Akademicy krakowscy

Perypetie związane z uzyskaniem dostępu do wiszącego w Collegium Maius portretu Stanisława Warszyckiego skłoniły mnie do poszukiwania związków Pilicy z  Uniwersytetem Jagiellońskim. Nie ukrywam,że jestem zaskoczony ilością postaci ,które wyłoniły się przy tych poszukiwaniach. Najwyraźniej nie przypadkowo  herb Akademii pojawił się na ścianie pilickiej kolegiaty.

Podpis matki Elżbiety, Jadwigi z Melsztyna, widnieje obok królewskiego podpisu na akcie erekcyjnym Akademii Krakowskiej. Jadwiga figuruje na liście pierwszych dobroczyńców uniwersytetu wymienionych w Album Studiosorum, a wspomniana tam anonimowa pani Elżbieta może być identyczna z przyszłą królową. Elżbieta uprosiła Jagiełłę aby podarował UJ dwa domy w Krakowie co król, zaraz po ślubie a przed koronacją, uczynił nabywając dwa domy za trzysta grzywien.

...na usilne prośby najjaśniejszej księżniczki Elżbiety, królowej polskiej , opiekunki wszechnicy krakowskiej...

Prawdopodobnie miał to być rodzaj pobożnej ofiary nie wynikający z chęci zostania mecenasem nauki chociaż informacja zawarta przez Biernata z Lublina w autobiograficznej notatce mówi o wielości ksiąg znajdujących się na zamku w Pilczy. Na wszelki wypadek nie należy więc królowej odmawiać aspiracji naukowych zwłaszcza,że w paszkwilu napisanym przez sekretarza królewskiego Ciołka doszukiwano się ukrytych informacji o posiadaniu przez Elżbietę dużej wiedzy z dziedziny eksploatacji kopalin. Królowa uposażyła kolegium mansjonarzy w kościele parafialnym w Pilicy nadając rektorowi uniwersytetu prawo obsadzania tych beneficjów, a tym samym umożliwiając uczelni wynagradzanie swych pracowników dochodami kościoła. Później wypierano jej postać z historii uniwersytetu jednak w kazaniu wygłoszonym w 1460 r. wspomniano wśród dobroczyńców uczelni a wśród nich królową Elżbietę.

Jadwiga z Pilczy na liście dobroczyńców Akademii

Elżbieta  z Pilczy (?) na liście dobroczyńców Akademii

Herb  Akademii na ścianie pilickiego kościoła pw. św.Jana Chrzciciela i św.Jana Ewangelisty

Dysputa z doktorami

Oprócz krakowskich akademików, którzy doczekali się odrębnych tematów na stronie, takich jak:

• Mikołaj z Pilczy. Profesor teologii. Rektor Akademii.

• Jan z Pilicy. dziekan wydziału teologicznego,profesor teologii, dwukrotny rektor Akademii.

• Jakub Najmanowicz.16-krotny rektor Akademii

• Sylwester Konces Rotkiewicz. Profesor Akademii

przez pilicką historię przewinęło się kilkanaście postaci akademików krakowskich,które warto uchronić od zapomnienia:

ks. Mikołaj z Kozłowa

Po roku 1409 Elżbieta z Pilczy, wzorując się na kościele katedralnym w Krakowie,  uposażyła przy kościele pilickim kolegium pięciu kapelanów. Prawo obsadzania tego beneficjum należało do rektora Uniwersytetu Krakowskiego. W  zachowanych  dokumentach w roku pojawia się postać Mikołaja z Kozłowa. To pierwsza z wybitnych postaci krakowskiego środowiska akademickiego, która związana była z Pilicą. Doktor teologii, profesor Akademii Krakowskiej  Mikołaj Kozłowski herbu Lis [w dokumentach figuruje również jako Mikołaj z Kozłowa, Trzonowa i Januszowic] był synem Mściwoja z Kozłowa. W dokumentach pojawia się po raz pierwszy w roku 1396 kiedy to udowadnia poprzez świadków, że wieś  Januszowice położona jest w ziemi krakowskiej. W roku 1398 był bakałarzem. Studiował w Pradze gdzie w roku 1402,za dziekanatu Jana Husa, uzyskał tytuł magister artium. W roku 1404 pojawił się w Krakowie podejmując studia teologiczne.  Z tego okresu zachowało się wiele innych dokumentów sądowych dotyczących zawiłych spraw majątkowych pomiędzy Mikołajem, jego ojcem i rodzeństwem. Dzięki nim wiemy,że w roku 1407 był plebanem w Bejscach a od roku 1411 plebanem w Zagości. W roku 1410 uzyskał tytuł magister artium Uniwersytetu Krakowskiego. W latach 1410 – 1411 był  rektorem Uniwersytetu Krakowskiego. Bakałarzem biblijnym został w roku 1412. w latach 1414 - 1420 był wicekanclerzem Uniwersytetu Krakowskiego. W 1419 roku  Piotr z Kozłowa wyznacza Mikołajowi 40 grzywien na wsi Januszowice i ustanawia go opiekunem swoich dzieci w wypadku swojej śmierci na jakiejś wyprawie. Z dokumentu tego wiadomo,że Mikołaj był w tym czasie rektorem kościoła w Pilczy.   Około roku 1420 został sentencjariuszem.  W latach 1422-1423  był kanonikiem poznańskim. W roku 1425 otrzymał doktorat teologii. W roku 1427 był profesorem teologii i kanonikiem kolegiaty świętego Floriana na Kleparzu.

Od 19 marca 1431 miała miejsce w Krakowie sławna wówczas dysputa prowadzona w obecności Jagiełły, w której ze strony husytów udział wzięli Prokop Hoły, Piotr Anglik Biedrzych i Wilhelm Kostka a ze strony akademików Stanisław ze Skarbimierza, Jędrzej z Kokorzyna, Franciszek z Brzegu Krejszwicz , Jan Elgot, Benedykt Kesse z Krakowa, Jakub z Paradyża, Eliasz z Wąwelnicy i Mikołaj z Kozłowa. Kiedy w dyskusji nie udało się przekonać husytów do zmiany poglądów nakazano im opuścić miasto. Wydarzenie to przedstawia pokazany obok obraz "Dysputa z dokotorami".

W latach 1433-4 będąc kanonikiem kolegiaty świętego Floriana na Kleparzu i plebanem w Zagości bezprawnie okupuje kanonię w katedrze krakowskiej, którą uzyskał z rąk bpa Zbigniewa wbrew stanowisku Akademii Krakowskiej. Papież poleca jednak odebrać mu kanonię.  Biskup mianuje go swym posłem i pełnomocnikiem na sobór bazylejski, w którego pracach uczestniczyli również biskup poznański Stanisław Ciołek, sekretarz królewski Jan Lutek z Brzezia, proboszcz krakowski Mikołaj Lasocki oraz profesorowie Dersław z  Borzymowa i Stanisław z Sobniowa. 31 lipca 1434 roku Mikołaj z Kozłowa swoje wystąpienie na soborze, na egzekwiach za duszę króla Władysława Jagiełły,   poświęcił pochwale panowania władcy i jego zasług dla szerzenia chrześcijaństwa głosząc, że …schizmatyków wielu w rozległych swoich dzierżawach litewsko-ruskich  przywiódł Jagiełło do prawdziwego, jakie sam wyznawał chrześcijaństwa, t.j. obrządku rzymskokatolickiego... W latach 1440/41 Mikołaj z Kozłowa był dziekanem teologii. W roku 1442-1443  był prepozytem skalbmierskiemu i kanonikiem św. Floriana. Zmarł 6 XI  1443 roku.

 Ks. Kazimierz Chochmański. 

Doktor filozofii. Pochodził z diecezji krakowskiej. Wyświęcony na księdza w 1712 r. W 1733 r. był kanonikiem kustoszem kolegiaty pilickiej. Był również prepozytem jędrzejowskim. W Krakowie albo w Kielcach zetknął się z biskupem kamienieckim W.H.Sierakowskim, który w 1741 r. powołał do swego otoczenia. Ze względu na dużą odległość do Pilicy 30 III 1741 r. zrezygnował z kustodii pilickiej. W 1742 r. został mianowany notariuszem i pisarzem sądu biskupiego w diecezji przemyskiej. 21 I 1744 r. król nadaje mu probostwo w Dembowcu, a w kwietniu zostaje kanonikiem kolegiaty brzozowskiej. Był pomocnikiem w przeprowadzaniu wizytacji,powiernikiem, notariuszem i pisarzem sądu biskupiego.1 III 1748 r. otrzymawszy Krzywczę jako beneficjum proboszczowskie, zrezygnował z parafii w Dembowcu. W dwa lata później stał się kanonikiem przemyskim. Będąc proboszczem w Krzywczy zaledwie kilka tygodni w roku był obecny na swoim stanowisku. Jego obowiązki duszpasterskie pełnił zatrudniony przez niego wikary. Umarł bez testamentu 18 III 1754 r., nie pozostawił żadnego majątku. Ks. Kazimierz Chochmański nie był człowiekiem goniącym za zyskami i majątkiem, nie starał się o nowe beneficja, a otrzymawszy nowe rezygnował ze starych. Musiał również odznaczać się dużą pobożnością, skoro był prawdopodobnie spowiednikiem bpa Sierakowskiego. Brał udział w pierwszych wizytacjach biskupich oraz pomagał przy ich realizacji.

ks. Kazimierz Dobrakowski

Doktor obojga praw.* Kanonik,oficjał i scholastyk pilecki. W roku 1695 został proboszczem w Wojkowicach gdzie w 1697r. był fundatorem Arcybractwa Różańca św. Na wprowadzenie uzyskał zezwolenie o.Tomasza Modrzewskiego,doktora św. teologii. 16 grudnia 1701r. będąc prepozytem w Wojkowicach zapisał na uposażenie kaplicy Pana Jezusa Ukrzyżowanego 4.000 florenów na majątku w Wojkowicach Kościelnych fundując kanonię zwaną szpitalną p.w. św. Józefa. Zapis potwierdził ks. Kazimierz Lubiński biskup sufragan i oficjał krakowski. Kaplicę zwano wówczas Dobracoviana lub Dobrakowską. 5 czerwca 1704 r. gdy liczący sobie 72 lata ks.Leśniowicz zniedołężniał, ks.Dobrakowski wyrobił sobie koadjutorję przy nim. W tym okresie zrezygnował z parafii wojkowickiej. W 1710 sprawił puszkę w Wojkowicach. W 1711 r. został prepozytem pilickim. W Szańcu powstał nowy ołtarz główny. W latach 1722 -1723 prowadził  restaurację kościoła . Miał wielkie problemy ze zdobyciem funduszy na prace przeprowadzane w kościele i ostatecznie mimo podejmowanych starań nie udało mu się zdobyć potrzebnych funduszy. Zwracał się w tym czasie wielokrotnie do hetmana Ludwika Pocieja i jego małżonki Emerencjanny z Warszyckich jako kolatorów o fundusze z dóbr Przychody i Kleszczowa potrzebne na remonty. Dziedzic obiecywał oddać zaległą od 1715 r. dzierżawę, a na przyszłość postanowił co roku uiszczać na rzecz kościoła 1.700 zł. Ks. Wiśniewski zanotował o ks.Dobrakowskim:

rodak miejscowy...księży Dobrakowskich z Pilicy było kilku... O nim zanotowano „pius, devotus, exemplaris, decorem Domus Dei intime diligens de salute animae sue et consanguineorum affiniumque suorum solicitus i t.d.

Był proboszczem w Szańcu w r.1708 r. Jego ojciec, Stanisław, w 1713 roku odzyskał wzrok przed cudownym obrazem N. M. P. Bolesnej w Młodzawach. Zmarł w 1736 r. i został pochowany w pilickiej kaplicy Pana Jezusa Ukrzyżowanego. W rodzinie Dobrakowskich księżmi byli w tym czasie Józef,Piotr i Wojciech.

ks.Wojciech Falibowski.

Doktor obojga praw. Dziekan kolegiaty pilickiej, proboszcz mrzygłodzki, kazimierski i Cudzynowic od 1658r. Proboszcz siewierski. W 1662r. był przy konsekracji ołtarzy w nowym kościele mrzygłodzkim ufundowanym przez Stanisława Warszyckiego. W kościele tym unormował nabożeństwa przerwane w wyniku Potopu.

ks.Józef a Gorzeń Gorzeński.

Doktor obojga praw. Kanclerz katedralny krakowski . Kanonik krakowski. W 1744 r. był proboszczem sędziszowskim.W r. 1750 proboszcz i oficjał szaniecki. W 1756 odnowił i odmalował szaniecki kościół i dał nowy dach w miejsce spalonego od pioruna. Zostawił fundusz na wystawienie chóru i organu co zrealizował jego następca w 1801 r. Prepozyt i oficjał pilicki [ wymieniany w latach 1759 i1771]. Po sporach finansowych toczonych przez ks.Dobrakowskiego z dziedzicem Ludwikiem Pociejem dopiero Maria Sobieska zaczęła wypłacali regularnie należne prowizje. Dzięki temu w roku 1771 prepozyt Józef Gorzeński mógł założyć w kolegiacie marmurowa posadzkę, a w 1776r. wstawił do kościoła bogato zdobione stalle.Za jego kadencji odbyła się kongregacja dekanalna w Szańcu. W 1788r. odprawił misje w Szańcu którymi kierował ks.Zaborski kaznodzieja kolegiaty i proboszcz w Gieble, a pomagał Jan Oliwiński, scholastyk pilecki.

Był on trzem biskupom najwierniejszy w swej katedrze najdawniejszy a zawsze wysoce pożyteczny ,Diecezji najzasłużeńszy ,wielu kościołów albo z gruntu fundator albo znakomity dobrodziej ,zawsze w myślach głęboki ,w czynnościach okazały ,w przykładach wielki. My poziomy robak nie mamy co tak wielkiemu mężowi przepisywać bo oddawna przyzwyczajeni jesteśmy rozkazów jego słuchać i potwierdzamy jedynie co sobie sam ten rzadki kościół ...obrał i upodobał i to samo na 3 lata... rościągamy: wystawienie chóru muzycznego,przestawienie organu,ambony innej sporządzenie ,cmentarza w murach nadpsutych naprawienie..”

[ks.Franciszek Kozicki,dziekan kolegiaty pilickiej o ks.Gorzeńskim.]

ks.Jakób Józef Kempski

Doktor filozofii. W latach 1719-1722 był proboszczem w Skarżycach. W r.1721 był kanonikiem w Pilicy.

ks.Florjan Lachowicz

Urodził się w Mrzygłodzie. Doktor filozofii. Profesor Akademii Krakowskiej. Kanonik św. Anny. Dziekan pilickiej kolegiaty. Proboszcz w Wieliczce i w Mrzygłodzie od 1736 r. gdzie sprawił srebrne kapy i ornaty. W 1740 wysłany został do Rzymu jako postulator o kanonizację św. Jana Kantego gdzie przebywał 8 lat. W zakrystii w Mrzygodzie jest jego portret w tak zwanej doktoratce pod szyją.

ks.Kazimierz Lachowicz

Brat Floriana. Doktor filozofii. Dziekan kolegiaty pilickiej. Był proboszczem w Kroczycach,dziekanem lelowskim i prepozytem w Mrzygłodzie. W 1746 założył w parafii mrzygłodzkiej księgę małżeństw. Z jego fundacji pracowali w Mrzygłodzie dwaj wikariusze, stały nauczyciel i organista a co pięć lat odbywały się misje. W 1761 założył fundację z przeznaczeniem na kształcenie kleryka z Mrzygłodu. Zmarł 28 stycznia 1761 r. i został pochowany w podziemniach klasztoru w Pilicy.

ks.Stanisław Lelowski

Urodził się w r.1688.Doktor obojga praw Uniwersytetu Krakowskiego. 23 maja 1716 objął probostwo w kościele w Koziegłówkach. Archidiakon pilicki. Proboszcz w Kidowie i w Kijach. Umarł 28 sierpnia 1736 r. Pochwany został w kaplicy Pana Jezusa Ukrzyżowanego w pilickim kościele.

ks.Franciszek Leśniowicz

Urodził się w 1629 r. Doktor filozofii, profesor Akademii Krakowskiej, protonotarisz apostolski. Był proboszczem w Słupi ( 1676), w Irządzach i w Pilicy (prepozyt ¹-1680,1698 i oficjał ² pilicki 1693). Związany był z kościołami św. Michała i św. Józefa w Krakowie i w Pilicy zarządzał przez pomocników.Odnowił i ozdobił pilicką kolegiatę.

Jako promotor Różańca św. powiększył uposażenie tego bractwa. 25 czerwca 1685, jako protonotariusz i kanonik pilicki wraz z Janem Puszyńskim ³, zapisem 1600 florenów ufundowali na msze św.rocznicowe co 6 lipca 1685 potwierdził biskup Jan Małachowski. W 1693 r. zostało powołane bractwo św. Józefa i połaczone z bractwem różańcowym. Fundatorami nowego bractwa byli Kazimierz Męciński, który na ten cel zapisał 9 000 florenów polskich zabezpieczonych na na dobrach ziemskich w Bogunowicach i Monaczkowicach [dzisiaj Muniaczkowice, w powiecie proszowskim] oraz ks. Franciszek Leśniewicz, legujący na ten cel 30 tysięcy florenów zabezpieczonych na dobrach Karola Reya. Promotor bractwa codziennie odmawiał część różańca z uczniami szkoły parafialnej a w każdą niedzielę i święto o godz.14 odmawiał część różańca wraz z młodzieżą i ludem oraz wygłaszał stosowną naukę.Po śmierci w r. 1697 Michała Warszyckiego, siostrzeńca siostry Teresy Zadzik, późniejszej wieloletniej przełożonej klasztoru bernardynek, poparł budowę tego klasztoru. W 1701 r. gdy mając lat 72 zniedołężniał, wyrobił koadiutorię księdzu Kazimierzowi Dobrakowskiemu. Zachowała się bulla Klemensa XI, wydana 5 czerwca 1704 r., ogromny pergamin -82 cm x 58 cm, z ołowianą pieczęcią, którego treścią jest ta koadiutoria. Jako wotum dziękczynne za przywrócenie wzroku, dzięki świętemu Józefowi, ufundował ołtarz główny, w kościele Sióstr Bernardynek w Krakowie, w którym znajduje się łaskami słynący obraz tego świętego. Według tradycji przekazanej przez kronikę klasztoru – w 1627 roku biskup Jakub Zadzik otrzymał go od papieża Urbana VIII, który przekazując obraz, zobowiązał biskupa do wybudowania w Krakowie kościoła pod wezwaniem świętego Józefa. Biskup podarował wówczas obraz swej siostrze, zamierzającej założyć w Krakowie nowy klasztor. Został on umieszczony w pierwszym drewnianym kościółku, a następnie przeniesiony do nowego murowanego. Po śmierci w r.1697 Michała Warszyckiego, siostrzeńca siostry Teresy Zadzik, późniejszej wieloletniej przełożonej klasztoru bernardynek, ks. Leśniowicz poparł budowę tego klasztoru. Jako czciciel św. Józefa założył bractwo tego świętego i wystawił kaplicę przy kolegiacie.8 listopada1706 r. biskup Kazimierz Łubieński połączył Bractwo Różańcowe z Bractwem św. Józefa. Promotor Różańca św. Ks. Lachowicz powiększył uposażenie tego bractwa sprawiając m.in.dwa kielichy. Na fundacje przeznaczył 6000 zł. zapisanych na Wielkiej Porębie, która w tym czasie należała do Jana Kantego Łukaszkiewicza, dra medycyny i rajcy krakowskiego. Zmarł 15 marca 1711 r. w Krakowie w wieku 82 lat. Zwany był ojcem ubóstwa. W pilickim kościele ma epitafium.

ks.Wojciech Łańcucki

Urodził się ok. 1610 r. w Skawinie. Syn Stanisława. Doktor obojga praw. Profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1661-1662, 1667-1668, 1670-1671, 1672-1674, 1676-1678, 1682-1683. Kanonik krakowski. Archidiakon pilicki.Od 1654 r. Był proboszczem w Luborzycy. Zmarł w roku 1686.

ks. Józef Wincenty Łańcucki

Urodził się 22 czerwca1756 r. prawdopodobnie w Teofilpolu. pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej. W żaden sposób nie spokrewniony z Wojciechem Łańcuckim. W wieku trzynastu lat wstąpił do zakonu pijarów, w któ­rym otrzymał imię Józef Kalasanty. Śluby wieczyste złożył w roku 1772. Kształcił się w Podolińcu [1772-sztuki wyzwolone], Rzeszowie i Międzyrzeczu Koreckim [1773-1774 filozofia]. Po ukończeniu kursu fi­lozofii podjął działalność wychowawczą, jako nauczyciel w War­szawie i Łukowie. Od roku 1778 studiował teologię w Krakowie. W pierwszej połowie lat osiemdziesiątych XVIII wieku działał w Łowiczu, Radomiu, Szczucinie i Warszawie. W roku 1784 wydane zostały "Kazania postne i na niektóre uroczystości przez ks. Józ. Kalasantego Łancuckiego Schol. Piarum miane w Warszawie 1784". Mając już święcenia kapłańskie w roku 1785 powrócił do Krakowa by objąć obowiązki kaznodziei katedralnego. Z tego okresu zachował sie "Wiersz do Urszuli z Trzebińskich Darowskiey pisarzowey ziemskiey krakowskiey w dzień imienin d. 21 października 1787 r.". Zaangażował się w przepro­wadzane reformy Akademii Krakowskiej będąc m.in. współautorem pisma Zakus nad zaciekami Wszechnicy Krakowskiej. Podczas insurekcji 1794 został przez Tadeusza Kościuszkę powołany na członka Komisji Porządkowej Krakowskiej. Przemawiał w Kościele Mariackim po Bitwie pod Racławicami. W roku 1795 utracił stanowisko kaznodziei katedralnego na Wawelu i przez następnych kilka lat udzielał się jako nauczyciel domowy. W tym okresie napisał "Do Teodora Sołtyka kanonika katedralnego krakowskiego w dzień jego imienin X. Łancucki d. 9 listopada 1797". W roku 1798 opuścił zakon pijarów i przeszedł w szeregi kleru diecezjalnego, uzyskując prałatury dziekana kolegiaty opatowskiej i scholastyka kolegiaty pilickie. Funkcje tą przestał sprawować przed rokiem 1819, kiedy to pilicka kapituła kolegiacka została skasowana. Z tytułem scholastyka pilickiego wymieniony jest w opublikowanym wydawnictwie "Mowa J. ks. Józefa Wincentego Łancuckiego Scholastyka kollegiaty pileckiey proboszcza Młodzawskiego w czasie introdukcji swoiey na probostwo młodzawskie miana dnia 11 lutego roku 1798." gdzie na odwrocie karty tytułowej znajduje się dedykacja: "Franciszkowi hrabi na Żywcu i Pieskowej Skale z Wielopolskich i Elżbiecie z Bielińskich margrabiom Myszkowskim Ordynatom Pinczowskim". W rok 1802 powołano go do grona krakow­skiej kapituły katedralnej. W 1804 r. wysu­nięto jego kandydaturę na archiprezbitera mariackiego. Wówczas god­ności tej nie uzyskał. Przypadła mu ona w roku 1809. W 1815r. był członkiem Komisji Organizacyjnej Wolnego Miasta Krakowa. Od roku 1818 był członkiem Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa. W dniu l VIII 1818 obrany został na prezydującego zgromadzenia Izby Reprezentantów, podczas którego miało miejsce doręczenie aktu odgórnie nadanej konstytucji Rzeczypospolitej Krakowskiej. W grudniu 1809 r. został dyrektorem Wydziału Teologicznego Szkoły Głównej Krakowskiej. Znalazł się w składzie Rady Akademickiej. 14 XII 1809 uczel­nia nadała mu stopień doktora teologii. 24 października 1811 został wybrany przez zgromadzenie gminne powiatu krakowskiego do sejmu Księstwa Warszawskiego. W latach 1817-1835 był członkiem Dozoru Szkół Departamentu Krakowskiego, i kontynuującego działalność tamtego, Dozoru Głównego Szkół Początkowych. W roku 1815 J. W. Łańcucki stanął na czele nowo powołanego Komitetu Akademickiego, a w rok później przyjęty został na członka czynnego Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. W 1817 przemawiał w Katedrze podczas pogrzebu J.Poniatowskeigo. W latach 1818 -1819, jako ówczesny archiprezbiter mariacki i prałat-scholastyk kapituły katedralnej prowadził wykłady z teologii pastoralnej oraz homiletyki (wymowy kaznodziejskiej) na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 22 czerwca odprowadził prochy Kościuszki na Wawel a następnego dnia, podczas pogrzebu,wygosił kazanie patriotyczne. W latach 1819-22 publikował bajki w "Pszczółce krakowskiej". W 1826 organizował obchody 600 lat Kościoła Mariackiego. W latach dwudziestych i trzy­dziestych XIX wieku należał do Wielkiej Rady Uniwersytetu Jagiellońskiego. W roku 1832 opublikował "Bajki" a w 1834 pierwszy tom "Pism rozmaitych". W grudniu 1835 r. objął funkcję rektora, którą sprawował przez trzy lata. Zmarł 27 grudnia 1841 r. i pochowany został na Cmentarzu Rakowickim, gdzie do dziś zachował się niedawno odno­wiony jego pomnik nagrobny.W krakowskiej bazylice Mariackiej posiada epitafium. Swoja bibliotekę zapisał Kościołowi Mariackiemu a Uniwersytetowi Jagiellońskiemu przekazał portrety Stanisława Augusta Poniatowskiego, Ignacego.Krasicki Adama Naruszewicza i szymona Konarskiego. W 1856r. wydane zostały jego " Kazania i mowy". Biskup Ludwik Łętowski zanotował w pamiętniku: „był to pijar sekularyzowany, trzymający się Krakowa, kędy zrobił sobie sławę człowieka i kapłana światłego. [...] Siedział on na probostwie mariackim lat trzy­dzieści i sprawował go co do swej osoby zacnie, a w mieście był lubiany, od szlachty poważany, w społeczeństwie miły i poszukiwany, żartobliwy z mężczyznami, a zalotny z kobietami, ale przyzwoicie. Do tego mówca niby i trochę poeta, lecz w kościele utrzymujący status quo nabożeństwa godzinami, mało czuły na kapłanów do posługi". 

 R.1818 Mowa w Izbie Reprezentantów

 ks. Jan Florian Machowicz.

Doktor obojga praw. Proboszcz w Żarnowcu. Archidiakon pilicki. Zmarł w r.1701.

 ks. Joachim Niewiarowski

Był synem Stanisława, właściciela Cichowa, oraz Barbary ze Szczepanowskich Wymieniony jest jako prepozyt i oficjał kolegiaty pilickiej w roku 1611. Okręgowy oficjalat pilicki utworzony został przez biskupa Piotra Tylickiego dopiero w1612 r. jednak mógł on stanowić kontynuację istniejącego w poprzednim stuleciu oficjalatu lelowskiego. herbarz Kaspra Niesieckiego wymienia go jako proboszcza i oficjała pilickiego. Zmarł po roku 1641.

 ks. Ludwik Niewiarowski

Urodził się w 1714 r. Święcenia prezbiteratu otrzymał w1737 r. w Łowiczu. Był doktorem teologii. Do Małopolski trafił najdalej z początkiem lat czterdziestych XVIII stulecia kiedy to został proboszczem w Pałecznicy, w ówczesnym dekanacie miechowskim. W 1761 r. został archidiakonem pilickiej kolegiaty i równocześnie proboszczem w Kidowie.Od fundacji kapituły probostwo kidowskie stanowiło uposażenie archidiakona pilickiego. Po dwóch latach otrzymał dyspensę umożliwiającą mu łączenie dwóch funkcji duchownych. Przeniósł się wówczas na lepiej uposażone probostwo w Łanach Wielkich ,zachowując funkcje proboszcza w Kidowie, rezygnując jednak z probostwa w Pałecznicy. Powierzona mu parafia w Łanach Wielkich obejmowała Wolę Libertowską i Żarnowiec filialnym kościołem. Tytułowany był więc również plebanem żarnowieckim. Jako archidiakon miał spośród prałatów pilickiej kapituły kolegiackiej najskromniejszy dochód roczny. W ostatnim okresie życia, na ich skutek niedyspozycji zdrowotnych przyjął w 1787 r. Marcina Siemieńskiego, późniejszego biskupa, na swego koadiutora na probostwie w Łanach Wielkich oraz w Żarnowcu.W 1790 r. zrezygnował z prałatury archidiakona w kapitule kolegiackiej w Pilicy oraz z probostwa w Kidowie. Zmarł w 1800 r. w Łanach Wielkich, „na paraliż serca".

ks.Hieronim Ochocki

Doktor obojga praw. Kustosz pilecki. Kanonik i oficjał wiślicki. W r.1664 był proboszczem w Słupi.

ks.Piotr Jan  Praczlewic

Urodzony około 1647 r. jako syn Jana Praczlewicza, ławnika Starej Warszawy.W roku 1663 studiował na Wydziale Sztuk Wyzwolonych Uniwersytetu Krakowskiego. W 1667 r. uzyskał stopień bakałarza artium, a w 1672 r. promowany został na mistrza i doktora filozofii, podejmując od semestru zimowego roku akademickiego 1672/73 wykłady jako docent extraneus. Nie otrzymywał żadnego uposażenia za prowadzenie wykładów i nie miał ze strony uczelni zapewnionego mieszkania więc zarabiał na życie jako nauczyciel domowy na dworach magnackich. Był wychowawcą m.in. dwóch późniejszych biskupów: Jana Hieronima Kryszpina-Kirszenszteina oraz Kazimierza Łubieńskiego.Wychowywał również synów kasztelana krakowskiego Stanisława Warszyckiego. Być może już w tej roli gościł w Pilicy zanim w kilka lat później został członkiem pilickiej kapituły kolegiackiej. Od roku 1679 posiadał probostwo w Smardzowicach w powiecie olkuskim. W1680 r. został pełnoprawnym członkiem Kolegium Mniejszego Akademii Krakowskiej gdzie powierzono mu katedrę filozofii. Jako profesor Akademii Krakowskiej w roku 1681, został dziekanem pilickiej kapituły kolegiackiej. W roku1682 przeszedł do Kolegium Większego. Święcenia diakonatu i prezbiteratu przyjął w czerwcu i w lipcu 1682 r. W 1863 roku został kanonikiem akademickiej kolegiaty św. Anny w Krakowie a w dwa lata później kanonikiem w kolegiacie św. Floriana na podkrakowskim Kleparzu. W latach 1682-1683 pełnił funkcję prowizora Kolegium Większego, równocześnie będąc dziekanem Wydziału Artium i odbywając studia z teologii. W 1684 r, został prałatem u św. Anny. W 1685 r. otrzymał bakalaureat z zakresu teologii i przeszedł na Wydział Teologiczny. W tym samym roku został proboszczem w Mrzygłodzie. W roku 1690 reprezentował macierzystą uczelnię na sejmie obradującym w Warszawie.W latach 1695-1700 był wiceprowizorem Szkół Nowodworskich. W roku 1698 uzyskał doktorat na Wydziale Teologicznym. W 1699 otrzymał probostwo w Proszowicach a w r. 1700 został dziekanem u św. Floriana. W 1700 r. został prowizorem Szkół Nowodworskich. Funkcję ta pełnił do śmierci. W roku 1705 wszedł do kapituły krakowskiej kolegiaty Wszystkich Świętych a w styczniu 1706 r. został jej prepozytem. 10 marca 1705 r. otrzymał doktoralną prebendę łętkowską w kapitule katedralnej na Wawelu gdzie wcześniej był przez pewien czas kaznodzieją tzw. świątalnym. W latach 1701-1702 oraz 1706-1707 był dziekanem Wydziału Teologicznego a w latach 1701-1711 jedenastokrotnie wybierany był rektorem Uniwersytetu Krakowskiego:

1701 -w półroczu letniem. I w półroczu zimowym.

1702 -w półroczu letnim.

1704 -w półroczu letnim i w półroczu zimowym.

1705 -w półroczu letnim i w półroczu zimowym.

1710 -w półroczu letnim i w półroczu zimowym.

W roku 1707 był wicekanclerzem Uniwersytetu Krakowskiego. W strukturach diecezjalnych od 1699 r. był egzaminatorem kandydatów do święceń o cenzorem ksiąg duchownych i autorem dzieł drukowanych. Zmarł 20 X 1711 r. Został pochowany w akademickiej kolegiacie św. Anny.

Autor ksiąg:

1. Philosophia rationalis [...]

2. Theologiæ Speculativæ Conclusiones, Menti D. Thomæ Angelici Doctoris, Conformes

3. Sententiæ Sacræ In Quinq Opuscula Divisæ : De Symbolo Apostolorum Sev De Fide : De alijs Virtutibus De Opposito Virtutum sc : De Peccatis : De Decem Dei Præceptis, ubi breviter De Præceptis Ecclesiæ, tandem De Sacramentis, In gratiam & commodum Ordinandorum

4. Salve Æternumqve Vale Christophoro Sowinski, S. Theologiæ Doctori & Professori, Urgentibus Fatis, Viam Vniversæ Carnis ingresso, dolentibus omnium bonorum animis Exoptatum: & dum pijs eius manibus, justa Funebria ad Ædes D. Annæ Persolverentur, ad æternam tanti Viri memoriam pietatis & gratitudinis ergo

5. Salve aeternumque vale

6. Sacra Doctrina Sev Conclusiones Theologicæ Iuxta Mentem Angelici Doctoris D. Thomæ, In Vniversitate Cracoviensi, Publicæ Disputationi

7. Qvæstio Theologica De Personis Divinis, Ex Prima Parte D. Thomæ ‎

8. Qvæstio Theologica De Modo Vnionis Verbi Incarnati Ex Tertia Parte D. Thomæ

9. Qvæstio Metaphysica, De Essentia & Existentia. Svb Auspiciis M. Simonis Stanislai Makowski A M. Petro Joanne Praczlewic Pro Loco Majoris Collegij obtinendo Publicæ disputationi Proposita . Anno Domini 1682. Die 20. Iunij. ‎

10. Qvaestio Methaphysica, De Essentia & Existentia [...] ‎

Zmarł 20 października 1711.

W 1716 r. klasztor w Imbarmowicach odebrał zapis w postaci złota, jaki ofiarował norbertankom ks. Franciszek Leśniowski, [Leśniowicz] oficjał pilecki [zm.15 marca 1711] i zastawiono złota za 300 talarów u ks. Praczlewicza, rektora Akademii. Egzekutorzy testamentu darowali to złoto mniszkom i zostało sprzedane na budowę kościoła i klasztoru.

ks.Kazimierz Prokopowicz

Urodził się ok. 1665r. Doktor filozofii. Profesor Akademii Krakowskiej. Proboszcz wieluński. Autor ksiąg:

• Cursus Honoris Et Gloriæ, Ingentibus Virtutum, Meritoru[m]q[ue] passibus [...] Matthiae Psoiecki [...] Dvm In Alma Vniversitate Cracoviensi, Pro Loco Inter [...] Sacræ Theologiæ Doctores [...] Responderet, A M. Casimiro Prokopowic [...] Demonstratvs. Anno Domini, 1691. Die 6. Septembr. Cracoviæ : Typis Vniversitatis, [po 6 IX 1691].

• Theatrum Coronatæ Virtutis & Sapientiae, maximis laboribus et meritis, [...] D. M. Basilii Olszynski, [...] Sublime, & Solenni Die suæ Responsionis, Pro Loco Inter [...] Almæ Vniversitatis Cracoviensis, Sacræ Theologiæ Doctores, obtinendo: A M. Casimiro Prokopowic [...] Adornatvm Anno Domini, 1691. Die 10. Mensis Iulij.

• Splendor Theologici Honoris & Sapientiæ, In [...] Christophoro Francisco Sowinski [...] Solenni Actu suæ Responsionis, Pro Loco Inter [...] Sacræ Theologiæ Doctores obtinendo: A M. Casimiro Prokopowic [...] Exhibitus. Anno Salutis, 1691. Die 12. Mensis Junij

• Panegyris Gratvlatoria Honori & Meritis [...] D. Matthaei Orłowski, I. V. D. [...], Ioannis De Małachowice Małachowski [...] Generalis Causarum Auditoris. [...] A M. Casimiro Prokopowic [...] Dedicata. Anno Domini 1689. Die 21. Septembris. Imprint Cracoviæ : Ex Officina Francisci Cezary, [po 21 IX 1689].

• Cursus Honoris Et Gloriæ, Ingentibus Virtutum, Meritoru[m]q[ue] passibus [...] Matthiae Psoiecki [...] Dvm In Alma Vniversitate Cracoviensi, Pro Loco Inter [...] Sacræ Theologiæ Doctores [...] Responderet, A M. Casimiro Prokopowic [...] Demonstratvs. Anno Domini, 1691. Die 6. Septembr. Imprint Cracoviæ : Typis Universitatis, [po 6 IX 1691].

W r. 1694 był kanonikiem pilickim.

ks.Jan Radzicki.

Skaryszewianin. Doktor świętej teologii. Wybitny kanonik krakowski i kurzelowski. Autor publikacji. Zmarł w 1681 r. Rafał Kazimierz Arteński uczcił go panegirykiem p. t. Pretiosus lapis w 1682 r.

ks.Józef Rogalli

Proboszcz w Kunowie [1721-1723].W 1727r. zostaje kanonikiem krakowskim  a później kustoszem kieleckim. Kustosz kolegiaty pilickiej w r.1729. W 1760r. w Kielcach ksiądz Józef Rogalli wystawia własnym sumptem kaplicę pogrzebową nazwaną Ogrójcem w pobliżu katedry i dzwonnicy. Wnętrza zdobią malowidła czterech ewangelistów W 1762 r. Kielecki modrzewiowy kościół p.w. św. Wojciecha został rozebrany. Wzniesiono na jego miejscu kościół murowany, którego fundatorem był ks. Józef Rogalli dając dwadzieścia tysięcy złotych polskich. Podziemia świątyni ks. Rogalli przeznaczył na groby dla wybitniejszych osób, a dla grzebania pozostałych zmarłych rozszerzył cmentarz. Portret ks. Rogalli wisiał w zakrystii kieleckiego kościoła. Obecnie w zakrystii jest replika a oryginał znajduje sie na plebanii. Na odwrocie portretu widnieje napis:

...Fundator Eccl. R. P. Josephus Rogalli Prutheno-Varmiensis Can. Cath. Cracoviensis Custos Kielcensis obiit A. 1765..

 Ks. Marcin Siemieński

Urodził się 11 XI1758 r. Runowie Krajeńskim w Wielkopolsce jako syn włościan Wawrzyńca i Agnieszki. Pierwsze nauki pobierał w Kaliszu. W Akademii Krakowskiej studiował w latach 1779-1782 uzyskując stopień licencjata teologii. Wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie i tam w grudniu 1781 r. otrzymał święcenia wyższe. W tym samym roku został mansjonarzem kolegiaty kaliskiej. W następnym roku uzyskał tytuł doktora teologii. Mianowany został fiskałem przy konsystorzu generalnym biskupim. W 1784r. został pisarzem przy sądach nadwornych biskupich oraz proboszczem parafii św. Wojciecha i św. Mikołaja w Koziegłowach Starych, czyli dzisiejszych Koziegłówkach. [miał je posiadać do roku 1807 lub 1819]. Następnie został prokuratorem i notariuszem apostolskim konsystorza generalnego. W 1786 r. otrzymał kanonię fundi Drochin w kapitule kolegiackiej w Wiślicy. W roku 1796 otrzymał kanonią kielecką. Jako pisarz kancelarii nadwornej w Krakowie uporządkował i zinwentaryzował 97 tomów akt biskupich oraz sporządził inwentarz konsystorza generalnego w Krakowie, który w roku 1797 przekazał kapitule krakowskiej.W 1787r. został koadiutorem archidiakona pilickiej kapituły kolegiackiej Ludwika Niewiarowskiego, proboszcza w Łanach i Żarnowcu czyli przewidziany był na przyszłego proboszcz tej parafii,jednak nigdy jej nie objął. W 1789 r. został koadiutorem kanonika kieleckiego Floriana Russockiego i w późniejszych latach rzeczywiście był pełnoprawnym członkiem tego kolegium kanoniczego. W1793 r. został dziekanem w kapitule kolegiackiej w Wiślicy, którą zachował do roku 1799. W 1796 roku książę Franciszek Sforza, na mocy przysługującego familii jego przywileju, mianował go doktorem obojga praw. W roku 1797, po III rozbiorze, część diecezji krakowskiej pod nazwą Nowego Śląska przeszła pod panowanie pruskie i została włączona do diecezji wrocławskiej. Zmiana ta objęła okolice Częstochowy, Siewierza i Pilicy,w tym parafię koziegłowską. Ksiądz Siemieński złożył urzędy konsystorskie i przeniósł się do swej parafii. W roku 1799 ówczesny biskup wrocławski, książę Hohenloche, w porozumieniu z rządem, ustanowił go swoim komisarzem duchownym, czyli oficjałem nad Nowym Śląskiem. Ksiądz Siemieński w imieniu biskupa wrocławskiego wizytował parafie należące do archiprezbiteratów częstochowskiego, pilickiego i siewierskiego. Interesował się szczególnie szkołami elementarnymi na terenie Nowego Śląska. Urząd komisarza pełnił do roku 1807 kiedy to Nowy Śląsk przyłączony został do Księstwa Warszawskiego co spowodowało powrót pod jurysdykcję kościelną biskupa krakowskiego. W okresie 1797-1807 miał zostać prałatem, kustoszem pilickiej kapituły kolegiackiej. 24 IX 1802 r. poświęcił nowy cmentarz pilicki na gruntach plebańskich przy drodze do Zawiercia. Gdy zakon główny i klasztor,do którego należał kościół na Zarzeczu, przeszły pod panowanie austriackie stosownie do konwencji petersburskiej majątek zakonu na terenie Pilicy stał się własnością skarbu państwa. Kościół wraz z ogrodem i dwoma mieszkaniami miał być oddany protestantom, a reszta majątku, tj. fundusz pieniężny, role, stawy, łąki i chałupnicy - kolegiacie. Ksiądz Siemieński odebrać je miał jako przedstawiciel biskupa co poprzedziła wizytacja kościelna. Ówczesny arcybiskup gnieźnieński Ignacy Raczyński, mianował go sędzią audytorem trybunału arcybiskupiego w Gnieźnie. W 1809 został kanonikiem kapituły metropolitalnej w Gnieźnie. W 1815 r,, awansował na prałaturę kustosza. W 1815r., po nowym podziale ziem polskich, administrował pruską częścią archidiecezji gnieźnieńskiej. W 1816 r. przez papieża Piusa VII został wyniesiony do godności biskupa tytularnego Cyrene. W latach 1818-1821 był administratorem archidiecezji gnieźnieńskiej. W 1823 r. arcybiskup gnieźnieński Tymoteusz Gorzeński mianował go gnieźnieńskim sufraganem. W latach 1825–1831 ponownie był administratorem archidiecezji gnieźnieńskiej. W latach 1825–1828 i 1829–1831 był wikariuszem kapitulnym gnieźnieńskim. W1830 r. M. Siemieński został prepozytem kapituły metropolitalnej. Wcześniej uzyskał ze strony pruskiego monarchy nobilitację i także Order Orła Czerwonego II klasy. W Gnieźnie sporządził sumariusz z akt dekretów kapitulnych od roku 1408 do 1815, podawszy w krótkości treść wszelkich postanowień kapituły i czynności dokonanych na sesjach. Praca ta zajęła mu kilka lat czasu. Zmarł 27 IX 1831 r. w Gnieźnie, gdzie też został pochowany w archikatedrze. 

 Wacław Hieronim Sierakowski

Urodził się przed 17 września1700 r. w Rabie w województwie krakowskim jako syn Jana, stolnika zakroczymskiego, starosty mszańskiego i olszowskiego oraz Marianny z Ruszkowskich, kasztelanki inowrocławskiej. Kształcił się w Krakowie w Szkołach Nowodworskich, a następnie w Uniwersytecie Krakowskim. W 1716 r. przyjął święcenia niższe i rozpoczął formację kapłańską w seminarium duchownym w Łowiczu, Następnie wysłany został na zagraniczne studia, do Rzymu gdzie uzyskał doktorat obojga praw. W 1724 r. pełnił obowiązki prowizora rzymskiego hospicjum św. Stanisława. Pod koniec1725r., po powrocie do Polski, został kanonikiem kapituły katedralnej na Wawelu i dopiero po tym,w czerwcu1726 r. w Krakowie przyjął święcenia wyższe- subdiakonat,diakonat i prezbiterat. Po uzyskaniu święceń został kanonikiem prebendy Vitiwtiana (św. Jana Chrzciciela) kolegiaty pilickiej, obejmując przypisaną do tej funkcji wieś Kozłów. Z obu pilickich beneficjów ustąpił w roku 1728. W tym okresie powołany został audytora miejscowego sądu biskupiego, W1730 r. został scholastykiem sandomierskim. W tym czasie posiadał również godność prepozyta kapituły kolegiackiej w Kielcach oraz probostwa w Kijach i Markuszowej. W marcu 1732 r. został kustoszem koronnym, powoływanym przez prałatów i kanoników krakowskich z ich własnego grona. Zadaniem kustosza było strzeżenie insygniów królewskich i najważniejszych dokumentów państwowych. Od roku 1596, kiedy po przeniesieniu stolicy z Krakowa do Warszawy,skarbiec pozostawiono na Wawelu, kustosz był odpowiedzialny za całość skarbca. Po śmierci króla Augusta II (l lutego1733) rozgorzał konflikt pomiędzy zwolennikami saskiej dynastii Wettynów, a zwolennikami Stanisława Leszczyńskiego. Hieronim Sierakowski opowiedział się po stronie tego drugiego i wywiózł z Krakowa insygnia królewskie by nie dopuścić do koronacji Augusta III. Koronacja odbyła się z użyciem innych regaliów. Hieronim Sierakowski towrzyszył Stanisławowi Leszczyńskiemu w oblężonym Gdańsku, a następnie w Królewcu. Dostał się na pewien czas do niewoli rosyjskiej. W roku 1735 został prepozytem jarosławskim. Dopiero w marcu 1736 r., po abdykacji Leszczyńskiego, stawił się w Warszawie przed Augustem III, którego uznał za prawowitego władcę, wydając mu ukrywane regalia. W cztery miesiące później otrzymał nominację biskupią.W1737 r., papież Klemens XII mianował go tytulariuszem Cestrus. W czerwcu 1738 r.,w kieleckiej kolegiacie otrzymał święcenia biskupie. We wrześniu 1738 r. został mianowany biskupem diecezji inflanckiej jednak jak długo mógł odwlekał wyjazd zabiegając o przeniesienie na inną stolicę biskupią. Pod koniec lutego 1739 r. uzyskał królewską nominację na biskupstwo kamienieckie.Oczekując bezskutecznie zatwierdzenia nominacji, pod koniec czerwca 1739 r. wyruszył w podróż do Inflant jednak z początkiem lipca zawrócił z drogi, uzyskawszy informację, że jego nominacja na biskupa kamienieckiego w najbliższym czasie zostanie zatwierdzona. Papież Klemens XII dopiero 16 XI 1739 r. potwierdził Wacława Hieronima Sierakowskiego na stolicy biskupiej w Kamieńcu Podolskim. Nowy biskup objął diecezję w marcu następnego roku. W maju 1742 roku papież Benedykt XIV zatwierdził przeniesienie go do diecezji przemyskiej. Uroczysty ingres odbył się 30 IX 1742 r. W 1754 r. otrzymał Order Orła Białego. W lipcu 1760 r. objął diecezję lwowską. Był Był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 roku. Udzielił wyraźnego poparcia Konfederacji Barskiej, za co został internowany przez Rosjan. Ponoć w 1771 r. nosił się z zamiarem złożenia rezygnacji z arcybiskupstwa. W nastepnym roku powierzona mu archidiecezja, w następstwie pierwszego rozbioru, znalazła się w granicach monarchii Habsburgów, do których panowania odniósł się w sposób lojalny. Zmarł 25 X1780 r. w Obroszynie. Pochowano go w pięć dni później w archikatedrze Wniebowzięcia NMP we Lwowie, gdzie wystawiono mu został w 1784 r. marmurowy nagrobek. Serce znalazło miejsce wiecznego spoczynku w lwowskiej świątyni kolegiackiej Matki Bożej Śnieżnej. Był autorem kilku dzieł o treści religijnej.

ks. Krzysztof Franciszek Sowiński

Urodził się w r.1642.Syn Andrzeja i Agnieszka Lepieckiej. Doktor teologii. Profesor i rektor Uniwersytetu Krakowskiego w latach 1692-1693 i 1696-1698 1698-99. Dziekan kapituły kolegiaty św. Floriana w Krakowie. W roku 1697 witał przyjeżdżającego na koronację Augusta II. Kustosz kolegiaty pilickiej od 1678r. Zmarł w roku 1699 lub 1702.

ks.Stanisław z Brzezia Wojeński

Doktor obojga praw. Kanonik krakowski, biskup kamieniecki [1677-1685]. Dziedzic Karniowic. W sobotę 15 marca 1642 r. ks. Wojeński w Bodzentynie czyni w kancelarii biskupa krakowskiego Zadzika potwierdzenie nadań dla kolegjaty pileckiej w tym dokumentu Jana Ołdakowskiego oficjała chełmskiego a tym samem bulli papieża Urbana VIII potwierdzającej bullę Pawła. W roku 1666 odnowił karniowicką kaplicę pod wezwaniem św. Marii Magdaleny. W 1675 r. był proboszczem w kościele św. Mikołaja w Międzyrzeczu. Po studiach w Bolonii uczestniczył w działalności dyplomatycznej Królowej Marii Ludwiki, żony Jana Kazimierza. W 1680 r. został tytularnym biskupem kamienieckim. W 1683 r. podpisywał traktat z cesarzem Leopoldem zawarty przez Jana III. Mimo słabego zdrowia wziął udział w wyprawie wiedeńskiej. Wkrótce zachorował. Wysoko cenił go król Sobieski i martwił się jego chorobą. Gdy stan zdrowia księdza się polepszył, Sobieski napisał do żony:

Niech Bóg będzie pochwaleń: niewymowniem się o niego frasował, i jakoby mi kilka tysięcy ludzi przybyło, tak mię ta o polepszeniu zdrowia, jego ucieszyła nowina

Od 1865 nie mógł zarządzać diecezją okupowaną przez Turków.

ks.Marcin Węgrzynowicz

Doktor teologii. Protonotarisz apostolski Był proboszczem w Tczycy, kanonikiem kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie, kustoszem kieleckim, archidiakonem pilickim [1692]. Autor panegiryka o ks.Siwercie,kanoniku sandomierskim Splendor laureat sideris i t.d.,który wydał w 1713 r. w Krakowie.

*Doktor obojga praw (łac: Iuris Utriusque Doctor) - osoba posiadająca stopień naukowy doktora w zakresie prawa kanonicznego czyli kościelnego i świeckiego-cywilnego.