gen.Wacław Piekarski

Urodził się 5 czerwca 1893r. w Pilicy. Po ukończeniu gimnazjum studiował filozofię i nauki społeczne na uniwersytecie w Genewie. Był członkiem „Zarzewia”, Drużyn Strzeleckich i Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii rosyjskiej, gdzie ukończył oficerską szkołę piechoty. Przydzielony do korpusu ekspedycyjnego walczył w Grecji, skąd przez Włochy dotarł do Francji,do armii gen.Hallera. Od XII 1917 do IV 1919 był dowódcą kompanii a następnie w stopniu majora dowodzi batalionem w 1 pułku strzelców polskich. W kwietniu 1919r. z armią Gen. Hallera powrócił do Polski. Od kwietnia 1919 do listopada 1921 był zastępcą dowódcy 1 psp ,który we wrześniu 1919 przemianowany został na 43 pułk strzelców kresowych. Od 27 IX 1919 był dowódcą tej jednostki. Wraz z pułkiem w składzie 13 DP uczestniczył wojny polsko-rosyjskiej w latach 1919-1920. 13 DP w maju, czerwcu i lipcu 1919 walczyła z wojskami Ukraińskiej Republiki Ludowej w rejonie Włodzimierz Wołyński, Kowel, Łuck. Od sierpnia walczyła przeciwko Armii Czerwonej o Równe, Zwiahel i Ostróg a od kwietnia 1920 roku uczestniczyła w ofensywie na Kijów, zdobyła Ostropol i Koziatyn. Na przełomie maja i czerwca 1920 roku broniła pozycji pod Koziatynem przed atakami Armii Konnej Budionnego. W lipcowym i sierpniowym odwrocie armii polskiej powstrzymywała wojska Budionnego w marszu na Lwów walcząc m.in. pod Brodami i udaremniła zdobycie miasta przez Rosjan. We wrześniu dywizja ścigała Budionnego pod Zamościem, Komarowem, Tyszowcami, a potem w ofensywie na Wołyniu do Łucka. Do końca walk dywizja działała w rejonie Zwiahla. Zweryfikowany został w stopniu ppłk piechoty służby stałej z starszeństwem od 1 czerwca 1919 i do 18 X 1920 dowodził 43 pp. W okresie IX 1921 – X 1922 zastępcą komendanta zalążka przyszłego Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od listopada 1922 rozpoczął studia we francuskiej École Supérieure de Guerre [ Wyższej Szkole Wojennej ] oraz w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu,które ukończył w roku 1924. W styczniu 1925 został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko szefa Wydziału II z równoczesnym przyznaniem tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego.Od stycznia 1925 do września 1926 był szefem Wydziału Ewidencyjnego Oddziału II Sztabu Generalnego. Od października 1926 do kwietnia 1927 był I oficerem sztabu Inspektoratu armii Nr 1. W czerwcu 1927 został dowódcą 54 pp i pełnił tę funkcje do września 1931r. 1 stycznia 1928 został awansowany do stopnia pułkownika. Od czerwca 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i we wrześniu objął dowództwo Brygady KOP „Podole” w Czortkowie. Stanowisko to piastował do października 1935r. kiedy to został dowódcą piechoty dywizyjnej 11 DP w Stanisławowie. Od sierpnia 1936r. do października 1938r. dowodził 29 DP w Grodnie. W okresie październik 1938-sierpień 1939 był szefem departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. 19 marca 1939 został mianowany generałem brygady. W sierpniu 1939 objął dowództwo 41 DP, która weszła w skład GO "Wyszków" w Armii "Modlin". 4 września koncentrowała się w rejonie Różana z zadaniem obrony linii Narwi na północ i południe od Różana. 5 września toczyła ciężkie walki z wojskami niemieckiego Korpusu "Wodrig" z 3 Armii. Podejmowane kilkakrotne próby opanowania przez Niemców miasta oraz sforsowania Narwi zostały odparte. Sprzeczne rozkazy Naczelnego Dowództwa spowodowały chaos w dowodzeniu i w konsekwencji odwrót znad Narwi do nowego miejsca koncentracji na północ od Wyszkowa. Tego samego dnia dywizja została przekazana do SGO "Narew" i przeznaczona do ponownego zajęcia Różana. Próba odzyskania utraconych pozycji zakończyła się jej rozbiciem z 6 na 7 września. Wycofująca się 41 Dywizja wzięła za Niemców 33 DP skierowana nocnym marszem w rejon Różana i doszło do nocnego boju polskich jednostek, który zakończył się utratą 2 batalionów piechoty i jednego dywizjonu artylerii lekkiej przez 41 DP oraz kompletnym przemieszaniem się oddziałów obu dywizji. Zdezorganizowane oddziały zostały wycofane na południe na przeprawy na rzece Bug w rejonie Broku. Gen.Piekarski otrzymał rozkaz ponownie podporządkowujący go GO "Wyszków". 7 września dywizja znajdowała się w pełnym odwrocie na Wyszków. 8 września przydzielono ją do Armii "Modlin". 10 września pod Stoczkiem Węgrowskim została rozbita przez Dywizję Pancerną "Kempf".14 września resztki dywizji zbierały się koło Chełma i weszły w skład Frontu Północnego gen. Stefana Dąb-Biernackiego.19 września dywizja biła się z niemiecką 3 Dywizją Pancerną w rejonie Włodawy a potem pod Aleksandrowem i Tereszpolem. 26 września znajdując się pomiędzy oddziałami niemieckimi i rosyjskimi złożyła broń. Generał Piekarski dostał się do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w oflagach. Po uwolnieniu z niewoli 29 kwietnia 1945 wyjechał do Francji i tam osiedlił się. Był Dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val. Zmarł 14 II 1979 w m. Creteil k. Paryża. Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta, oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.