniach 8-10 lipca w Ogólnopolskim Kongresie Tercjarskim na Jasnej Górze wzięła udział większość członków pilickiego III Zakonu.

1941

Od 30 marca do 11 kwietnia kwaterował w klasztorze oddział Wehrmachtu przeznaczony do udziału w kampanii przeciwko ZSRR. Oddział ten został wycofany po wybuchu epidemii tyfusu. We wrześniu siedmiu kleryków ukończyło nowicjat i rozpoczęło naukę w V i VI klasie gimnazjalnej. Egzaminy maturalne zdali przed ekipą profesorów z Zawiercia i rozpoczęli studia filozoficzne.

1942

W klasztorze mieścił się skład opatrunków AK. Były gwardian,o. Jacek Kość, został mianowany definitorem.

1944

5 sierpnia do kopania rowów w Podzamczu zostali zabrani zakonnicy z Pilicy, którzy zostali z tego obowiązku zwolnieni następnego dnia. 8 września partyzanci zarekwirowali konie i wóz, którym o.Gentylis Trybalski wracał z odpustu w Porębie Dzierżnej. Od 8 września w klasztorze przebywało dwunastu ojców i ośmiu braci, którzy po wyzwoleniu wyjechali do zakonów w Brzezinach Włocławku i Koninie. Od połowy października do 10 listopada leczył się w klasztorze ranny partyzant radziecki „Żorz” z AL. 11 listopada, kiedy w Pilicy trwała obława na partyzantów, został on przewieziony przez kleryka Stanisława Żaka do Engliszówki. Od 28 grudnia ranny pod Zawierciem dowódca oddziału partyzanckiego, Jacek Świerkot, ps.”Tatar”, przebywał na leczeniu w klasztorze jako „o.Jacek ze Stopnicy”. O.gwardian Atanazy Matlak zakontraktował w fabryce w Ostrowcu nowe organy w miejsce fisharmonii,ale w wyniku działań wojennych części instrumentu przepadły.

1945

21 czerwca zarząd prowincji mianował o.Feliksa Wójcika gwardianem a o.Grzegorza Kadulę magistrem nowicjatu. W połowie roku o.prowincjał rozesłał większość zakonników z pilickiego klasztoru na nowe placówki. W klasztorze, oprócz gwardiana i magistra nowicjatu, przebywali ojcowie Hipolit Dzielski, Wit Gut, Marek Szumierz oraz bracia Euzebiusz Bogunia - organista i szafarz, Manswelt Pędzik - zakrystian, Aleksy Janocha, Jeremiasz Gardjan i Stefan Filipiec. O.gwardian Feliks Wójcik rozpoczął trwający do roku 1949 remont obiektu a w klasztornym ogrodzie owocowo-warzywnym wybudował cieplarnie na potrzeby kościoła. Zlikwidował szpecącą klasztor przybudówkę z roku 1859. Za kwotę 150 000 zł zamówił nowe organy w Krakowie w firmie „Biernacki" .Firma zbudowała połowę instrumentu z 5-ciu głosami, które wraz z nową obudową zostały poświęcone zostały 23 grudnia. Po wojnie wznowiono w pilickim klasztorze, prowadzone wcześniej od roku 1915 do 1939, dni skupienia dla księży dekanatu pilickiego i wolbromskiego oraz zebrania dekanalne. Przewodniczył im zwykle miejscowy gwardian. 24 grudnia prymas Polski kardynał August Hlond udzielił reformatom pozwolenia na przyjęcie parafii.

1946

W roku tym pracę rekolekcyjną podjęli na nowo ojcowie: Feliks Wójcik, Mieczysław Kierzkowski i Grzegorz Kadula. 10 lutego o.prowincjał Anatol Pytlik otworzył na nowo nowicjat w pilickim klasztorze, który rozpoczęło czterech braci pod kierownictwem o.Kaduli. Odnowiony został fronton kościoła i zabudowania klasztorne. Na Wielkanoc poświęcono drugą połowę organów z czterema głosami. Od 24 lipca do 31 lipca trwały misje będące przygotowaniem do zbliżających się uroczystości rocznicowych. 1 sierpnia 150 harcerek z Warszawy przebywających w pilickim pałacu na obozie zamówiło mszę za powstańców warszawskich. 2 sierpnia, w 200-lecie klasztoru i kościoła mszę pontyfikalną odprawił biskup ordynariusz kielecki Czesław Kaczmarek w obecności piętnastu tysięcy wiernych. W niedzielę po tej uroczystości mszę św. z pilickiego kościoła franciszkanów prowadzoną przez o.Bolesława Smoka transmitowało Polskie Radio. Kapliczka-pomnik wystawiona w roku 1846 z racji 100-letniego Jubileuszu poświęcenia kościoła oo.Reformatów została na 200-letni jubileusz kościoła odnowiona. Jesienią bp Kaczmarek przysłał do Pilicy delegatów, ks.Jana Danielewicza i ks.Piotra Dudźca, którzy po zapoznaniu się na miejscu z sytuacją ustalili zasady rozgraniczenia parafii. Dnia 8 grudnia bp Czesław Kaczmarek erygował parafię Pilica-Biskupice powstała z odłączonych od parafii św. Jana Chrzciciela części wsi Biskupice położonej po tej samej stronie drogi co klasztor oraz Engliszówkę, Dzwonowice, Sierbowice, Szyce i Szypowice. Parafia otrzymała wezwanie Najświętszego Imienia Jezus, patrona św. Stanisława biskupa i męczennika. W dniu 12 grudnia 1946 r. jej wikariuszem z prawami proboszcza został mianowany o.Feliks Wójcik a wikariuszem pomocniczym o.Anioł Sroczyński. 29 grudnia delegat biskupa,dziekan i proboszcz olkuski ks. Andrzej Marchewka odczytał dekret erekcyjny nowej parafii zarówno w kościele farnym jak i klasztornym.

1947

Proboszcz nowej parafii od lutego 1947 r. rozpoczął regularne odprawianie mszy św. w kaplicach św.Izydora w Sierbowicach, św.Rodziny w Dzwonowicach i Matki Bożej Częstochowskiej w Szycach, w których dotychczas msze św. odprawiano tylko w czasie poświęcenia pól. Dnia 26 marca nowicjat rozpoczął pierwszy po wojnie kandydat do kapłaństwa. 17 sierpnia habit zakonny otrzymało siedmiu kleryków. Przed parafią stanął problem budowy nowego kościoła co było życzeniem bpa Czesława Kaczmarka. Każda z wsi chciała mieć nowy kościół u siebie. Ostatecznie świątynię zlokalizowano na wzgórzu między wsiami Dzwonowice i Sierbowice, w miejsce zwanym Górką. Plany nowego kościoła opracował inż. arch. Mieczysław Śliwiński z Krakowa. O.Feliks Wójcik zwrócił się do Urzędu Konserwatorskiego w Krakowie o zgodę na rozebranie ruin kościoła Marków na Zarzeczu w celu pozyskania materiału do budowy. Odpowiedź urzędu była negatywna. W czerwcu rozpoczęto prace budowlane a poświęcenia kamienia węgielnego w dniu 20 lipca dokonał prowincjał Anatol Pytlik. Kazanie do 5000 wiernych wygłosił wówczas o. Stanisław Stoch

1948

Parafia liczyła 2800 wiernych i miała prawo grzebania wiernych na cmentarzu parafialnym w Pilicy. W kwietniu reformaci objęli rekolekcjami całe miasto Grudziądz, a w jednej z parafii prowadzili je ojcowie z Pilicy: Feliks Wójcik i Mieczysław Kierzkowski. W dniu 19 kwietnia przy obydwóch kościołach parafii klasztornej do bractwa różańcowego należało 152 kobiety i 13 mężczyzn a w żywym różańcu było 6 róż złożonych z ojców, 16 z matek, 5 z dziewcząt i 7 z dzieci szkolnych. Do trzeciego zakonu należały 163 osoby, w tym 152 kobiety i 13 mężczyzn. Krucjata Eucharystyczna zrzeszała 45 chłopców i dziewcząt, ministrantów było 22. Bractwo Ustawicznej Drogi Krzyżowej było zorganizowane na wzór różańca, po 14 osób w grupie. Istniało również Stowarzyszenie Czcicieli św. Antoniego Padewskiego. Prowadzono przygotowania do utworzenia Bractwa Trzeźwości. 22 i 23 maja pierwszą wizytację kanoniczną parafii przeprowadził bp Franciszek Sonik. W dniu 10 lipca 1948 r. o.Feliks Wójcik zawiadomił kurię biskupią w Kielcach, że świątynia na Górce jest już gotowa. Od lipca proboszcz i gwardian Feliks Wójcik został mianowany dziekanem dekanatu pilickiego. 8 sierpnia bp ordynariusz Czesław Kaczmarek dokonał poświęcenia kościoła pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego. Wokół nowego kościoła zgromadziło się około dziesięciu tysięcy ludzi. Pierwszą mszę święta odprawił ks.Roman Błaszczykiewicz z Kielc. Kazanie wygłosił prowincjał Anatol Pytlik, a po nim przemówił biskup, podkreślając fakt zbudowania świątyni w ciągu jednego roku. 17 sierpnia nowicjat rozpoczęło 8 kleryków pod kierunkiem o. Grzegorza Kaduli.

1949

Od czerwca do sierpnia 1949 r. urząd gwardiana i proboszcza parafii pełnił o.Walerian Michułka ponieważ o. Feliks został przeniesiony do Warszawy, skąd nadał kierował budową na Górce. Przy kościele na Górce wystawiono plebanię. Dnia 19 sierpnia, po rezygnacji o. Waleriana, gwardianem i proboszczem został o.Tadeusz Czerwień a magistrem nowicjatu został o.dr Cyprian Ochoński. Nowicjat rozpoczęło 13 kandydatów do kapłaństwa. We wrześniu w ramach prób ateizacji społeczeństwa utworzono grupy tzw. księży patriotów.

1950

W klasztorze pilickim wyznaczono administratora państwowego nad gospodarstwem i ogrodem. W sierpniu po rezygnacji o.Tadeusza Czerwienia gwardianem mianowano o.Wenantego Miziniaka a proboszczem o.Joachima Adamskiego. Nowicjat rozpoczęło 14 kleryków.

1951

Od lipca gwardianem był o.Marek Szumierz.

1952

W latach 1949-1952 przyjęto do nowicjatu 53 kandydatów na kleryków. Spośród nich 42 złożyło śluby czasowe a 24 przyjęło świecenia kapłańskie.

1953

W połowie października magistrem nowicjatu został o.Leonard Tatara, który rozpoczął pracę z jedenastoma nowicjuszami. Od września o.Marek Szumierz przejął obowiązki proboszcza, które pełnił równocześnie z obowiązkami gwardiana.

1955

6 marca o.Pytlik zainstalował nowe stacje drogi krzyżowej w kościele a te z kościoła,pochodzące z 1749r. przeniósł na mur na cmentarzu przykościelnym w miejsce dotychczasowych.

1956

W roku tym habit otrzymało szesnastu kandydatów. Spośród nich pięciu złożyło śluby czasowe a trzech przyjęło święcenia kapłańskie. Malowanie kościoła wykonał Józef Nawałka z Krakowa. 4 października poświęcił ja prowincjał Mieczysław Kierzkowski.

1957

W dniu 3 maja rozpoczęła się Wielka Nowenna narodu przed Tysiącleciem Chrztu Polski, która trwała przez dziewięć lat. Franciszkanie piliccy realizowali wielki program duszpasterski, opracowany przez kardynała prymasa Stefana Wyszyńskiego. Od 2 do 4 maja, w ramach Roku Maryjnego, odbyło się triduum z adoracjami Najświętszego Sakramentu przez mężczyzn, kobiety i młodzież. 5 maja, w dzień odnowienia ślubów jasnogórskich narodu, główną uroczystość zorganizowano o godzinie 11⁰⁰ na rynku. Wzięły w niej udział parafie farna i klasztorna. Kapłani wynieśli obraz Matki Boskiej Częstochowskiej do ołtarza polowego na cmentarzu kościelnym. Sumę odprawił ks. proboszcz Bolesław Kastek a kazanie wygłosił o.Anatol Pytlik. Po sumie procesja przeszła do drugiego ołtarza polowego na rynku. Tutaj nastąpiło odnowienie ślubów jasnogórskich. O godzinie 17°° procesja z obrazem ponownie wyruszyła na rynek, odprawiono nabożeństwo majowe, a celebrans błogosławił wiernych obrazem. Podczas procesji dookoła rynku obraz Matki Boskiej niosły wszystkie stany. Dnia 23 sierpnia nowicjat został przeniesiony do Wieliczki. Na prośbę biskupa, zorganizowano w klasztorze pilickim dni skupienia dla niewiast. Z tego powodu prowincjał Mieczysław Kierzkowski zniósł klauzurę w refektarzu i w zachodniej części budynku. W niedzielę przybyły grupy kobiet z dekanatu pilickiego i wolbromskiego. W kaplicy nowicjackiej i refektarzu księża profesorowie z Seminarium Duchownego w Kielcach oraz gwardian wygłaszali konferencje religijne i wykłady. Była także spowiedź, msza św. i obiad z kuchni klasztornej. Ojcowie z pilickiego klasztoru przeprowadzili w tym roku serię 15 rekolekcji.

1958

Spośród 179 osób przyjętych do III Zakonu od roku 1944 w dniu 18 kwietnia żyło 55 braci i sióstr z parafii farnej i 19 z klasztornej.

1959

8 września ojcowie Pytlik i Atanazy Matlak obchodzili 50-lecie kapłaństwa. W budynkach zainstalowano ogrzewanie inhalacyjne, wyremontowano dzwonnicę, zakrystię i kapliczki różańcowe na cmentarzu przykościelnym,

1960

W obiekcie w Dzwono-Sierbowicach otwarto cmentarz grzebalny, wzniesiono salę katechetyczną i budynki gospodarcze.

1961

15 marca zmarł w siedemdziesiątym roku życia gospodarz klasztorny, brat Euzebiusz Bogunia.

1962

W związku z początkiem obrad II soboru watykańskiego, który rozpoczął swe obrady 11 października, w kościele klasztornym trwało czuwanie przez całą dobę w dniach 21/22 listopada. O północy była pasterka maryjna. Ośmioosobowa delegacja zawiozła świecę czuwania na Jasną Górę. Druga świeca paliła się przez całą dobę w świątyni, przed obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej.

1963

Do 28 sierpnia o. Anatol Pytlik pełnił obowiązki gwardiana a proboszczem parafii był o.Dozyteusz Napierała. We wrześniu obydwa urzędy przejął o.Witalis Szczerba, a wikariuszem parafii z zamieszkaniem na Górce został o.Mirosław Truszczyński.

1964

W sierpniu do kościoła na Górce na miejsce o.Mirosława Truszczyńskiego przyszedł o.Damian Kość. Bp Jan Jaroszewicz, by ułatwić pracę duszpasterską dekretem z 13 sierpnia mianował go wikariuszem samodzielnym, z prawem prowadzenia ksiąg metrykalnych i sporządzania aktów prawnych. Proboszcz w Pilicy reprezentował odtąd parafię i filię tylko wobec władz państwowych i kurii biskupiej. Pilica oddzielona od Górki pozostała jedynie parafią przyklasztorną.

1965

Dnia 2 maja na rozpoczęcie ostatniego roku Wielkiej Nowenny, którego hasłem były słowa: Rok wierności Maryi i odrodzenia się kobiety polskiej, odbyło się odnowienie ślubów jasnogórskich, a potem procesja maryjna z ołtarzami, zwana Wielkim apelem Królowej Polski. W dniu 14 listopada wyruszyła na Jasną Górę delegacja parafii klasztornej wraz z o.Witalisem Szczerbą zawożąc Księgę zobowiązań na Tysiąclecie. Delegacja liczyła 70 osób. Dnia 21 listopada odbyło się nabożeństwo soborowe i oddanie się Matce Bożej w niewolę za wolność Kościoła. Powitano delegację, która przywiozła z Częstochowy obraz procesji tysiąclecia ze znakami wiary świętej. Przekazano również akt oddania i obraz Matki Boskiej pierwszej rodzinie w parafii mieszkającej na Owczarni. 13 grudnia o.Anatol Pytlik zmarł w szpitalu, w 74 roku życia, i został pochowany w Krakowie.

1966

W dniu 1 stycznia klasztor rozpoczął obchody roku jubileuszowego Tysiąclecia Chrztu Polski. Dnia 2 marca o.Damian Kość porzucił funkcje kapłańskie i wystąpił z zakonu. W kościele zapanowała pustka, ofiarność spadła całkowicie, dzieci lekceważą uczęszczanie na religię, a także przygotowanie do I Komunii św. Na zastępstwo posłano o.Kazimierza Potoczaka, a wikariuszem samodzielnym został o.Julian Kapałka. Dnia 3 maja, w święto Królowej Polski, trwały uroczystości milenijne na Jasnej Górze i w parafii klasztornej. W południe dzwony biły dłużej niż zwykle. O godzinie 18°° odbyła się Procesja Tysiąclecia do pięciu ołtarzy z krzyżem i figurą Zmartwychwstałego Chrystusa, z obrazem Matki Boskiej, z paschałem, kielichem, liliami i portretem Ojca św.

1967

3 września, w 67 roku życia zmarł ogrodnik, brat Mieczysław Czech. Do końca roku obowiązki gwardiana i proboszcza pełnił o.Józef Galas.

1968

Dnia 17 stycznia 1968 r. przybył nowy gwardian, o.Fidelis Sarwa, który 23 lutego otrzymał nominacje na proboszcza. 16 marca 1968 klasztor został zradiofonizowany i wyposażony w odbiornik TV. 25 września, w 81 roku życia zmarł brat Andrzej Kaczmar, kwestarz, który był pilickim klasztorze od roku 1950.

1969

Od 30 czerwca, po śmierci zakonników, którzy w Pilicy spędzili wiele lat życia, w klasztorze było czterech ojców i dwóch braci. W sierpniu na Górkę powrócił o. Feliks Wójcik, który objął stanowisko samodzielnego wikariusza.

1970

Jesienią nastąpiła likwidacja gospodarstwa klasztornego. O.Feliks Sarwa oddał pole na górkach za klasztorem w dzierżawę rodzinie Wałków a pola pod lasem przejęła rodzina Furgaczów z Dzwonowic. W trakcie remontu ułożono posadzkę marmurową w zakrystii w miejsce tarcic dębowych. W pomieszczeniu tym wymieniono również meble. Do tego roku w zakrystii obok krucyfiksu wisiały obrazy malowane na desce Matki Bożej i św. Jana Ewangelisty. Ścięte zostały lipy przed kościołem a w ich miejsce posadzone świerki.

1972

Od 15 lipca proboszczem i gwardianem klasztoru po o. Fidelisie Sarwie był o.Leszek Dudziński.

1973

Parafia klasztorna żyła zbliżającym się nawiedzeniem obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Przygotowaniem bezpośrednim były misje. 7 października, w dzień nawiedzenia, o godzinie 16³⁰ obraz został przyniesiony z kościoła farnego na ołtarz polowy przed klasztorem gdzie oczekiwało kilka tysięcy ludzi, wielu księży i zakonników oraz bp Jan Gurda z Kielc. Obraz powitał gwardian Leszek Dudziński i przedstawiciele parafii. Po mszy pontyfikalnej obraz przeniesiono do kościoła gdzie trwało całonocne czuwanie. O północy odprawiona została msza św. koncelebrowana z kazaniem o.Henryka Błażkiewicza. W dniu 8 października od 7°° do 12°° odprawiano msze św. Po sumie była, która rozpoczęła się o godzinie 13°° nastąpiło pożegnanie obrazu i odprowadzenie do parafii Strzegowa.

1974

Od 1 stycznia do 31 grudnia, pod hasłem odnowy wewnętrznej i pojednania, obchodzono Rok Święty Jubileuszowy 1975-lecia Zbawienia,  Przygotowaniem do niego było w Pilicy nabożeństwo 40-godzinne.

1976

Rok ten przyniósł jubileusz 750-lecia śmierci św. Franciszka.

1977

26 września, w 84 roku życia, zmarł brat Manswelt Pędzik .

1978

12 lipca gwardianem został o.Salwator Budziński. Od 14 lipca w klasztorze przebywało trzech ojców i tylko jeden brat. W klasztorze wykonano odwodnienie zabudowań, wprawiono 50 nowych okien i drzwi do cel.

1980

Wykonany został remont fasady kościoła.

1981

Od sierpnia tego roku do 5 lipca 1994 r. w klasztorze przebywał tylko jeden brat, którym był Dominik Krakowski - zakrystian i ogrodnik.

1982

18 marca,w 83 roku życia, zmarł o.Marian Markiewicz. Jego ciało spoczęło na cmentarzu w Miechowie.

1983

Od 25 marca 1983 do 22 kwietnia 1984 r. obchodzono Rok Jubileuszowy 1950-lecia Odkupienia. Pamiątką misji jezuickich jest krzyż.

1984

Do 22 kwietnia 1984 r. obchodzono Rok Jubileuszowy 1950-lecia Odkupienia. O.Salwador zamontował nowe stacje w murze cmentarnym. 16 lipca o.gwardian opuścił Pilicę. Tego dnia przybył nowy gwardian i proboszcz - o. Teofil Deja.

1988

19 lipca, w 57 roku życia, zmarł o.Teofil Deja. Został pochowany w Krakowie. Jako gwardian przebudował więźbę dachową i pokrył blachą miedzianą dach kościoła i dzwonnicę. Nowym gwardianem został o.Rajmund Kapteina, który kontynuował remonty. W budynku klasztoru i w kościele założono centralne ogrzewania. Otynkowane zostały cele i i korytarze na piętrze. Wykonane zostały wylewki pod parkiety a na korytarzach ułożono drewniane podłogi. Wykonane zostały nowe betonowe schody na piętro.

1990

Po o. Rajmundzie Kapteinie tymczasowo obowiązki gwardiana pełnili ojcowie: Bazyli Ciesielski do 1 lipca i Przemysław Brzozowski do 6 września. Po kapitule prowincjalnej przybył nowy gwardian, o.Szymon Bienias oraz o.Stefan Wylężek wikary, ekonom, magister junioratu i postulatu. Zastali w Pilicy ojców Anzelma Szteinke, Fidelisa Sarwę i brata Dominika Krakowskiego. W klasztorze otwarto postulat dla kandydatów na braci zakonnych oraz juniorat dla braci po nowicjacie. Dnia 31 lipca bp kielecki Stanisław Szymecki erygował przy kościele na Górce samodzielną parafię. 7 sierpnia gościło w klasztorze około 1000 pielgrzymów będących w drodze na Jasną Górę.12 września tego roku proboszczem został o. Apolinary Żak. Za o. Bieniasa przeprowadzono remont refektarza i chóru, położona została marmurowa posadzka na dolnych korytarzach a w celach parkiety. Wykonano dębowa wykładzinę schodów i remont boazerii. Pod starą biblioteką powstało mieszkanie dla personelu świeckiego. Nowy piętrowy budynek obok przeznaczono na bibliotekę i salą dla młodzieży. Usunięte zostały zniszczone sprzęty. Z ośmiu konfesjonałów pozostały cztery. Usunięte zostały trzy konfesjonały sosnowe i jeden dębowy stojące w dolnych korytarzu przy ścianie kościelnej.

1992

Po reorganizacji sieci diecezjalnej w Polsce przez Ojca św. Jana Pawła II, bullą Totus Tuus Poloniae Populus z 25 marca, klasztor i obydwie parafie weszły w skład diecezji sosnowieckiej. 6 lipca dziesięciu postulantów opuściło Pilicę po wkładzie włożonym w budowę biblioteki. 3 listopada przybyło do klasztoru trzech nowych postulantów.

1993

Dnia 6 lipca na miejsce o.Stefana przybył o.Jakub Mentel, a na miejsce o.Anzelma o.Gerard Miśta. O.Apolinary Żak zmarł 20 grudnia. Po obrzędach żałobnych na Górce 23 grudnia został pochowany w Pilicy. Tymczasowym administratorem został o.Ireneusz Wawryszczuk.

1994

18 czerwca zarząd prowincji mianował o.Ireneusza Wawryszczuka przełożonym i proboszczem parafii w Dzwono-Sierbowicach. 20 września przybyło 5 kandydatów do kapłaństwa i 6 na braci. W kaplicy św. Antoniego ułożono nową posadzkę z marmuru polichromia i boazeria.

1995

W prezbiterium ułożono posadzkę z czarnego marmuru i stopnie przed głównym ołtarzem.

1996

Odnowiona została polichromia w kościele.

1997

Obraz matki Bożej Śnieżnej został odnowiony pod kierunkiem prof. Małgorzaty Schuster-Gawłowskiej z ASP.

2001

13 czerwca br., w uroczystość odpustową ku czci św. Antoniego z Padwy franciszkanie gościli bpa Adama Śmigielskiego. Podczas Mszy św. Odpustowej ksiądz biskup poświęcił nowe witraże umieszczone w oknach kościoła franciszkańskiego. W mszy uczestniczyli licznie zgromadzeni duchowni, goście, dobrodzieje i sympatycy kościoła i klasztoru franciszkańskiego. Wśród witraży w nawie są wyobrażenia św.Edyty Stein, św.s.Faustyny, błogosławionego o.Pio, bł.Jana Duns Szkota a nad chórem św. Antoniego i św. Cecylii. Swoje odzwierciedlenie w witrażach znalazł również herb franciszkański oraz obraz upamiętniający wydarzenie z 16 października 2000 r., kiedy to Ojciec Święty w czasie Pielgrzymki Rodzin pobłogosławił obraz Matki Bożej Śnieżnej. Autorem witraży jest Krzysztof Gryksa. Prace nad ich stworzeniem trwały 8 miesięcy. Trwają prace renowacyjne i malarskie zewnętrznej elewacji kościoła.

2002

Z urzędu proboszcza w parafii pw. Najświętszego Imienia Jezus odszedł o.Szymon Bienias OFM a na jego miejsce przybył o. Wacław Michalczyk.

18 sierpnia w Kalwarii Zebrzydowskiej Ojciec Święty Jan Paweł II pobłogosławił korony do obrazu Matki Bożej Śnieżnej. O.Eliasz Hetmański, znalazł się w gronie trzech szczęśliwców, którzy doznali tej szczególnej łaski bycia blisko Ojca Świętego dokonującego historycznego aktu poświęcenia diademów.

W niedzielę 6 października,już po raz czwarty na dorocznej pielgrzymce do sanktuarium Matki Bożej Śnieżnej w pilickim klasztorze Ojców Franciszkanów spotkały się członkinie Kół Gospodyń Wiejskich z Powiatu Zawierciańskiego. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył o.Eliasz Hetmański - gwardian i proboszcz parafii z Dzwono-Sierbowic. Na uroczystość przybył także ks.Mirosław Sikora, opiekun kół zawierciańskich, proboszcz z Marciszowa. Po uroczystej Mszy św. w przyklasztornym Domu Pielgrzyma odbyło się spotkanie, w czasie którego panie gospodynie prezentowały swoje przyśpiewki i wiersze, a także swój kunszt kulinarny.

2003

Biskup Adam Śmigielski dekretem z dnia 1 stycznia ogłasza pilicki kościół franciszkanów Sanktuarium M Bożej Śnieżnej - Opiekunki Rodzin. W niedzielę Trójcy Przenajświętszej, 15 czerwca, w czasie Mszy św. sprawowanej na pilickim rynku nastąpił akt koronacji obrazu obrazu Matki Bożej Śnieżnej - Opiekunki Rodzin. Należytej rangi świętemu zgromadzeniu nadali biskupi sosnowieccy - bp Adam Śmigielski oraz bp Piotr Skucha. Obok nich stanęli przedstawiciele Kurii diecezjalnej, kapłani z dekanatu i okolicy, księża rodacy, bracia cystersi, kapłani zakonni i siostry zakonne, przełożeni zakonnych domów, współbracia z Włoch, Niemiec, Ziemi Świętej oraz z Ukrainy, władze samorządowe miasta i gminy, powiatu, województwa, służba zdrowia, policja, straż, dzieci pierwszokomunijne, poczty sztandarowe, orkiestry dęte i chóry parafialne, grupy pielgrzymów z całej Polski.

2004

W niedzielę 20 czerwca, w uroczystości w rocznicę koronacji obrazu Matki Bożej Śnieżnej, wzięli udział przedstawiciele kurii diecezjalnej, kapłani z dekanatu i okolicy, księża rodacy, bracia cystersi, kapłani zakonni i siostry zakonne, przełożeni zakonnych domów, współbracia z zagranicy, władze samorządowe miasta i gminy, powiatu, województwa, służba zdrowia, policja, straż, dzieci pierwszokomunijne, poczty sztandarowe, orkiestry dęte i chóry parafialne. Nie zabrakło też grup pielgrzymkowych.

2005

4 kwietnia, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, klasztor gościł Radio Maryja i Telewizję Trwam.18 czerwca odbyły się uroczystości w drugą rocznicę koronacji obrazu Matki Bożej Śnieżnej. Uroczystość rocznicowa odbywała się w nowo powstałym maryjnym ogrodzie różańcowym. Prace nad jego realizacją rozpoczęły się 5 kwietnia, nazajutrz po wizycie w naszym sanktuarium Radia Maryja i Telewizji Trwam. W centrum ogrodu kwiatowego stanął ołtarz, a wzdłuż ścieżek różańcowe kapliczki. Kompozycje uzupełniają figury Matki Najświętszej oraz św. Franciszka z Asyżu. Uroczystości rocznicowej przewodniczył ordynariusz sosnowiecki bp Adam Śmigielski. Wśród gości znaleźli się o.powincjał, ojcowie definitorzy, władze samorządowe, kapłani, przedstawicieli zgromadzeń zakonnych, współbracia, klerycy i nowicjusze, autorzy projektu ogrodu maryjnego oraz pomnika Jana Pawła II, wykonawcy dzieła i parafianie. Na dziedzińcu klasztornym ksiądz biskup poświęcił pomnik Ojca Świętego Jana Pawła II. Oprawę artystyczna tworzyły Młodzieżowa Orkiestra z Dzwono-Sierbowic oraz chór parafialny „Cecylia” z Bełku. Autorem pomnika Jana Pawła II jest prof. Stefan Dousa. Ogród Różańcowy został zaprojektowany przez prof.Annę Mitkowską i mgr Katarzynę Hodor z Politechniki Krakowskiej.

 

 

 

2007

17 czerwca, w 4. rocznicę koronacji obrazu Matki Bożej Śnieżnej, ordynariusz sosnowiecki bp Adam Śmigielski dokonał uroczystego aktu poświęcenia pierwszej w Polsce figury św. Kingi jako patronki samorządowców. Figura Świętej wzniesiona została w pilickim maryjnym ogrodzie różańcowym. Arcybiskup przemyski Józef Michalik, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, przychylając się do próśb władz cywilnych, by ogłosić św. Kingę patronką tych, którzy w Polsce z mandatu narodu pełnią publiczne urzędy jako samorządowcy w 2006 r. zwrócił się do Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów o zatwierdzenie wyboru i aprobatę. Kongregacja przychyliła się do próśb i zatwierdziła św. Kingę jako patronkę samorządowców w Polsce. Od 21 do 26 października trwały misje ewangelizacyjne intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa prowadzone przez sercanina ks.Macieja Moskwę

2008

Sanktuarium matki Bożej Śnieżnej -Opiekunki Rodzin zostało włączone do Międzynarodowego Szlaku Maryjnego biegnącego z Mariazell do Częstochowy.

Brat KLEMENS CZECHOWICZ

ur. ok. 1708 w Zakliczyn n. Dunajcem Syn Antoniego i Reginy. Na chrzcie otrzymał imię Maciej. Do małopolskiej prowincji reformatów wstąpił 23 XII 1727 w Wieliczce i tam rozpoczął nowicjat, który z nieznanych powodów przerwał 30 IV 1728 i opuścił zakon. Ponownie do nowicjatu w Wieliczce został przyjęty 23 VII 1729, składając 23 VII 1730 profesję zakonną. Konstruował zegary wieżowe i szafkowe. Przebywał:

(1731-37) w Krakowie,

(1737-38) w Sandomierzu,

(1738-39) w Krakowie,

(1739—40) w Bieczu,

(1740-44) w Zakliczynie, gdzie w 1741 r. skonstruował zegar na dachu klasztornym.

(1744-45) w Bieczu gdzie we współpracy z innym zegarmistrzem zakonnym,bratem Joachimem Gutowiczem skonstruował zegar na wieży klasztornej datowany na rok 1743 i zegar szafkowy przeznaczony do refektarza.

(1745-46) w Chełmie, na rok 1745 datowany jest zegar wieżowy w Pińczowie z napisem „1745 labore fratris Clementis Czech" zbudowany we współpracy z bratem Joachimem Gutowiczem.

(1746-47) w Rzeszowie,

(1747—48) w Krakowie,

(1748-49) w Pilicy gdzie wspólnie z bratem Joachimem Gutowiczem prawdopodobnie wykonał zegar dla klasztoru.

(1749-51) w Stopnicy. Na rok 1750 datowany jest zegar szafkowy znajdujący się w chórze zakonnym w Kętach, który miał stworzyć we współpracy z bratem Joachimem Gutowiczem. Od 1751r. przebywał w Kętach gdzie zmarł 12 I 1752 r.

Brat JOACHIM GUTOWICZ (Gutowski)

Ochrzczony został 22 IV 1721w Żabnie (pow. tarnowski), Syn Franciszka i Jadwigi. Na chrzcie otrzymał imię Wojciech. Do małopolskiej prowincji reformatów wstąpił 13 lub 20 III 1742 w Wieliczce, gdzie odbył nowicjat i po roku złożył śluby zakonne. Według Annales Promndae wykonał zegary dla wielu klasztorów w prowincji. Współpracował z zegarmistrzem bratem Klemensem Czechowiczem mieszkając w klasztorach:

(1743-44) w Zakliczynie n. Dunajcem,

(1744-45) w Bieczu,

(1745-46) w Chełmie,

(1746-47) w Rzeszowie,

(1747-48) w Krakowie,

(1748-9) w Pilicy,

(1749-51) w Stopnicy

Później już samodzielnie działał w:

(1751-54) w Stopnicy,

(1754-55) w Solcu n. Wisłą,

(1755-57) w Kazimierzu Dolnym,

(1757-61) w Stopnicy,

(1761-66) w Kazimierz Dolnym,

Jego dziełem jest zegar szafkowy w dolnym korytarzu w tym ostatnim klasztorze z datą 1763, ozdobiony obrazem Zwiastowania. Zmarł 21 I 1767 w Lublinie.

Brat GERARD KONWENTOWICZ

Ur. ok. 1722 w Zakliczynie. Syn mieszczan zakliczyńskich Jana i Katarzyny. Na chrzcie otrzymał imię Marcin. Mając 34 lata i nauczywszy się przedtem zawodu zegarmistrza, wstąpił do małopolskiej prowincji reformatów. Do zakonu został przyjęty 18 IX 1751 w Krakowie, a nowicjat rozpoczął 24 IX 1751 w Wieliczce. Tam po rocznej próbie złożył śluby zakonne. Później zamieszkał w klasztorach:

(1753--54) w Stopnicy ,

(1754-59) w Pilicy ,

(1759-62) w Kętach ,

(1762-64) w Gliwicach,

(1764-65) na Górze Świętej Anny,

(1765-67) w Pilicy,

(1767-69) w Wieliczce,

(1769-70) w Bieczu,

(1770-71) w Solcu n. Wisłą,

(1771-1774) w Pińczowie,

(1774-79) w Przemyślu,

(1779-81) w Zamościu.

Od roku 1781 przebywał w klasztorze w Solcu gdzie zmarł 31 VIII 1808. W klasztorach, w których przebywał zajmował się konstruowaniem nowych zegarów jak również naprawianiem starych, także dla szczególnych dobrodziejów klasztoru. Współpracował z innym zegarmistrzem, br. Konradem Kowalskim. Wykazywał się dużymi zdolnościami i umiejętnościami oraz pracowitością. w Solcu nad Wisłą.

Brat KONRAD KOWALSKI

Ur. ok. 1742 w Starej Częstochowie. Syn Jakuba i Barbary. Na chrzcie otrzymał imię Paweł. Mając 22 lata i nauczywszy się przedtem zawodu, wstąpił do małopolskiej prowincji reformatów. Nowicjat rozpoczął 17 XII 1764 w Wieliczce i tam 17 XII 1765 r. złożył śluby zakonne. Później przebywał:

(1766-67) w Pilicy,

(1767—69) w Wieliczce ,

(1769-70) w Bieczu,

(1770-71) w Solcu n. Wisłą,

(1771-1774) w Pińczowie,

(1774-79) w Przemyślu,

(1780—81) w Zamościu,

(1781-82) w Solcu n. Wisłą,

(1782—83) w Sandomierzu,

(1783-84) w Stopnicy,

(1784-85) w Pińczowie,

(1785-87) w Lublinie,

(1787-89) w Kazimierzu Dolnym,

(1789-90) w Sandomierzu,

(1790-94) w Kazimierzu Dolnym,

(1796-1803) w Stopnicy,

Od 1804 roku w Sandomierzu gdzie zmarł 8 listopada tego roku.

Poza pełnieniem różnych funkcji w klasztorach, w których mieszkał wykonywał zegary na potrzeby prowincji i dla szczególnych dobrodziejów. Zajmował się również naprawianiem starych zegarów. Wielokrotnie mieszkał w jednym klasztorze wspólnie z zegarmistrzem i znawcą starych zegarów bratem Gerardem Konwentowiczem.

Brat TEODOR LEDERER (Leder)

Ur. 24 X 1752 w Hirschau (Bawaria). Syn Marii Anny i murarza Wawrzyńca. Na chrzcie otrzymał imię Jan Michał,. Do małopolskiej prowincji reformatów wstąpił w wieku 30 lat, w Stopnicy, z wyuczonym już zawodem i praktyką jako budowniczy, mistrz murarski. Tam 5 IX 1782 rozpoczął nowicjat, składając 5 IX 1783 profesję zakonną.

Bezpośrednio po ukończeniu nowicjatu został przeniesiony do Pińczowa (1783-85), a później mieszkał głównie w klasztorach prowincji małopolskiej na Śląsku: w Gliwicach (1786-87; 1788-89; 1790-94) i na Górze Świętej Anny (1787-88; 1789-90; 1794-96). W1796 został ponownie przeniesiony do Stopnicy (1796-99), a potem kolejno do Solca n. Wl-słą (1799-1800) I Kazimierza Dolnego (1800-01). Kiedy w 1801 z powodów politycznych utworzono z trzech klasztorów prowincji (Gliwice, Góra Świętej Anny i Pilica) zależny od niej komisariat Matki Bożej Anielskiej, a w 1805 erygowano z nich kustodię pw. Sw. Krzyża, przystał do nowej jednostki zakonnej. Niekompletne tabule odnotowują jego pobyt najpierw w Gliwicach (1801-02), a później w Pilicy (1802-04). Ostatnim miejscem jego zamieszkania był klasztor w Gliwicach, gdzie zmarł (1811). Poza pełnieniem różnych funkcji w klasztorach, w których przebywał, pracował również w swoim zawodzie, wykonując wszelkiego rodzaju naprawy i remonty budynków klasztornych. zm. 27 IX 1811 Gliwice.

Brat MARTYNIAN WOLSKI

Ur. ok. 1703 w Stopnicy. Syn Wojciecha i Marianny. Na chrzcie otrzymał imię Sebastian. Do reformatów prowincji, małopolskiej wstąpił l VII 1726 w Stopnicy. Nowicjat odbył w Wieliczce, składając I VII 1727 śluby zakonne. Wykonywał różne prace stolarskie i snycerskie dla klasztorów i dla kościołów prowincji, współpracując z innymi braćmi, snycerzami i malarzami. Przebywał:

(1727-29) w Zakliczynie,

(1729-30) w Krakowie,

(1730-31) w Wieliczce,

(1731-32) w Kazimierzu Dolnym,

(1732-39) w Rawie Ruskiej, gdzie razem z innymi braćmi: najpierw Beniaminem Grońskim, snycerzem (1732-33), a później Maksymem Ptaszkowskim, malarzem, pracował przy wyposażaniu wnętrza tamtejszego kościoła klasztornego konsekrowanego w roku 1739.

(1739-4l) w Sądowej Wiszni gdzie wspólnie z tymi samymi braćmi oraz br. Hieronimem Pociszewskim, malarzem, brał udział w pracach przy wystroju wnętrza kościoła.

(1741-42) w Przemyślu,

(1742-43) przebywał w Stopnicy gdzie jego dziełem był m.in. ołtarz w korytarzu obok zakrystii (1742).

(1743-45) w Pińczowie,

(1745-47) w Krakowie,

(1747-48) w Wieliczce,

(1749-54) w klasztorze w Pilicy gdzie w 1753 wykonał m.in. obramienie do obrazu Matki Bożej Śnieżnej w bocznym ołtarzu.

(1754-58) w Stopnicy,

(1758-60) w Bieczu,

(1760-73) w Stopnicy gdzie w 1764 roku wykonał niezachowane pełne wyposażenie zakrystii. Tam zmarł l IX 1773. Według ich opinii uchodził za przedsiębiorczego i pomysłowego w swoim rzemiośle.